Lize Accoe Herbakkersfestival/Eeklo 13/08/10

Welke superlatieven hebben we hier nog niet achter de naam van zangeres Lize Accoe, ex-Delavega en nu solo, gezet? Een mens zou beginnen denken dat we er iets mee hebben…
Gisteren was het wederom raak in een goed gevuld (maar niet vol) Heldenpark tijdens de openingsavond van het Herbakkersfestival in Eeklo. Bij aanvang – met openingsgroep Maximum Basie aan het werk – maakten we ons onnodig zorgen over de nog schrale publieksopkomst want in de aanloop naar Accoe raakte de gezellige site toch aardig gevuld. De fanclub – veel volk vermoeden we uit Accoe’s dorp Sint-Laureins, een 5-tal kilometer verderop - had duidelijk een latere bus richting Eeklo gepakt.
Met opener “What have you done for me lately” werden de trossen losgegooid van een stomend uurtje soul en funk waarin niet alleen Accoe zelf maar ook haar 9 koppige begeleidingsband, inclusief 3 blazers, wederom schitterde. Het spelplezier, gelukkig niet boven de gemiddelde vreugdegrens van de Hare Khrisna’s, liep weer in liters van het podium wat de eerste rijen al gauw aanzette tot enkele bescheiden danspasjes. Niet bewegen was immers beduidend moeilijker vonden wij terwijl de van Radio 1 bekende singels “Need some time” en “Singel man” gezwind het Heldenpark werden binnen geschoven naast tal van nummers uit debuutplaat “Me versatile me”. In de zachtere passages en met eindelijk nog eens een beetje zomerse warmte op de thermometer kregen we het vrijdagavond toch ook een beetje koud bij het mooie “Bad timing” en het met een jazzy toets opgesmukte “If I could”. In de samenzang van Accoe met haar achtergrondkoortje volgden vocale hoogstandjes intussen elkaar snel op. Met wat volk uit de persoonlijke entourage van de zangeres aanwezig in het Heldenpark duurde het niet lang of er werd een kleine spruit het podium opgehesen die aan de hand van Accoe eens mocht voelen hoe dat gaat tijdens zo’n live gebeuren. Uit het vuistje zong Accoe gezeten op de rand van het podium een instant verzonnen ode aan het kleine ding, de band viel wonderwel perfect in en – chapeau - nergens leek dit intermezzo ingestudeerd of geforceerd. Het drietal “Still appreciated”, “Don’t believe” en “Time is on my side” reikte in Eeklo moeiteloos tot aan het beste van wat Joss Stone ooit op een concert heeft neergezet en deed bij ons de vraag rijzen waarom deze Lize Accoe het in de zomer van 2010 moest stellen met slechts een handvol concerten. Niet dat ze haar afkomst zou moeten verloochenen maar New York in plaats van Sint-Laureins op dat pasport zou deze dame ongetwijfeld al een eind verderop geholpen hebben.

