Niet dat er anders over mag worden geklaagd maar dit jaar oogt de affiche van de Lokerse Feesten wel erg sterk. Gelukkig liggen Evergem en Lokeren niet zo ver uit elkaar of een mens zou al eens denken aan verhuizen. Gisteren was het vooral de komst van The Who’s Roger Daltrey die ons aanmoedigde om naar Lokeren te trekken. Zonder Pete Townshend, maar wel met diens broer Simon, gaat Daltrey momenteel de baan op met een integrale uitvoering van de rockopera “Tommy”. Dat er op het vasteland maar twee data, waarvan eentje in Lokeren, waren vastgelegd maakte het bovendien des te exclusiever.
Nog voor Daltrey de eerste noot had gelost liet hij, al of niet geprikkeld (het was moeilijk uit te maken), horen dat een volledige “Tommy” er niet ging inzitten voor Lokeren gezien de beperkt toegewezen speelduur. “Iets waar je maar met de promotor van het festival moet over discussiëren” sneerde hij er nog achteraan. Onze vrees voor een sfeerbarometer op stand ‘onweer’ werd gelukkig snel geneutraliseerd door een werkelijk schitterend “I can see for miles” gevolgd door een niet minder straf “Pictures of Lily”, twee klassiekers van The Who. We wisten het meteen: zelfs aan drie uur zouden we met deze man – 67 ondertussen! - niet genoeg hebben. In de aanloop naar Tommy’s “Ouverture” schitterde Daltrey zelfs met een vergeten solosong “Days of light” die hij eerst verkeerdelijk voor “Gimme a stone” had ingeleid. Om maar te zeggen: amper een vierde van de setlist prijsgegeven en de avond kon al niet meer stuk. Voorzien van wat (beperkte) beelden achteraan het podium gingen we in Lokeren vervolgens door de rockopera “Tommy” langsheen alleen hoogtepunten en minutenlang kippenvel: “It’s a boy”, “1921”, “The acid Queen”, uiteraard “Pinball wizard”, “Tommy, can you hear me?” en “We’re not gonna take it”, om hier slechts enkele te vermelden. Tot grote vreugde van een goed gevulde Kaai in Lokeren trakteerde Daltrey na “Tommy” nog op een rondje klassiekers. Met vooral “Who are you”, “Going mobile” en het ook op onze wishlist aangekruiste “Baba O’Riley” finishte het concert gezwind op 4 sterren. We zagen een 17 jarige ontgoocheld terugkeren uit de voorste rijen omdat haar anderhalf uur lang opgestoken vinylplaat van “Tommy” niet was gesigneerd geraakt. We hadden erg met deze jongedame te doen… voor de rest niets dan euforie na afloop.
Onnodig hier aan toe te voegen dat zowel Daan als O.M.D. op deze tweede feestendag in Lokeren door het voorgaande helemaal in de schaduw werden gezet. Daan Stuyven kan het – onrustige natuur als hij is - ook deze zomer weer niet laten om zich te laten boeken voor de festivals. Dit jaar is dat in dezelfde hoedanigheid (‘Simple’) waarmee hij enkele maanden terug nog bijval oogstte in de culturele centra. De belangstelling in Lokeren voor het in klassieke arrangementen omgezette werk was in festivalomstandigheden echter aan de matige kant. Meer dan wat behang bij het eerste pintje en een treffen met wat bekenden zat er met deze “Housewife goes classic” dan ook niet in. Wat O.M.D. Lokeren voorschotelde kwam na Daltrey aan als een natte dweil. Goed van hen om het experiment te schuwen en te kiezen voor één lange rij hits maar de concertverpakking klonk niet alleen zo geprefabriceerd, het was bovendien van een dodelijke saaiheid dat een langgerekte geeuw nauwelijks te onderdrukken viel. Zanger Andy McCluskey liep zich meermaals buiten adem op zoek naar respons op de voorste rijen maar speelde daarmee het noodzakelijke stembereik kwijt. Een alerte(!?) geluidsman hoorde dit pas na een half uur en trok dan maar ternauwernood een doos effecten open. Onbegrijpelijk dat deze wanvertoning een legende als Roger Daltrey moest laten voorgaan. Niet onvergefelijk maar toch een misser van formaat. Daltrey’s goede raad indachtig zullen we hierover bij gelegenheid eens gaan discussiëren bij de organisatie.
No comments:
Post a Comment