Met onze aankondiging naar (ene) Joe Bonamassa te willen gaan kijken werden we de voorbije dagen in onze kennissenkring onthaald op heel wat vragende blikken. Aangezien onze vriendenkring niet hoeft onder te doen op vlak van muziekkennis moeten we hieruit afleiden dat het met de naambekendheid van dit gitaarwonder nog niet helemaal snor zit. Ook al dook zijn recente plaat “Dust bowl” enkele weken geleden binnen in de ultratop albumlijst, veel verder dan bluesrock fanaten en gitaarfreaks reikt de doelgroep van Bonamassa dus voorlopig nog niet. Dit bleek niettemin toch al voldoende te zijn om een Koningin Elisabeth vol te laten lopen. Geen twijfel mogelijk dat een meerderheid van de aanwezigen naar Antwerpen was afgezakt om oren en ogen de kost te geven aan het fabuleus gitaarspel van Bonamassa. Dit was, om een open deur in te trappen, een demonstratiepartij zonder weerga. De Amerikaan ruilde op vierjarige leeftijd zijn blokkendoos voor een gitaar – niet moeilijk met ouders die een gitaarshop uitbaten - en liet het ding sindsdien niet meer los. Zijn puberteit was amper doorgebroken en Joe stond al naast B.B. King op het podium. Intussen staat de teller op negen studio platen en 2 live albums en inmiddels vinden ook alsmaar meer groten der aarde (inclusief zijn eigen idool Eric Clapton) hun weg naar een samenwerking met Bonamassa. Kortom: het klinkt als een modern sprookje, voor Joe werd het realiteit.
Geen bekende vrienden in Antwerpen, wel een setlist die de laatste plaat grotendeels negeerde en resoluut koos voor alle publiekslievelingen waarmee Bonamassa zijn solide live reputatie de voorbije jaren heeft opgebouwd. Nadat de Elisabethzaal met een nogal dwingend luide intro (“2 minutes to midnight” van Iron Maiden) werd aangemaand plaats te nemen in het gestoelte knalde Rory Gallagher’s “Cradle rock” uit de boxen. Bonamassa deelde het podium met drie geroutineerde sessiemuziekanten die qua technische bagage niet hoefden onder te doen voor de meester zelve. Hun respectievelijke cv’s lezen als een doorsnee pop en rock encyclopedie. Enig puntje van kritiek: nieuwe drummer Tal Bergman – in Antwerpen kon hij vast kosteloos pinten drinken als David Davidse lookalike - mepte wat harder en droger dan we van Bonamassa’s platen en Bergman’s voorgangers gewoon waren. En nu we toch bezig zijn: ook de hoge uithalen van de stem van Bonamassa hadden in de mix een tikkeltje mogen worden afgetopt. Dat belette echter niet dat we met volle teugen zaten te genieten van een verbluffend trio’tje “Midnight blues”, “Slow train” en het nieuwe “Dust bowl”. De eerste in het rijtje was (naar we vermoeden, maar niet zo aangekondigd) als hommage bedoeld aan de overleden Gary Moore(?). Opvallend: Bonamassa wachtte ruim een uur om de volle zaal toe te spreken maar wanneer hij het deed was het één en al “honoured to be in Antwerp”. Dat Joe vooral de gitaar liet spreken weze duidelijk: een mooi “Happier times” en fel “Steal your heart away” schoven wat dat betreft mee aan in het rijtje hoogtepunten van de avond.
Het siert Bonamassa dat hij in tegenstelling tot andere gitaarvirtuozen zich niet laat verleiden tot uitsluitend technisch gegoochel. Al kwam “Woke up dreaming” gevaarlijk dicht in de buurt van die buitenspelval (maar verveelde het geen seconde), hij hield voor de rest van de avond zijn gitaarspel steeds nadrukkelijk in het spoor van de song. Om door te breken bij een breed publiek zal dat songmateriaal echter uit de anonimiteit moeten zien te geraken. Er zijn een handvol nummers, met op kop het magistrale “Mountain time” die de allure hebben van een klassieker maar dit nog niet zijn. Noodgedwongen leunt Bonamassa dan ook vaak op andere songschrijvers of covermateriaal (ZZ Top, Leonard Cohen) om zowel op plaat als een gans concert lang het niveau voldoende hoog te houden. Het weze echter geen smet op wat als een uitstekend avondje blues/rock onze registers ingaat. Wie hem dit koud kunstje wil zien overdoen moet in oktober naar het Brusselse Koninklijk Circus! In afwachting schuiven wij die cursus ‘gitaar voor beginners’ nog wat voor ons uit… we hebben ons lesje wel geleerd.
No comments:
Post a Comment