Lokerse Feesten dag 9 7/08/10

Paul Weller vond de voorbije jaren (2004 en 6) vlotjes de weg naar het Waaslandse Lokeren. Beide invitaties ontving de modfather allerminst voor de platen die hij op dat moment uit had (wie ze in huis heeft mag ons een gele briefkaart insturen met de titels) maar vooral bij de gratie van zijn rijke verleden. Ditmaal is het echter anders: “No tears to cry” was een ferme hit op Radio 1 en zijn laatste plaat “Wake up the nation” kreeg sterren per strekkende meter in zowat ieder dagblad of muziekmagazine. Alsof dat nog niet genoeg was kon u elders op deze blog al lezen dat zijn AB concert eerder dit jaar eindelijk een einde maakte aan een lange rij slechts matig inspirerende live concerten. Weller vlamde in Brussel als vanouds door een set boordevol hoogtepunten. Voor wij die dachten dat het niet meer voor dit leven zou zijn een verrassing van formaat. Daarmee lag onze weg naar Lokeren helemaal open.
Eer Weller aantrad mochten we The Van Jets nog eens het voordeel van de twijfel gunnen. Overtuigen deden ze al niet eerder dit jaar in de Vooruit en evenmin op Werchter dus Lokeren was – we zijn veel te goed voor deze jongens – hun derde zittijd. Laat het ons gemakkelijkheidshalve zo stellen: een zekere gewenning is ingetreden. We schenken tegenwoordig al gemiddelde aandacht aan het leuke songmateriaal (“Down below”, “Our love= strong”, “Electric soldiers” en de toch verdienstelijke Bowie cover “Fashion”) en nemen er de sterallures van Johannes Verschaeve al ietsje vlotter bij. In Lokeren merkten we nietemin op dat hij al een roadie voor zich heeft die het snoer van zijn gitaar mooi op orde houdt. Mompelend (we kunnen liplezen!) zagen we hem het publiek toespreken met het koosnaampje “Motherf*ckers”. Die laatsten bedankten de Oostendenaars met niets meer dan een beleefdheidsapplaus. Geheel terecht!
Hun opvolgers The Horrors kwamen ook niet verder dan de eerste 5 rijen maar over deze opmerkelijke Britten drukken we ons toch graag iets positiever uit. Hun tweede en laatste plaat “Primary colours” eindigde bovenaan de beste platen van het jaar 2009 volgens het gezaghebbende New Musical Express en kende in de vorm van het ruim 8 minuten durende “Sea within a sea” een geweldige singel. Dat nummer vormde trouwens een overtuigend slot van een fascinerend concert dat ons best kon bekoren. Ook al trok de hemel wat open na een regenachtige zaterdagnamiddag, de barometer wees met The Horrors plots in de richting van donkere postpunk dagen in de vroege jaren 80. Zanger Faris Badwan, die overigens uitstekend bij stem was, deed ons, geholpen door op hol geslagen gitaarklanken, vaak denken aan The Psychedelic Furs. Het lijkt met nog meer fijn singelwerk als “Whole new way” en “Who can say” (beiden bedolven onder een vette synthesizerlaag) niet zo gek om te voorspellen dat deze griezels weleens potten zouden kunnen breken met hun derde plaat.
Na een ‘lifetime achievement’-award in 2006 staat Paul Weller dit jaar in het lijstje nominaties van de Britse Mercury Prijzen voor beste album. Niet abnormaal dus dat die “Wake up the nation” heel wat speeltijd kreeg toebedeeld in Lokeren en – het is tijden anders geweest met zijn nieuwe platen – de spil vormde van een alweer uitstekend concert. Zo waren “No tears to cry”, “Moonshine”, het titelnummer, “Trees” en de geweldige bis “Fast car, slow traffic” stuk voor stuk hoogtepunten in een concert dat zich daarnaast vooral liet kenmerken door alweer een handvol Jam-nummers. Vroeger liep de modfather er in een wijde boog rond, sinds enige jaren wordt met zichtbaar plezier gegrasduind in een onschatbaar verleden ( “Strange town”, “Start!”, “Pretty green” en “Art school”).
Ook The Style Council werd met “Shout to the top” niet over het hoofd gezien. Wie voor de solo-hits naar Lokeren was afgezakt werd ook op zijn wenken bediend: “You do something to me”, “Wild wood” (in lichte trip hop versie) en “Broken stones” passeerden de revue in een meer dan obligate versie. Dat het huidige succes van zijn “Wake up the nation” al in de kiem van zijn vorige plaat zat bewezen “Sea spray”, “22 dreams”, “Empty ring” en het snedige “Push it along”. Het is verbazingwekkend, maar sinds dit jaar de vanzelfsprekendheid zelve, dat Weller en zijn voortreffelijke band dit amalgaam aan stijlen vervat krijgen in één concert. Dat het met deze Weller in bloedvorm - op zijn 52ste - volgende maand ook op Leffingeleuren een mooie avond wordt (17/09) staat nu al vast.

