The Waterboys OLT Rivierenhof/Antwerpen 25/08/13

Dat de Schotse Waterboys sinds hun tweede leven (na 2000) geen commercieel vervolg hebben weten te breien aan de successen uit de jaren ’80 zal bezieler Mike Scott worst wezen. Om het publiek te blijven mobiliseren is er immers toch een rijk verleden en een live reputatie waar vele anderen een arm voor veil zouden hebben. Het Antwerpse Openluchttheater liep dan ook nagenoeg helemaal vol vorige zondag.
De groep opende rond de klok van half tien de set met “Strange boat”. Boven het Rivierenhof hing een grijs wolkendek waar gelukkig eerder laat (in de bissen) dan vroeg een bui uit neerkwam. Uit de bio van de groep valt af te leiden dat zowat de helft van Schotland ooit groepslid van The Waterboys is geweest, met Scott als enige constante. In het Rivierenhof kwam de groep met vijf het podium op waarbij naast Scott de tweede grootste spot gereserveerd was voor fiddle speler Steve Wickham. Al in de tweede van de avond “Fisherman’s blues” kwam het best van die twee naar boven: Scott zong het met een ongelofelijke hartstocht terwijl Wickham’s viool het nummer gezwind mee nam. Ook een voltreffer: “A girl called Johnny”, 30 jaar oud maar in Antwerpen viel nog geen spatje sleet te bespeuren. We waren amper een kwartier ver en de groep had al 2 classics verspeeld, geen wonder dat enkelen uit het publiek al ongeduldig om “The Whole of the moon” begonnen te roepen. Daarvoor leidde Scott ons eerst langsheen een heftig “Glastonbury song” en het niet onaardige “White birds”, een song gebaseerd op poëzie van  W.B. Yeats uit het laatst verschenen album van The Waterboys uit 2011. Dichter bij 2013 zijn we nadien niet meer geraakt want er volgde nog een grote hap uit meesterwerk “This is the sea” (uit '85) met daarbij het voor enkelen verlossende en onvermijdelijke “The whole of the moon” maar ook een nog indrukwekkender “Don’t bang the drum” en het magistrale titelnummer dat de set mocht afsluiten. Met “The whole of the moon” bleek toch een last van de schouders af te zijn want Scott gooide pas dan zichtbaar goed de trossen los. Een alleen met Wickham afgewerkt “Raggle Taggle gypsy” bleek in afgeslankte versie – maar wederom met een losgeslagen viool - een waar hoogtepunt. En met de collega’s er terug bij ging men op hetzelfde elan door voor “Mad as the mist and snow”. Scott had doorheen het concert weinig woorden achter de hand voor het Antwerpse publiek maar scoren deed ie zeker met de herinnering aan een eerdere passage in het Rivierenhof. Jammer dat de wat (té) lange pauzes tussen de nummers de vaart wat uit het concert haalden, ook het toevoegen van een volstrekt overbodige cover als “At the hop” aan het eind van de bissen hielp het concert niet aan de logische apotheose na al het goede dat er aan was voorafgegaan. Dat de groep er zich net juist daar voor een inmiddels nat geregende menigte een tikkeltje makkelijk van afmaakte zinde ons ietsje minder, zeker niet met nog tal van classics (“A man is in love” en “And a bang on the ear”) achter de hand.

Feit: van The Waterboys moet geen nieuwe “Whole of the moon” meer verwacht worden, naast een fikse regenbui hing er vorige zondag onmiskenbaar nostalgie in de lucht boven het Rivierenhof. Maar met Scott mee kon het ook ons worst wezen zolang dit maar gepaard blijft gaan met mooie concerten als deze.