TW Classic Festivalpark/Werchter 13/07/13

De ambitie van TW Classic is duidelijk: een goede live jukebox zijn waar de sfeer – en niet noodzakelijk de namen - van de oude (Torhout-Werchter) dagen ongegeneerd mag worden herbeleefd. Dat laatste opvallend gesymboliseerd door het lappendeken aan zeiltjes dat voor de gelegenheid nog eens netjes wordt uitgestrekt over de Werchterse festivalgrond. Elk op zijn zeil, dat spreekt voor zich!

In de brandende middagzon mochten Balthazar bewijzen wat ze waard zijn op een grote openluchtweide. Met een set die nagenoeg uitsluitend uit singels bestond hadden de Kortrijkzanen het slim aangepakt. Het applaus golfde vlot vele rijen verder wat hen zichtbaar deugd deed en weeral vonden we, zonder afbreuk te doen aan de rest, “Blood like wine” de uitschieter. Balthazar was een voortreffelijke opener, dat daar geen discussie over moge bestaan.
De programmatie van Blondie leverde stof tot discussie op tot kort voor hun aantreden in Werchter. Aan de kritische kant was er schouderophalen dat dit toch iets té ver over datum was (de frontmadam, niet de muziek), anderen keken reikhalzend uit naar het weerzien met hét/hun sekssymbool van de late jaren zeventig. Dat de aanblik van Debbie Harry alvast onze hormonenhuishouding niet uit balans bracht is slechts bijzaak. Muzikaal draaide dit concert al van bij de start in de soep. De prikkelende sound van de platen was in geen mijlen te bespeuren, enkele metalen gitaarriffs werden er doorgejaagd en ook sterdrummer van weleer Clem Burke was al heel wat oude knepen verleerd. We gunnen elkeen zijn uurtje nostalgie maar een aaneenschakeling van Blondie clips op de videoschermen had in Werchter zoveel beter geweest dan deze wanprestatie!
Ben Harper en harmonicaspeler Charlie Musselwhite kwamen vervolgens wat bluesles geven. Eerlijk gezegd vreesden we voor totale apathie bij een publiek dat zich liever met instant hits laat bedienen maar dat viel al bij al nog mee. Van een volle festivalweide een stomende club in New Orleans maken is sowieso een onmogelijke klus maar dankzij de gedrevenheid van beide heren en een strak spelende begeleidingsband was dit allerminst een vullertje voor dit jaars TW Classic. Songs als “Get Up”, “I don’t believe a word you say” en het vooral van Zeppelin bekende “When the levee breaks” waren toppers. Als er nog een zaal beschikbaar is dit najaar mogen de heren altijd een retourtje naar België maken.
Santana kende in Werchter erg veel bijval. Nadat alle vellen van de massaal opgestelde percussie een eerste maal waren getoucheerd volgde al snel “Black Magic woman”. Herkenningsapplaus steeg op tot ver achter ons. Het uit duizend herkenbare gitaarspel van de man zelf (niet één instrumentwissel op een uur set!) gedijde mooi op de Werchter weide en her en der kwamen heupen rond ons in beweging. Dat de groep ook de hits van recentere datum “Maria Maria” en “Smooth” niet over het hoofd zag speelt mee in ons positief eindoordeel, ook al sloeg in het finale kwartier de verveling door eenvormigheid wel toe.
Keane op TW Classic was als scoren voor open doel. De groep kan een uur vullen met hitsingels en heeft in de figuur van Tom Chaplin een frontman in de rangen die de billen niet dichtknijpt bij de aanblik van 60000 man. Sterker nog: het maakt de man alleen maar vastberadener om ze allemaal voor hem te winnen. Scherpe stekels zijn in het repertoire van Keane niet te vinden, maar hun pop is puurder dan de biowortelen in uw lokale supermarkt. Tel daarbij een glashelder geluid en je komt uit bij een concert dat zijn geld méér dan waard was. Werchter kreeg complimenten voor het zingen in “Everybody’s changing”, wij maken ze per kerende over aan Chaplin voor zijn vocaal foutloze rit doorheen het beste van hun 4 platen.