Lokerse feesten dag 2 31/07/10

Ook al ruikt het in Lokeren met namen als Alice Cooper, Mötley Crüe, Cranberries, Sisters of Mercy, Human League en Therapy? dezer dagen toch een tikkeltje meer dan andere jaren naar vergane glorie, op de verhouding prijs/kwaliteit blijven zij wel het onmogelijk te kloppen zomerfestival van de Lage Landen. Dag 2 kleurde, op een rondje eighties synthesizer pop met The Human League na, geheel Belgisch met Filip Kowlier, Admiral Freebee en Arsenal. Vooral voor deze laatsten hadden we het 15€ toegangsgeld veil om eens te zien en te horen hoe het duo Willemyns en Roan het tegenwoordig stellen tussen twee winterslaapjes door. In 2011 mogen we een opvolger verwachten voor het uitstekende “Lotuk” dat al ruim 2 jaar geleden werd uitgebracht. In Lokeren liet de groep alvast niet in zijn kaarten kijken voor wat de toekomst van Arsenal brengt want niet één nieuw nummer kreeg het goed gevulde plein voorgeschoteld. Het werd dus een rondje publieksfavorieten die zeker naar het einde toe op alsmaar meer enthousiasme werden onthaald. Ondanks dat er in het openingskwartier aardig diende te worden gesleuteld aan het geluid – een euvel dat de ganse avond eigenlijk wat overschaduwde (het was met iedereen wel wat op dit punt) – was het nauwelijks merkbaar dat hier een groep stond die al bijna een jaar lang in pauze is. Gentenaar John Roan en zangeres Leonie Geysel – if looks could kill waren wij er aan – verschenen in Lokeren met een gelukzalige glimlach die deed vermoeden dat ze beiden lang hebben uitgekeken naar dit eenmalige concert. Toen ze beiden in de bissen op de rand van het podium een mooi “Either” brachten, enkel ondersteund met een zacht gitaartje van Bruno Fevery, hurkten ze zo dicht bij elkaar aan dat hun toekomstige studiotijd samen wel eens wat meer zou kunnen opleveren dan een nieuwe plaat. Daarvoor had het duo, samen met een hecht spelende band, al een reeks hoogtepunten neergezet die nog maar eens dik in de verf hebben gezet wat voor een unieke band Arsenal wel is. Waar hun landgenoten Kowlier en “den Admiraal” niet verder komen dan wat lovenswaardig maar weinig origineel knip en jatwerk is Arsenal de groep die vooral live boven zichzelf uitstijgt met het versmelten van wereld(se)muziek en rock. Niet verwonderlijk dus dat Lokeren smulde van hapklare brokken als “Saudade”, “Buy in late”, “Personne ne bouge!” en een (weer) geweldig “Longee”. Hoogtepunt “Lotuk” werd na de toegestane speeltijd en ruim over de klok van tweeën s’nachts zelfs nog eens hernomen voor een publiek dat maar niet aan zijn verzadigingspunt geraakte.
Filip Kowlier had vroeg op de avond hetzelfde gedaan met zijn “Mo ba nin”, toen leek het eerder op een wanhopige poging om toch nog wat schwung te krijgen in een toestromende menigte die meer oog had voor de lange wachtrij aan de drankbonnen dan voor wat er zich op het podium afspeelde. Zijn mix van gezapige reggae en huppelende ska deed het een weekje eerder beduidend beter op de Gentse feesten. Hoe sympathiek en charmant we deze Kowlier en zijn “Otoradio” ook vinden, Lokeren voelde vorige zaterdag niet bepaald aan als Jamaïca bij de Durme.
Admiral Freebee, die tegenwoordig ook de diensten van Kowlier (op de bas) inhuurt, zit voor ons al een tijdje in de hoek met een twijfelachtige live reputatie. Hoe hard we het ook wilden (alle vier zijn platen dragen wij op handen), in Lokeren lukte het weeral niet. In het openingskwartier deed het ons pijn te moeten horen dat fijne singels als “Always on the run” en “Last song about you” zo rommelig in elkaar werden gestoken. Aan de pas gerekruteerde nieuwe gitarist was ook snel hoorbaar dat die met onvoldoende repetitietijd aan de start was verschenen. Tom Van Laere mag dan wel een begenadigd songsmid zijn, voor ons is het een volslagen raadsel waarom hij live telkenmale zijn eigen nummers torpedeert door het op een brullen te zetten. Gelukkig bleef dit irritant trekje achterwege voor een magistraal “Look at what love has done” waarmee de meubelen nog enigszins konden worden gered. Ook “Lucky one” en “Ever present” rekenen we tot de betere van de avond. Nee, deze admiraal was aan het einde geen eresaluut waardig.
Met The Human League haalde Lokeren herinneringen op aan begin jaren tachtig. Dat “Dare” een monument is binnen het synthpop genre staat buiten discussie maar het valt te betwijfelen of ze met de schaamteloze vertoning van afgelopen zaterdag die eer kunnen blijven hoog houden. Phil Oakey, door de jaren nauwelijks ouder geworden, had ruim drie kwart set nodig om er vocaal wat door te komen (godzij dank voor bis “Being boiled”) en ook de knoppendraaiers achter hem leken meer podiumvulling te zijn dan echte muzikanten. Het is onze stelligste overtuiging dat de man links achteraan tijdens het concert zijn ganse mailbox heeft opgekuist. Toen “The Lebanon” (of de tape ervan) werd ingezet konden we onze lachspieren nauwelijks nog bedwingen. De gitarist (!!!) van dienst kwam met spreidstand op de rand van het podium eens demonstreren hoe het moest. Met de zangeressen hadden we dan weer medelijden. Dat we onze jeugdliefde van weleer, Joanne Catherall, op haar gezegende leeftijd nog het podium zien opgeduwd worden in babydoll was er voor ons te veel aan. Ermee ophouden is soms heldhaftiger dan doorgaan.