In 2004 wonnen The Van Jets Humo’s Rock Rally om een jaartje later een lap van een singel prijs te geven via een eerste EP’tje: “Ricochet”. Debuut “Electric soldiers” verraadde een platenkast vol jaren ’70 glamrock en, zo valt ook elders op deze bladzijden te lezen, de zomer van 2007 was – mede dankzij een trio’tje van fijne singels - de hunne. Als het actuele succes van singel “The Future” (één in de Afrekening) een graadmeter is mogen we vlotjes besluiten dat Vlaanderen hen drie jaar later nog lang niet vergeten is. Ook de Vooruit (weliswaar de balzaal op de bovenverdieping) liep helemaal vol voor Vlaamse gitaarrock met een half Gents, half Oostends pasport.
De groep koos als opener het alles behalve evidente “Matador”, een song die zich nogal dreigend ontvouwt en waarin zanger Jonas Verschraeve het op een schreeuwen zet; niet meteen iets wat wij verstaan onder een geslaagde entree. Wie klaar stond voor wat voetengestamp hield de benen aldus onbewogen aan de grond. Met nog eens twee nieuwe songs – fris van de lever gespeeld en perfect op smaak gebracht met enkele leuke gitaarmotiefjes - uit het pas verschenen “Cat fit fury” en het Beatle-esque “Our love=strong” uit de vorige raakte het concert erna toch op een bevredigend toerental. Het lage plafond en de krappe beenruimte op het podium van de Balzaal fnuikten een beetje de grote gebaren van de individuele groepsleden. Er werd al eens schouder aan schouder met de gitaren geduelleerd en de eerder genoemde Verschraeve, een man met oogschaduw, balanceerde graag aan de rand van het podium en keek meermaals met dwingende blik en aanmanende handen in de richting van de zaal vermoedelijk in de veronderstelling dat dit wat meer publieksrespons zou opleveren. Nochtans is er een causaal verband tussen spontane publieksparticipatie en een concert dat in de juiste richting evolueert. Maar in plaats van dezelfde puntigheid als in het openingskwartier aan te houden bezondigde de groep zich in de balzaal veel te veel aan spielerei wat al te vaak niets zeggend vulsel in de songs opleverde. “Electric soldiers” haalde daardoor meer vaart uit het concert dan ons lief was. Ook “The future” miste door wat oneffenheden in het samenspel veel overtuiging ten aanzien van de singel-versie die we al weken op handen dragen. Het op veel herkenningsapplaus onthaalde “What’s going on” bevestigde wat we heimelijk al lang aanvoelden: een geweldige song maar – vooral in de Vooruit met snerpende gitaren – steeds in het verkeerde kostuum gestyled. Een zekere drammerigheid had zich intussen meester gemaakt van het concert waardoor ook slotnummer “Onawa” niet kon overtuigen. Een vijfde groepslid, David (Dijf) Sanders, zorgde voor een nauwelijks hoorbaar xylofoonarrangement. We konden ons niet van de indruk ontdoen dat op de eerste rijen na, achteraan in de zaal veel minder verlangend werd uitgezien naar de bissen. Met nog meer in hetzelfde elan (Waar zat “Johnny Winter” trouwens?) vulde de groep een 3 nummers tellende bisreeks op waarbij alleen het fantastische “Ricochet” nog een beetje de eer kon redden, al was de cuisson ook van deze niet zoals het bij een drie sterren concert zou horen te zijn.
Eerder in dezelfde zaal zagen we rechtstreekse concurrenten als The Black Box Revelation of Customs veel minder slappe kost serveren dan deze Van Jets. Een ondermaats verjaardagsgeschenk, gelukkig eentje dat we onszelf cadeau hadden gedaan.
No comments:
Post a Comment