Steven Wilson Arenbergschouwburg/Antwerpen 12/03/13

Nog geen jaar terug deed Steven Wilson de Brusselse AB aan. In het concert, dat toen grotendeels de focus legde op zijn tweede plaat “Grace for drowning”, zwaaide Wilson in die mate met lof naar de groep muzikanten die hem begeleidden dat gezamenlijk nieuw werk niet lang op zich zou laten wachten. Het zijn het soort beloftes welke we standaard vlotjes wegwuiven maar in het geval van Wilson hebben we ons toen schromelijk vergist. Twee weken terug zag “The Raven that refused to sing” immers al het levenslicht!

De plaat – ook tot stand gekomen trouwens met gewaardeerde medewerking van Alan Parsons – is er één om duimen en vingers bij af te likken. In 6 songs wordt een voor fossiel versleten genre als progressieve rock geheel nieuw leven ingeblazen. Wilson is dan ook niet van de minste: hij vergaarde de voorbije twee decennia al heel wat krediet met de groep Porcupine Tree en  hield zich daarnaast ook nog eens nuttig bezig met tal van zijprojecten en productiewerk voor anderen. De mans werkijver is schier grenzeloos. Om die nieuwe plaat voor te stellen in België hield Wilson gisteren halt in de Antwerpse Arenbergschouwburg, op een handvol zitjes na helemaal volgelopen.

Dat de nieuwe plaat centraal zou komen te staan tijdens dit al vroeg afgetrapt concert was allerminst een verrassing. Des te leuker vonden wij de keuze van Wilson en zijn uitmuntende begeleidingsband om – er zit nu eenmaal toch geen zwak moment tussen – maar alle songs in de setlist op te nemen. Er werd geopend met het 12 minuten durende “Luminol”. Als een nummer dergelijke lengte aanneemt loert verveling  snel om de hoek, echter niet bij deze. Een pittige ritmesectie van oud-Kajagoogoo bassist Nick Beggs en drummer Marco Minneman hield er immers het merendeel van de minuten erg de vaart in en tussenin dreven we mee op een prachtige dwarsfluit. Inderdaad, u leest het goed: een dwarsfluit. Voor velen die nu aan het lezen zijn vermoedelijk het moment om af te haken. Zij die ermee doorgaan  vertellen we graag dat we verderop ook erg genoten hebben van het nieuwe “The watchmaker”. Ingeleid door een beklemmende clip (zoals Wilson er wel meerdere heeft) en met nogal nadrukkelijke referenties naar het werk van Pink Floyd en Rush kroonde deze 11-minuter zich in de Arenberg tot een absoluut hoogtepunt van de avond. Met een evenwaardig aantal songs uit de vorige plaat “Grace for drowning” benadrukte Wilson in Antwerpen het nog steeds aanwezige potentieel ervan. Al zijn weinig songs van hem conventioneel te noemen, zowel “Insurgentes” “Postcard”, “Index” als “Deform to form a star”, stuk voor stuk erg sterk in Antwerpen, zaten er wel dichtbij. Het zijn nummers die een publiek buiten zijn huidige bereik best zouden kunnen aanspreken, iets wat niet kan gezegd worden van “Raider II”. Daar schakelde de Porcupine Tree voorman over in een modus die alleen de  ware liefhebber kan bekoren: 20 minuten lang wisselen jazzy passages, dreigende en logge stukken elkaar af. Hoe indrukwekkend ook (gemusiceerd), daar werd het concert zelfs ons een tikkeltje té vermoeiend.

Gelukkig stak in het slot nog “The Raven” (wat een pracht van een intro!) om ons terug bij de les te krijgen. Bissen “Remainder the black dog” en “No twilight within the courts of the sun” deden erna perfect uitgeleide. De visuals, toch een niet onbelangrijk element in het geheel hier, kwamen jammer genoeg een avond lang ietsje te onderbelicht op de backdrop terecht.  Daar botste het concert schijnbaar op de limieten van de kleine zaal, iets wat zich naar ons gevoel ook met de muziek voordeed. Wilson maakte er zelfs een grapje over toen hij, geconfronteerd met de voorste rijen wel erg dicht bij hem, (gespeeld) schamper opmerkte normaal in grotere arena’s te kunnen spelen. Als u het ons vraagt: dit toch al sterke concert had er alleen maar bij kunnen winnen. Nu enkel nog het publiek vinden om die arena’s mee te vullen.