De opening van dag 4 werd in handen gelegd van eerbare Belgen The Van Jets (hoofdpodium) en Sweet Coffee (Marquee). Met een teleurstellend concert in de Vooruit drie maanden geleden hadden we er alle vertrouwen op dat The Van Jets de scheve situatie op Werchter zouden rechttrekken. Aanvankelijk (“Down below”) leek dat nog te zullen lukken maar hun kaartenhuisje bleef geen ganse set rechtop staan. Met “The future” zat de groep nog goed op koers richting een grandioze finale maar geholpen door het aangroeiend applaus werd de groep iets te overmoedig. Dit leverde bij momenten niet alleen tenenkrullend gejam op (“Electric soldiers” en “Onawa”) maar inspireerde zanger Johannes Verschraegen (afvegen die oogschaduw!) ook tot alsmaar meer sterallures. Een beetje zichzelf respecterend manager geeft deze kerels een flinke bolwassing!
Helemaal anders verging het Sweet Coffee. De groep compenseerde het vertrek van zangeres Bibi met drie andere en gaf in de Marquee een tot in de puntjes verzorgd concert dat 50 minuten lang Werchter transformeerde tot Ibiza aan de Noordzee. Geen idee wanneer we nog zoveel dansende lijven zo vroeg op Werchter hebben gezien. Het was dan ook moeilijk stil blijven staan bij de opzwepende mix van elektronica en soul waar deze Sweet Coffee voor staat. Enkele ingehuurde MC’s lieten geen stilte onbenut om het publiek, al goed opgewarmd, nog wat extra aan te moedigen. In “Tomorrow” hoorden we ietsje te veel een doorslagje van Groove Armada maar voor het overige heeft Sweet Coffee met songs als “Daylight” en “Alone” genoeg eigen identiteit om een groep te worden met internationale allure.
Met Alice in chains had Werchter streekgenoten van Pearl Jam op de affiche gezet. De groep vecht zich al enkele jaren terug een weg richting succes nadat in 2002 hun voormalige zanger Layne Staley met behulp van heroïne en cocaïne het tijdelijke voor het eeuwige had ingeruild. Gesterkt door een nieuwe zanger, de impressionante William DuVall en een goed onthaalde nieuwe plaat “Black gives way to blue” kwamen de heren zelfverzekerd het podium op. Nochtans stond de groep voor een allesbehalve makkelijke klus. Hun zwaarmoedige songs moesten immers zien stand te houden op een zweterige wei onder een alweer prominent aanwezige zon. Wonderwel lukte het en schoven gaandeweg meer geïnteresseerden richting podium. Verantwoordelijk hiervoor waren feilloze versies van “Them bones”, een werkelijk schitterend “No excuses” en een fel “Man in the box”. Onze buurman vatte dit concert voortreffelijk samen: harde muziek maar “goed gesoigneerd”. We waren eventjes sprakeloos.
Vampire Weekend voelt zich al enkele maanden voortgestuwd in de vaart der volkeren. Enkele singels haalden gezwind de radio, leuke clipjes roteerden goed op uw muziekkanaal en lovende recensies haalden de kranten. Kortom: the next big thing has arrived! In onze nieuwsgierigheid of deze strandversie van Talking Heads het hoofdpodium zou overleven bleven we dan ook – pintje in de hand, goed ingesmeerd, petje op – rustig staan na Alice in Chains. Opener “Holiday” was tot dan toe ongetwijfeld het nummer met de hoogste UV-index. Ook de later in de set gedropte “Cousins”, “A-punk” en “Cape Kod Kwassa Kwassa” deden ons hunkeren naar een greep uit het Thomas Cook Last Minute aanbod. Het afro-gitaartje dat vaak door de songs liep zette bovendien ook nog eens aan tot gezonde lichaamsbeweging maar nu eens zonder Evy Gruyaert er doorheen. Dit Vampire Weekend was in tegenstelling tot vele anderen op het hoofdpodium wel complementair met het weerbeeld. Of dit hen ook een toekomst geeft naar latere Werchters laten we nog wat in het midden.
Toen de affiche van dit jaar nog in opmaak was en de groep met handenvol MIA’s werd gelauwerd lag de weg richting Werchter voor Absynthe Minded al wagenwijd open. De groep rond zanger/componist Bert Ostyn steeg ondanks een zeer verdienstelijk concert in de Marquee niet boven zichzelf uit. Ja, we waren onder de indruk van “My heroics, part one” en ja, “Envoi” verveelt een jaar later nog niet maar gaan we ons het geheel over enkele jaren nog herinneren als die keer in de Marquee? Helaas niet.
Voor Arcade Fire lieten we The Black Box Revelation in de tent links liggen. We kregen er gelukkig geen spijt van. Ook al kampte dit concert met een makke respons (toe te schrijven aan de chronische vermoeidheid?), het kwaliteitspeil lag een uur lang zeer hoog. De passie waarmee de zevenkoppige groep en in het bijzonder het echtpaar Win Butler en Régine Chassagne – de centrale as van Arcade Fire – op het podium stond was ronduit indrukwekkend. Zelden werden we overigens met nieuw materiaal (volgende maand uit!) en voor ons minder courant oud plaatwerk zo naar de keel gegrepen als bij deze Canadezen. Uiteraard gingen de meeste handen op elkaar voor “No cars go” en “Rebellion (lies)” maar beide classics hoefden nauwelijks onder te doen voor het overige wat de groep in petto had voor Werchter. In de nadagen van Werchter stond dit groepje hoog in onze download top 10, een moderne barometer om te zeggen dat dit een hoogtepunt was!
Scoren deed Pearl Jam – ja ja er zijn nog headliners die het kunnen… - zonder één vuurpijltje maar met een handvol verrassende covers (MC5, Joe Strummer, PIL), één oude hymne (“Alive”), een greep uit hun laatste worp (5 sterren voor “The Fixer”!) en een ad random selectie uit alle voorgaande platen. Uit die laatste categorie zijn er altijd die gemist worden (“Black”) maar wat in Werchter de setlist haalde was toch verre van mis (“Corduroy”, “Elderly woman”). De groep verdween al voor een eerste maal van het podium na amper 1 uur te hebben gespeeld. Moesten Vedder en collega’s aan de zuurstoffles of was een buikgriepje de toerbus ingeslopen? We zullen het wellicht nooit weten maar de drie kwartier bissen die ze er achteraan gooiden was wel van uitzonderlijke kwaliteit: het viertal “Got some”, “Given to fly”, “Just breathe” en een verschroeiend “Rearviewmirror” steeg torenhoog uit boven de middelmaat van de reeds gepasseerde toppers. Dat weinigen voortijdig de uitgang opzochten had alles te maken met een memorabel slot. Voor MC5’s “Kick out the jams” kwam Dave Grohl achter drummer Matt Cameron een tamboerijn geselen waarna Werchter collectief de luchtgitaar omgorde en een laatste maal nog eens de stembanden losgooide voor een uitzinnig “Alive”. Dit concert was al minstens de helft van ons combi-ticket waard, de rest kregen we er dus voor een prikje bij.
No comments:
Post a Comment