Twee jaar geleden snoerde de toen 24-jarige debutante Hannelore Bedert een vol Antwerps sportpaleis de mond met enkele songs uit haar later te verschijnen debuut “Wat als”. Het was één van de schaarse hoogtepunten tijdens een editie van de Nekka-nacht rond centrale gast Bart Peeters. Intussen hebben enkele van haar liedjes de weg gevonden naar de radio en is ze goed vertegenwoordigd op de kalenders van onze Vlaamse culturele centra. Enkele dagen terug deed ze met volledige begeleidingsband (ze is ook te boeken zonder) De Stroming aan te Sleidinge. De zaal zat op een handvol zitjes na vol voor Bedert.
Met nog één dagje te gaan op onze werkweek hadden we ons die donderdagavond ingesteld op een rustige, lichtjes onderuitgezakte, luisteravond in de fraaie zittribune van Sleidinge. Het werd veel meer dan dat.
Bedert maakte haar intrede met “Ier ben ik”, een quasi akoestische song die ons naast een eerste dosis West-Vlaams ook al voorzag van een stevige scheut melancholie. Even vreesden we te hebben ingeschakeld voor een uurtje Radio Deprimo maar Bedert veegde zo’n rampscenario in de eerstvolgende bindteksten meteen van het podium. Met een (letterlijk) sprekend gemak keek ze de ganse zaal recht in de ogen en gaf onverstoord – geen enkele “euh” of aarzeling in mijlen te bespeuren – tekst en uitleg bij haar muziek. Zo verzocht ze de lichtman om alle spots open te gooien in de zaal bij de vraag of er iemand al eens een scheve schaats had gereden. Geen enkele vinger ging de lucht in (verbazing alom!) maar met een subliem “Helemaal” schetste Bedert vervolgens toch de complexe gevoelens van zo’n B-H-V crisis in eigen huis. Relaties en hoe er van af te geraken was dan weer de inzet van een ander nummer: “Ik heb aan de kuisvrouw gevraagd om u op te ruimen, ze zei doe het zelf maar; ik raak diene mens niet aan” (“Smaak”). Een lach of een traan? Er was keuze. Met een beetje verbeelding (“Imaginaire”) vond Bedert het wel wat hebben om als er toch wat sleet op de liefde zou komen de andere gewoon ergens (op de foor aan het viskraam?) terug in te leveren. Zeg nu zelf: er bestaan minder fraaie manieren om uw relationeel leven een andere richting uit te sturen. Bedert vertelde het allemaal op zo een ontwapenende manier dat het wel leek alsof ze citeerde uit eigen leven. In “De Kloten” werd het, hoe kan het ook anders met zo’n titel, pas echt helemaal hilarisch. Een nummer lang zette het een ganse zaal “in zijne bloten”. Ontroeren deed Bedert met glashelder gezongen versies van “Altijd nooit meer” en “Met uw ogen toe”, ze omgorde de gitaar voor een uitnodigend “Meneer” en gooide nog wat overtollig chagrijn uit in “Janker” . Met als geboorteplaats het West-Vlaamse Deerlijk botst Bedert al vele jaren op heel wat taalkundig onbegrip. Als het dan al de liefde niet is die haar parten speelt dan vind ze vooral in deze “handicap” voer voor enkele wraaknummers. Die ene Antwerpenaar in de zaal van Sleidinge mocht er alvast voor opdraaien in een kenschetsend “Vocabulaire”.
Hannelore Bedert zou dit jaar nog op de proppen moeten komen met een tweede cd. Daarvan loste ze vorige donderdag middels enkele nummers al een voorsmaakje waarmee ze alvast onze nieuwsgierigheid en die van Sleidinge wist aan te scherpen. Bedert bewijst op een podium allesbehalve die labiele Vlaamse Bridget Jones te zijn waar ze in haar nummers tekstueel wat aan doet denken. Wij zagen en hoorden in Sleidinge een volwassen Vlaamse singer-songwriter van de vrouwelijke soort die zelfzeker en op vele manieren nog jaren een publiek aan haar zal weten te binden. We denken er nog niet aan om haar nu al te gaan inruilen aan het dichtstbijzijnde viskraam.
No comments:
Post a Comment