Als Gent en Puerto Rico elkaar muzikaal ontmoeten belanden we bij Gabriel Rios. Tot nog toe leverde dat een kruisbestuiving op tussen latino, pop en rock maar nu Rios alsmaar meer het gezelschap van pianist Jef Neve opzoekt wijkt hij al eens af van dat pad om dichter bij de klassieke (pop)song te belanden . Er waren reeds tal van gezamenlijke concerten met beide heren en die samenwerking moet danig zijn bevallen dat Rios het lot van zijn derde cd - ietwat bevreesd voor een moeilijke ontvangst (?) gedoopt als “The dangerous return” - grotendeels in handen heeft gelegd van het Vlaams pianowonder. Op basis van de goede ontvangst die de prominent op de radio aanwezige singel “Dauphine” te beurt valt lijkt alvast niemand daar protest tegen aan te tekenen. Het nummer dat reeds vroeg in Evergem werd prijsgegeven kon na afloop van de vlekkeloze uitvoering, trouwens niet als enige van deze avond, rekenen op een overtuigend applaus.
Laat ons alvast over één ding duidelijk zijn: er werd anderhalf uur lang uitmuntend gemusiceerd. Zowel Rios als Neve en Proesmans waren respectievelijk op stem en gitaar, piano en drums outstanding. Met chirurgische precisie kwam iedere noot van hen welgemikt op zijn plaats terecht. Rios is, en dat viel ons ditmaal nog meer op dan voorheen, een uitstekend zanger die niet alleen qua bereik en timing duizelingwekkend goed voor de dag komt maar zijn stem ook nog eens tot zijn recht kan laten komen in tal van verschillende genres. Tel daarbij een zeer ritmische spelstijl op zijn vertrouwde akoestische gitaar en het talent lijkt de man ongelimiteerd te zijn toebedeeld. Bijna in zijn eentje, maar subtiel geholpen door Neve, zette hij de Jimi Hendryx cover “Voodoo Chile” helemaal naar zijn hand. Op het half uur scheen er een loepzuiver “Broad daylight” doorheen het Sleidingse cultuurcentrum. Het was, waarvoor hulde, nauwelijks te merken dat Rios het nummer nu al 6 jaar en honderden uitvoeringen achter zich meezeult. Die jarenlange live-ervaring hielp Rios alvast ook met het vlot (maar uiterst professioneel ) toespreken van de lang op voorhand uitverkochte zaal. Ondanks dat Rios jarenlang in Gent heeft geresideerd was de voertaal het Engels. Het "terug thuis"-gevoel (hij is vriendin en model Delfine Bafort naar New York gevolgd) had hem in Sleidinge op nauwelijks 5 kilometer van de Gentse binnenstad duidelijk nog niet te pakken. In de aankleding van het concert zagen we een uiterst smaakvolle belichting en vooral een slimme podiumopstelling van het trio (dicht tegen de rand) wat het contact met de zaal alleen maar ten goede kwam. De setlist hinkte heen en weer tussen de Rios voor en na “The dangerous return”. Uit die laatste onthouden we vooral “Gulliver” en “Straight song” terwijl we met het jazzy “Orion” en het klassieke en dromerige “Tidal wave” muzikaal niet alleen enkele decennia werden teruggeflitst maar qua luisterinspanning ook wel flink op de proef werden gesteld . Het hoeven weliswaar niet allemaal hapklare brokjes te zijn maar het frisse “To ne me quires” stak in die zin wel sterk af tegen een song als “Tidal wave”. Voor het één bestel je een cocktail, voor het andere krijg je hem maar niet uitgedronken. Op die manier vergde het wel wat moeite om de ganse avond in de ban te blijven van het trio. Desalniettemin hadden we bij het verlaten van de zaal, nog nagenietend van een prikkelend “Angelhead”, een overheersend ‘waw’ gevoel bij zoveel vakmanschap. De Polé Polé Gabriel Rios klinkt in deze trio bezetting met Neve en Proesmans misschien ietsje academischer maar dat hoeft voor onze laatste concertafspraak van 2010, ondanks onze lichte aanpassingsproblemen, geen belemmering te zijn om hier gedecideerd 4 sterren uit te delen.
No comments:
Post a Comment