The Dream Syndicate Het Depot/Leuven 23/05/13

Er gaat geen week voorbij of één of andere reünie wordt aangekondigd. Aanvankelijk leek dit slechts lucratief voor de echte groten, maar stilaan past dat jasje werkelijk iedereen, ook dus de kleinere goden uit de muziekgeschiedenis. Reünies roepen bij ons doorgaans nogal sceptische gevoelens op maar met het op zijn stappen weerkerende The Dream Syndicate, een Los Angeles viertal dat aan de wieg stond van de in de Eighties doorbrekende Amerikaanse gitaarrock, waren we wel gelukkig. Voorman Steve Wynn was na het heengaan van TDS best wel aardig aan de slag gebleven als soloartiest maar velen bleven hem toch vooral krediet geven omwille van zijn verleden. Zo ook een comedian van bij ons, met name Piv Huvluv, die afgelopen donderdag de eer en het genoegen kreeg zijn eigen idool aan te kondigen in het Leuvense Depot. Huvluv is trouwens geen onbekende voor Wynn want eind vorig jaar deelden ze nog het podium van enkele Vlaamse culturele centra in een gezamenlijke opvoering die zo vernamen we uit goede bron (U kan hem twitteren op @PVandenbrande) erg vermakelijk was. Huvluv’s enthousiasme om Wynn te kunnen aankondigen in Het Depot was vergelijkbaar met het onze toen we als zevenjarige koter onze eerste speelgoedtrein in ontvangst mochten nemen. Een grapje over de weggetrokken haarlijnen van de meeste aanwezigen in het publiek scherpte de goesting voor een leuke concertavond in een aardig gevulde zaal nog wat extra aan. “See that my grave is kept clean” kon voor een herenigde groep geen passender openingsnummer zijn. Ondanks de overgave waarmee Wynn en kompanen op het podium te keer gingen misten we de elektriciteit die voelbaar is op de “Live at Raji’s” plaat uit ‘89 en waar we zo naar hunkerden. Het geluid vond maar met moeite de juiste balans, miste power en ook Wynn’s zang - het doet wat pijn dit te moeten neerschrijven - vonden we verre van overtuigend. Lag een verkoudheid hier wat aan de basis of is met de jaren zijn klankkleur  wat veranderd, wie zal het zeggen? De set trok nochtans verder op tocht doorheen boeiend oud plaatwerk maar trof voor ons minder raak dan we hadden gehoopt. Verdienstelijk maar verre van indrukwekkend vonden we “Tell me when it’s over”, “The side I’ll never show” en “Boston”. Niet dat de sfeer er onder leed want, inclusief enkele uit Holland aangevoerde buren, ging het Leuvense publiek vlot mee in deze nostalgietrip. Uit de songs die de revue passeerden viel ontegensprekelijk af te leiden dat TDS over een korte maar knappe songcatalogus beschikt die tal van andere bands geïnspireerd moet hebben in de jaren tachtig. Toeval of niet: meerdere malen schoten ons herinneringen aan The Smithereens en (ja, ook hier willen we de aanwezige Hollanders nog eens plezieren) Fatal Flowers door het hoofd. De groep maakte er zich in Leuven aangemoedigd door de enthousiaste zaal allerminst snel vanaf. De totale speeltijd ging vlotjes over de honderd minuten inclusief twee bisbeurten waarin nog gedenkwaardig materiaal van de Syndicate als “John Coltrane Stereo Blues” en “Merritville” stak.

We waren blij dat we erbij waren maar steken ter (betere) nagedachtenis nog eens eerdergenoemde live plaat in onze CD-lader. Ook de handdruk die we met Wynn deelden bij het buitengaan zullen we blijven koesteren. Zondermeer een erg sympathiek man met een grote waardering voor zijn publiek.
De opwarming eerder op de avond lag in handen van Derek (zie hemzelf met The Dirt vroeger) en de van The Pink Flowers bekende Bruno Deneckere. Het duo deed waar ze (op café) ook goed in zijn: akoestisch werk brengen dat goed gedrenkt zit in oude country en rock tradities. Dat de geest van hun grote held Bob Dylan nooit ver weg is weze bij deze een compliment. Hun idolatrie kent op 1/6 immers zijn jaarlijks hoogtepunt bij de Gentse Vieze Gasten met een avondje werk van his Royal Bobness naar aanleiding van diens verjaardag. Van ons mag u zeker gaan.