Paul Weller vond de voorbije jaren (2004 en 6) vlotjes de weg naar het Waaslandse Lokeren. Beide invitaties ontving de modfather allerminst voor de platen die hij op dat moment uit had (wie ze in huis heeft mag ons een gele briefkaart insturen met de titels) maar vooral bij de gratie van zijn rijke verleden. Ditmaal is het echter anders: “No tears to cry” was een ferme hit op Radio 1 en zijn laatste plaat “Wake up the nation” kreeg sterren per strekkende meter in zowat ieder dagblad of muziekmagazine. Alsof dat nog niet genoeg was kon u elders op deze blog al lezen dat zijn AB concert eerder dit jaar eindelijk een einde maakte aan een lange rij slechts matig inspirerende live concerten. Weller vlamde in Brussel als vanouds door een set boordevol hoogtepunten. Voor wij die dachten dat het niet meer voor dit leven zou zijn een verrassing van formaat. Daarmee lag onze weg naar Lokeren helemaal open.
Eer Weller aantrad mochten we The Van Jets nog eens het voordeel van de twijfel gunnen. Overtuigen deden ze al niet eerder dit jaar in de Vooruit en evenmin op Werchter dus Lokeren was – we zijn veel te goed voor deze jongens – hun derde zittijd. Laat het ons gemakkelijkheidshalve zo stellen: een zekere gewenning is ingetreden. We schenken tegenwoordig al gemiddelde aandacht aan het leuke songmateriaal (“Down below”, “Our love= strong”, “Electric soldiers” en de toch verdienstelijke Bowie cover “Fashion”) en nemen er de sterallures van Johannes Verschaeve al ietsje vlotter bij. In Lokeren merkten we nietemin op dat hij al een roadie voor zich heeft die het snoer van zijn gitaar mooi op orde houdt. Mompelend (we kunnen liplezen!) zagen we hem het publiek toespreken met het koosnaampje “Motherf*ckers”. Die laatsten bedankten de Oostendenaars met niets meer dan een beleefdheidsapplaus. Geheel terecht!
Hun opvolgers The Horrors kwamen ook niet verder dan de eerste 5 rijen maar over deze opmerkelijke Britten drukken we ons toch graag iets positiever uit. Hun tweede en laatste plaat “Primary colours” eindigde bovenaan de beste platen van het jaar 2009 volgens het gezaghebbende New Musical Express en kende in de vorm van het ruim 8 minuten durende “Sea within a sea” een geweldige singel. Dat nummer vormde trouwens een overtuigend slot van een fascinerend concert dat ons best kon bekoren. Ook al trok de hemel wat open na een regenachtige zaterdagnamiddag, de barometer wees met The Horrors plots in de richting van donkere postpunk dagen in de vroege jaren 80. Zanger Faris Badwan, die overigens uitstekend bij stem was, deed ons, geholpen door op hol geslagen gitaarklanken, vaak denken aan The Psychedelic Furs. Het lijkt met nog meer fijn singelwerk als “Whole new way” en “Who can say” (beiden bedolven onder een vette synthesizerlaag) niet zo gek om te voorspellen dat deze griezels weleens potten zouden kunnen breken met hun derde plaat.
Na een ‘lifetime achievement’-award in 2006 staat Paul Weller dit jaar in het lijstje nominaties van de Britse Mercury Prijzen voor beste album. Niet abnormaal dus dat die “Wake up the nation” heel wat speeltijd kreeg toebedeeld in Lokeren en – het is tijden anders geweest met zijn nieuwe platen – de spil vormde van een alweer uitstekend concert. Zo waren “No tears to cry”, “Moonshine”, het titelnummer, “Trees” en de geweldige bis “Fast car, slow traffic” stuk voor stuk hoogtepunten in een concert dat zich daarnaast vooral liet kenmerken door alweer een handvol Jam-nummers. Vroeger liep de modfather er in een wijde boog rond, sinds enige jaren wordt met zichtbaar plezier gegrasduind in een onschatbaar verleden ( “Strange town”, “Start!”, “Pretty green” en “Art school”).
Ook The Style Council werd met “Shout to the top” niet over het hoofd gezien. Wie voor de solo-hits naar Lokeren was afgezakt werd ook op zijn wenken bediend: “You do something to me”, “Wild wood” (in lichte trip hop versie) en “Broken stones” passeerden de revue in een meer dan obligate versie. Dat het huidige succes van zijn “Wake up the nation” al in de kiem van zijn vorige plaat zat bewezen “Sea spray”, “22 dreams”, “Empty ring” en het snedige “Push it along”. Het is verbazingwekkend, maar sinds dit jaar de vanzelfsprekendheid zelve, dat Weller en zijn voortreffelijke band dit amalgaam aan stijlen vervat krijgen in één concert. Dat het met deze Weller in bloedvorm - op zijn 52ste - volgende maand ook op Leffingeleuren een mooie avond wordt (17/09) staat nu al vast.
No comments:
Post a Comment