Doorbreken op leeftijd

Onder andere Seasick Steve, Sharon Jones en Bettye LaVette zijn hem voorgegaan, nu is het de beurt aan Charles Bradley om succes te oogsten op respectabele leeftijd. Bijna een leven lang versleten voor James Brown-imitator komt deze uit 100% soul opgetrokken Amerikaan op zijn 65e zelf voor het spotlicht te staan. Dat het publiek daar weinig moeite mee heeft bewijzen tal van stomende live concerten waar de man inmiddels een patent op heeft. Vorige zomer ging immers de Club tent van Pukkelpop voor de bijl (een werkelijk stomende set die op het net makkelijk her te beluisteren is), een prestatie die hij voor ons trouwens dunnetjes mag komen overdoen in de Werchterse Marquee begin juli dit jaar. Tegen die tijd zou een tweede plaat van hem - zijn eerste kwam twee jaar geleden uit - al eventjes in de winkelrekken moeten liggen. Met de meet van het pensioen binnen handbereik komt de loopbaan van Bradley dus pas écht op kruissnelheid. Het verschil met Jan Becaus is dat deze 'soulman' voor ons wél keihard zal doorgaan! Driewerf hoera daarvoor!

Beleefd met 3 woorden: Sir Yes Sir

Als er een band uit Antwerpen komt overgewaaid is luisteren toch wel aanbevolen. De van gastbijdragen voor dEUS en Dez Mona bekende Tijs Delbeke is de 'master of ceremonies' van dit beloftevolle vijftal. Het dient gezegd: de eerste singels van Sir Yes Sir, "Longing=good taste" en "Save me", en bij uitbreiding alles van het debuut "We should talk", vallen ons bijzonder mee. Een fijne (synthesizer) toets hier, een blazerke daar, Sir Yes Sir laat zich beluisteren als een groep met oog voor detail in wel erg knap in elkaar gezette popsongs. Momenteel bedient de groep het lokale live circuit en ook dat van onze Noorderburen. Het zal moeite kosten ze te ontlopen de komende maanden want een drukke festivalzomer lonkt... .

De hype waard: Palma Violets

Met een voorgeschiedenis die amper 2 kalenderjaren achteruit gaat en een debuut dat slechts 4 weken terug het levenslicht zag worden Palma Violets nu al als een grote belofte gezien. Echt uit de lucht komen ze niet gevallen: het Britse blad NME vulde vorig jaar al gul pagina's met hen op en ook bij het toonaangevende 'Sound of 2013' van de BBC waren ze één van de genomineerden.
Het viertal uit Londen doet niets wat door The Libertines of The Vaccines ook niet is voorgedaan maar wie er nog een groepje van dat kaliber bij wil zal hun debuut '180' hartstochtelijk tegen de borst drukken. Snelle jongens en meisjes hebben nu een kaartje op zak voor hun - wat had u gedacht - uitverkochte concert in de Gentse Charlatan. Fuck, wij niet!

Gevallen voor bomma muziek

Een jaar terug twitterden we een "Waw"-gevoel met Emeli Sandé's "Next to me", toen vers geplukt uit een Later-episode met Jools Holland. Intussen zijn we een miljoenenverkoop van haar debuut "Our version of events" en een reeks hit singels verder, haalde Sandé al enkele prestigieuze awards binnen en werkte ze eind 2012 ook een méér dan gesmaakt avondje af in de befaamde Londense Albert Hall. Om het als debutante in één jaar zo ver te shoppen moet een mens wel van goeden huize zijn denken we dan. De Schotse liet haar studies geneeskunde schieten voor een carrière als zangeres, tot op vandaag een méér dan geslaagde gok zo blijkt uit de feiten. Op dit eigenste moment toert ze langsheen Europese zalen om de DVD/CD release van het in de Albert Hall opgenomen concert wat promotionele kracht bij te zetten. Negatief advies - Sandé is muziek voor bomma's - van Noel Gallagher ten spijt was die plaat afgelopen week niet uit onze CD-lader te krijgen. De songs zijn tijdlozer dan ze op het eerste gehoor aangeven, werken in alle mogelijke arrangementen en krijgen van Sandé een zangpartij mee die, randje té hoog, ons niet de gordijnen in jaagt maar écht wel weet te ontroeren... We zullen het, Gallagher indachtig, toch aan de leeftijd moeten toeschrijven zeker?

Steven Wilson Arenbergschouwburg/Antwerpen 12/03/13

Nog geen jaar terug deed Steven Wilson de Brusselse AB aan. In het concert, dat toen grotendeels de focus legde op zijn tweede plaat “Grace for drowning”, zwaaide Wilson in die mate met lof naar de groep muzikanten die hem begeleidden dat gezamenlijk nieuw werk niet lang op zich zou laten wachten. Het zijn het soort beloftes welke we standaard vlotjes wegwuiven maar in het geval van Wilson hebben we ons toen schromelijk vergist. Twee weken terug zag “The Raven that refused to sing” immers al het levenslicht!