Dat TW Classic sinds lang nog eens het bordje ‘uitverkocht’ kon bovenhalen was ongetwijfeld te danken aan de komst van Bruce Springsteen and The E Street Band. Dat hij vorig jaar ons land liet links liggen op het eerste deel van de ‘Wrecking Ball’-toer zal de ticketverkoop voor deze editie ongetwijfeld een fikse boost hebben gegeven. Tel daarbij een ontelbaar aantal reviews bulkend van de superlatieven over die huidige tournee en het lijkt wel alsof we qua Springsteenmania terug in 1985 zijn beland. Met de aankondiging dat het concert in Werchter een half uur vroeger dan gepland zou van start gaan zette Springsteen – trucje of niet – de hele weide meteen op scherp voor wat komen zou. Dat het uiteindelijk slechts 10 minuten vroeger was, daar nam gisteren wellicht niemand aanstoot aan. The Boss vroeg bij aanvang luidkeels of de “Spirit in the night” al was neergedaald over Werchter en trok de set meteen al met een eerste hoogtepunt op gang. De E-street Horns met Big Man Clemons’ neefje Jack bleken alvast over een geruststellende longinhoud te beschikken. Zonder naar adem te happen ging het door naar een euforisch onthaald “Badlands”, idem dito voor een duo uit “Wrecking ball” (“Deat to my hometown” en “We take care of our own”). Wie dacht dat The Boss geen platen meer uitbrengt die meetellen is er met deze toch wel aan voor de moeite! Van bij de start zocht Springsteen de eerste rijen op. Er werden op initiatief van Springsteen handen geschud, fans geknuffeld en verzoeken uitgewisseld. Uit die laatste categorie werden “Jailhouse rock” (wederom met de Horns in een glansrol) en “Man’s job”, uit “Human touch”, gehaald. Bewonderenswaardig toch dat een artiest van dit formaat dergelijke onzekerheden durft in te bouwen. Onze speculatie vooraf over wie op deze TW Classic het podium zou mogen delen met the Boss ging het sterkst in de richting van Ben Harper. Kort voor het uur deelden ze het van “Nebraska” geplukte “Atlantic city”. “The River” en “Hungry heart” hadden we al in betere versies gehoord maar hielden in Werchter wel de aandacht vast. Ook door onvermoeibaar het publiek op te zoeken slopen er wel wat slordigheden in de uitvoeringen. In een Springsteen concert is dat sowieso detailkritiek want achter iedere song loert wederom een klassieker. Een heftig “Murder incorporated” liet zowel Nils Lofgren, Steve Van Zandt als Sprinsgteen zelve soleren. Geen hit voor de weide, wel een hoogtepunt voor ons. Ontroering troef toen een jonge fan het podium werd opgetild voor “Waiting on a sunny day”. In het daaropvolgende meezingmoment was er enkel fonetische gelijkenis met het origineel. Springsteen knipoogde dat het goed was en bracht het kind in zijn armen terug tot bij de ouders. Die hielden het vermoedelijk de rest van de avond niet meer droog. Met “The Rising” en (uit dezelfde periode maar pas nu op “Wrecking ball” terechtgekomen) “Land of hope and dreams” werd vervolgens een eerste maal richting exit van de volgepakte weide gekeken. Springsteen en gevolg waren nog niet aan de kant van het podium of er werd al rechtsomkeer gemaakt. In het halfuur dat volgde werd het werk pas echt afgemaakt. Geen bisreeks die beter doel trof dan deze: “Born to run”, “Dancing in the dark” (met dame die al ruim 30 jaar hengelde naar een dansje met The Boss), “Tenth avenue freeze out”, “Twist and shout” en “Shout”. Er volgde nog een mooie bonus met een door Springsteen solo gebracht “Thunder road” om 60000 toeschouwers veilig de nacht en de baan op te sturen. Geen idee wie dit feest op een volgende TW classic zal moeten trachten te evenaren maar dat het een te vrezen klus is moge bij deze duidelijk zijn.