Weinig bands namen de afgelopen 3 jaren zo’n hoge vlucht als Kings Of Leon. Met hun derde album “Because of the times” werden in 2007 her en der al gedurfde uitspraken gedaan over een gouden toekomst. De voorspellers kregen nauwelijks 2 jaar later met opvolger “Only by the night” en het tot ieders (gewenste) slaapkamerhymne gebombardeerde “Sex on fire” het gelijk aan hun kant. Datzelfde jaar is de groep dan ook alomtegenwoordig op de radio en hun passage in Werchter gaat de boeken in als één van de betere concerten dat weekend. In het daaropvolgende jaar wordt naast de introductie van een (kassa kassa) kledinglijn door de broertjes Followill ook naarstig gewerkt aan nieuwe nummers. Berichten uit het repetitiekot voorspelden een flinke ommezwaai richting country en roots rock maar des te groter was onze verbazing wanneer daar op de nieuwe “Come around sundown” nauwelijks iets van te merken valt en de heren, onder impuls van de platenfima (?), eenvoudigweg de lijn van de voorganger hebben doorgetrokken. Ook al is “Come around sundown” geen onaardige plaat, in de weegschaal met het eerder genoemde “Because of the times” valt het album veel te licht uit. Dat dit nauwelijks effect heeft op de immense populariteit van de groep bewijzen de klinkende verkoopcijfers en het recordtempo (15 minuten!) waarmee het Antwerpse sportpaleis uitverkocht raakte voor het concert van vorige maandag. Terwijl de zaal langzaam volliep waagden The Whigs uit Athens hun kans. Hun powerrock met Crazy Horse allures kreeg best wat applaus van op de tribunes maar zal het zeker niet van deze gelegenheden moeten hebben om op brede schaal door te breken. Ook aan het songmateriaal kan nog wat gesleuteld worden. Het thema “Dying” zou best wel wat meer uit de taboesfeer mogen worden gehaald maar de song die deze heren er voor in petto hadden jaagt een mens alleen maar sneller het kerkhof af, en dat op een moment dat we er nog maar net een potje chrysanten hadden achtergelaten.
Kings Of Leon begonnen er aan met het nieuwe “Mary”, één van de zes nieuwe songs die de groep voor ons in petto had tijdens het eerste concert van hun Europese toer. Zo’n première gaat niet zelden gepaard met wat schoonheidsfoutjes en daar was Antwerpen geen uitzondering op. Vooral technisch (geluid en beeld) viel wel één en ander niet in de juiste plooi. Ook de vorm van het concert – veel tegenlicht de zaal in laten schijnen - bleek snel een totaal misplaatste en maar al te vaak irriterende keuze te zijn. Waren het de ogenschijnlijk gespannen zenuwen bij de groepsleden of een combinatie van de eerder opgelijste foute elementen, feit is dat het concert, wachtende op “Sex on fire”(?) maar niet van de grond wilde komen. Dat merkte ook Caleb Followil die midden het concert bij “Notion” veelbetekend aangaf: “Hope we have some good luck with this one…”. Het sportpaleis had blijkbaar de boodschap begrepen en trakteerde de groep in de pauze tussen de twee daaropvolgende nummers op een daverend applaus dat uit het niets kwam aangerold. We hebben al wat meegemaakt in Belgische concertzalen maar dit rekenen we toch tot de meer ongewone momenten. Het concert was slechts halfweg en alleen “Molly’s chambers”, “The immortals”, “Four kicks” en “The end” hadden zich in positieve zin laten opmerken. Vooral “Radioactive” had lang niet de (uit)straling die je van een hit zou verwachten. Ook “Crawl” en “Revelry” waren voor ons niet de uitschieters waarvoor ze op eerdere gelegenheden wel konden doorgaan. Het nieuwe “Pyro”, dat refreinsgewijs mooi steunde op de gebroken stem van Caleb, opende de weg voor het enthousiast onthaalde “On call”. Dat er aan bombast ook grenzen zitten werd in het nochtans op plaat zeer sterke “Back down south” ten overvloede bewezen. Waar het nummer had moeten schitteren in een overwegend akoestisch arrangement kreeg het nu een stevig betonnen pantser aangemeten. Dat laatste pakje zat “Knocked up” en “Use somebody” stukken beter waardoor de set, weliswaar met gemengde gevoelens, toch nog sterk finishte.
Het langverwachte collectieve orgasme stak in de bissen (“Sex on fire”) en uitsmijter “Black thumbnail” deed dienst als geslaagde ‘post orgasmic chill’. Met de wisselvalligheid die de Kings Of Leon in Antwerpen aan de dag legden lijkt de adelstand toch weer iets verder af dan vorig jaar in Werchter. Laat ons hopen dat dit 'accident de parcours' volgende zomer op overtuigende wijze wordt gecorrigeerd.
No comments:
Post a Comment