De plaat – ook tot stand gekomen trouwens met gewaardeerde medewerking van Alan Parsons – is er één om duimen en vingers bij af te likken. In 6 songs wordt een voor fossiel versleten genre als progressieve rock geheel nieuw leven ingeblazen. Wilson is dan ook niet van de minste: hij vergaarde de voorbije twee decennia al heel wat krediet met de groep Porcupine Tree en  hield zich daarnaast ook nog eens nuttig bezig met tal van zijprojecten en productiewerk voor anderen. De mans werkijver is schier grenzeloos. Om die nieuwe plaat voor te stellen in België hield Wilson gisteren halt in de Antwerpse Arenbergschouwburg, op een handvol zitjes na helemaal volgelopen.

Dat de nieuwe plaat centraal zou komen te staan tijdens dit al vroeg afgetrapt concert was allerminst een verrassing. Des te leuker vonden wij de keuze van Wilson en zijn uitmuntende begeleidingsband om – er zit nu eenmaal toch geen zwak moment tussen – maar alle songs in de setlist op te nemen. Er werd geopend met het 12 minuten durende “Luminol”. Als een nummer dergelijke lengte aanneemt loert verveling  snel om de hoek, echter niet bij deze. Een pittige ritmesectie van oud-Kajagoogoo bassist Nick Beggs en drummer Marco Minneman hield er immers het merendeel van de minuten erg de vaart in en tussenin dreven we mee op een prachtige dwarsfluit. Inderdaad, u leest het goed: een dwarsfluit. Voor velen die nu aan het lezen zijn vermoedelijk het moment om af te haken. Zij die ermee doorgaan  vertellen we graag dat we verderop ook erg genoten hebben van het nieuwe “The watchmaker”. Ingeleid door een beklemmende clip (zoals Wilson er wel meerdere heeft) en met nogal nadrukkelijke referenties naar het werk van Pink Floyd en Rush kroonde deze 11-minuter zich in de Arenberg tot een absoluut hoogtepunt van de avond. Met een evenwaardig aantal songs uit de vorige plaat “Grace for drowning” benadrukte Wilson in Antwerpen het nog steeds aanwezige potentieel ervan. Al zijn weinig songs van hem conventioneel te noemen, zowel “Insurgentes” “Postcard”, “Index” als “Deform to form a star”, stuk voor stuk erg sterk in Antwerpen, zaten er wel dichtbij. Het zijn nummers die een publiek buiten zijn huidige bereik best zouden kunnen aanspreken, iets wat niet kan gezegd worden van “Raider II”. Daar schakelde de Porcupine Tree voorman over in een modus die alleen de  ware liefhebber kan bekoren: 20 minuten lang wisselen jazzy passages, dreigende en logge stukken elkaar af. Hoe indrukwekkend ook (gemusiceerd), daar werd het concert zelfs ons een tikkeltje té vermoeiend.

Gelukkig stak in het slot nog “The Raven” (wat een pracht van een intro!) om ons terug bij de les te krijgen. Bissen “Remainder the black dog” en “No twilight within the courts of the sun” deden erna perfect uitgeleide. De visuals, toch een niet onbelangrijk element in het geheel hier, kwamen jammer genoeg een avond lang ietsje te onderbelicht op de backdrop terecht.  Daar botste het concert schijnbaar op de limieten van de kleine zaal, iets wat zich naar ons gevoel ook met de muziek voordeed. Wilson maakte er zelfs een grapje over toen hij, geconfronteerd met de voorste rijen wel erg dicht bij hem, (gespeeld) schamper opmerkte normaal in grotere arena’s te kunnen spelen. Als u het ons vraagt: dit toch al sterke concert had er alleen maar bij kunnen winnen. Nu enkel nog het publiek vinden om die arena’s mee te vullen.

Altijd prijs met Ieren: Villagers

Het kostte ons wat tijd maar onze interesse is gewekt voor de tweede van Villagers {Awayland}. U zal het met ons eens zijn als we als excuus inbrengen dat er gemakkelijkere platen bestaan.  De singel "Nothing arrived" ligt even dicht bij Arcade Fire als Ledeberg bij Gent, dus die was ons snel ter ore gekomen. Niet toevallig ook het nummer dat zich op de radio het makkelijkst laat draaien. Toen we november vorig jaar pas invielen in het slot van hun concert als voorprogramma van Grizzly Bear waren we in 10 minuten onmogelijk nog in de stemming te brengen. Dus ook daar kwam de klik niet. Een verplichte luister sessie dan maar, na afgelopen weken onnoemelijk veel lof te hebben gelezen op alle mogelijke fora. Een geduldige luister sessie ook want de plaat bevat geen rechttoe rechtaan songs maar mooi in elkaar gestoken miniatuurtjes. {Awayland} is typisch zo'n plaat die per luisterbeurt groeit. Langer dan 8 weken mag u er echter niet meer mee wachten om er aan te beginnen want dan is hun concert in de Gentse Handelsbeurs (28/4) achter de rug. Geloof ons: t'zou zonde zijn...