Geruchten over een Sabbath reünie met Ozzy zijn als seizoenen, ze komen alsmaar terug. Vorig jaar stond nieuw werk op stapel en werden toerschema's opgemaakt toen gitarist Tonny Iommi met een kankerdiagnose noodgedwongen die plannen moest opbergen. Van waar die hang naar het Ozzy tijdperk werd ons een tikkeltje duidelijker bij het bekijken van de "God bless Ozzy" documentaire. Een beetje 'born to lose' werd Osbourne, pas 20 gepasseerd, een (rock'n'roll) ster die de poorten naar een buffet van verboden vruchten wagenwijd zag opengaan en daar simultaan nog goede platen en een spraakmakende podiumact aan wist te koppelen. De medische wereld had al voor grotere mysteries een antwoord weten te verzinnen. Metal wordt ook vandaag nog best gedefinieerd aan het vroege werk van Black Sabbath. Weinigen uit het genre zijn er niet schatplichtig aan. Dat Ozzy (of zijn management) in de nadagen van Sabbath al even getalenteerde muzikanten als Randy Rhoads wist aan te trekken is haast onmogelijk als toeval te catalogeren. Het beste wat Ozzy ooit heeft gemaakt is te herleiden tot het plaatwerk met Rhoads. Rhoads was immers een begenadigd gitarist waarbij, een beetje atypisch voor het genre waarin hij zat, techniek alleen ten dienste van de melodie mocht staan. Een toevallige maar wel noodlottige vlucht in een sportvliegtuigje maakte in 1982 een abrupt einde aan de uitstekende chemie tussen Osbourne en Rhoads. God, zegen (ook) Randy aub.
No comments:
Post a Comment