Ondanks twee verdienstelijke platen achter zijn naam is het voor de uit Geraardsbergen afkomstige Jim Cole, geloof ons zijn platen klinken van veel verder, nog steeds knokken voor wat erkenning. Vorig jaar bracht hij kort voor de zomer zijn tweede “When love is not enough” uit met een fijne mix van pop, rock en soul maar ondanks goede kritieken in de pers en een niet onaardige singel “So lonely” leverde de plaat nauwelijks speelkansen op tijdens de festivalzomer. Zonde vonden we dat. Ondertussen ligt de plaat ook in Nederlandse rekken en helpt het misschien dat erkenning via een ommetje langs onze noorderburen alsnog Jim Cole bereikt. We hopen het voor hem en wouden alvast wat steun gaan verlenen op een concert van de man waar we, bij gebrek aan gelegenheden de voorbije maanden, lang op hebben moeten wachten. We hebben al voor minder klachtenbrieven rondgestuurd…
Het moet Cole zeker deugd hebben gedaan dat ondanks een late aankondiging op de site van de Gentse Charlatan het zaaltje toch aardig was volgelopen. Een uur later dan gepland ging het concert van start. Met een setlist die ook een handvol nieuwe nummers bevatte speelde Cole allerminst op veilig. Is het vertrouwen in zijn oude werk wat zoek of werd deze gelegenheid aangegrepen om één en ander live wat uit te testen? Feit is wel dat het nieuwe materiaal wat potiger klonk – méér recht-toe-recht-aan - dan het soulvolle geluid waarmee Cole aanvankelijk onze interesse wist te wekken. Wanneer in de bissen ook nog eens een flard Soundgarden (“Fell on black days”) en de Queens of the Stone Age voorbij kwamen (“No one knows” en “Say it ain’t so” vormden een uitstekende tandem) was voor ons duidelijk dat deze man van meer markten thuis is dan een mens op het eerste gehoor zou vermoeden . Dat Cole ooit een hit zal te pakken hebben, voor zichzelf of als broodschrijver voor een ander, is een zekerheid; alleen weten we nog niet goed wanneer dat zal gebeuren. Met “Someday Charlotte” en “So lonely”, erg sterk in de Charlatan, zat ie er al dichtbij maar ook “Say it ain’t so” lijkt zo geplukt uit een Motown songcatalogus. Stuk voor stuk zijn deze (pop)songs zo klassiek van snit dat ze zich van bij eerste beluistering al stevig vastbijten in al uw gehoorgangen. Eigenlijk gaat dat zowat op voor iedere song die de revue passeerde in de Charlatan, ook de nieuwe. Stiekem hadden we gehoopt dat ook Lady Linn acte de presence zou geven voor een mooi “Time will tell” maar ook zonder deze bonus speelde Cole, zwartbenige bril stevig op de neus, een zeer gedreven en bijzonder leuk concert.
Het weze duidelijk dat amper een uur speeltijd voor ons van het goede veel te weinig was. Met zijn vier kompanen en uitstekend bij stem serveerde Cole hier een concert dat qua gemiddeld spelpeil beduidend hoger lag dan wat doorsnee mag verwacht worden van een caféconcert. Om het in voetbaltermen uit te leggen: we zijn bereid nog vele malen op provinciale voetbalvelden te gaan kijken naar deze multi-getalenteerde middenvelder, al verdient hij meer dan wie ook om snel te worden getransfereerd naar eerste klasse.
No comments:
Post a Comment