Jett Rebel Vooruit (Balzaal)/Gent 11/02/15

Jett Rebel, pas 24 geworden eind januari, is nu al een fenomeen bij onze Noorderburen. Sociale media ontploffen er wanneer Jett ook maar een zuchtje slaat en met elke geloste singel wordt een megahit gescoord. Vreemd, of net goed dat zoiets tenminste in Nederland nog kan, dat hij dat voor elkaar krijgt door muzikaal volstrekt a-modieus te zijn. Zijn wat suikerzoete sound – no pun intended – lijkt “Back to the future”-gewijs zo weggeflitst uit de jaren 80. Wat de man tot nu toe heeft uitgebracht is in niets te vergelijken met waar hitlijsten tegenwoordig van vollopen. Jett – echte naam Jelte Tuinstra – laat zich immers inspireren door the likes of (oude) Prince, Sly Stone en de Beach Boys. Die laatsten krijgen zelfs de goddelijke status van Rebel, getuige het opschrift op het shirt waarmee hij afgelopen woensdag voor het voetlicht trad in de Vooruit: “Brian Wilson is my god”. Jett Rebel, wat ons betreft al zeker een predikant van de betere geloofsleer dus.

Vaststelling één: de Balzaal was, als gevolg van onze volkseigen gereserveerdheid (?), niet eens volledig volgelopen voor Rebel’s Vlaamse vuurdoop. De dagen voor het concert waren qua publiciteit nochtans niet min want zowel het spraakmakende interview in ‘De Wereld Draait Door’ als zijn passage bij ‘Bart en Siska’ op Eén waren hier niet onopgemerkt voorbijgegaan. Rebel trad in Gent aan met zijn vaste begeleidingsband die we dankzij bedrijvige Nederlandse tv-captatie tot hier in onze huiskamer ook herkenden van zijn passages op de grote Nederlandse festivals vorig jaar. Daarin schitterden vooral drummer Rick Van Wort en het met vele talenten gezegende duo Jessica en Amber (beiden zang en toetsen), dames die ook op posterformaat niet zouden misstaan in onze kleedkamerkast. Alleen jammer dat onze leeftijd zoiets niet meer toelaat maar we dwalen af… De Vooruit kreeg middels een 2 uur durende setlist geen (verwacht kort) kennismakingsconcert maar wel een volwaardig Rebel concert voor de kiezen. Niet dat wij er om maalden maar dit had om deze eerste indruk sterk te maken wellicht niet gehoeven. Vele nummers werden, ondanks heerlijk gemusiceerd, in minuten verlengd alsof ze allemaal een bisnummer-jasje verdienden. Ook het “We gaan lekker feesten” en “Nu gaan we – alweer – lekker op vakantie”-gevoel dat Jett als inleiding van enkele songs aanwende doet in Vlaamse kringen de tenen lichtjes krullen. Maar daar houdt onze (milde) kritiek ook op. Het spelplezier gulpte van het podium en Rebel ging, goed bij stem ook, onvermoeibaar door alsof hij – en dat is ook zo in Vlaanderen – nog alles te bewijzen heeft. Daarvoor ging het concert in eerste instantie langs het nieuwe werk van volwaardig debuut “Hits for kids”. Laat in die hits wellicht een lesje muziekgeschiedenis voor de kids  vervat zitten want “When she’s older” was vintage Prince. In “Sunshine” bracht Rebel de Gentse Vooruit dichterbij L.A. beach dan bij Blankenberge strand en ook “Dance underneath the sheets” en het met een kermisriedeltje opgesmukte “Mary-Ann” zijn muzikaal een pak ouder dan de uitvoerder doet vermoeden. Het zijn stuk voor stuk klassieke, zelfs wat oubollig klinkende, popsongs die live door Rebel stevig aan de oren worden getrokken. In iedere live-uitvoering zit wel een versnelling of een solo-spotje die de aandacht geen minuut doet wegzakken. Het concert, toch goed voor meer dan 120 minuten en culminerend in een prima “Sugar” en hit “Tonight”, ging aan een rotvaart vooruit. Rebel en band namen nauwelijks adempauze en serveerden , niet slecht voor een man die nog maar enkele EP’s en een debuut achter zijn naam heeft staan, maar liefst 18 songs. De bissen, normaliter gereserveerd voor het laatste deel “Hits for kids” werd om voor ons onduidelijke redenen ingekort. Daardoor miste de enthousiast reagerende Vooruit onder meer wel het knappe “Gwen” (Bozz Scags revisited… nog een lesje van Jett wellicht).

Zeggen dat we met Jett Rebel the next big thing hebben gezien en hij stormenderhand Vlaanderen zal inpalmen lijkt ons wat voorbarig. Wel zagen we een uitstekend concert van een jongeman boordevol branie en talent en een liefde voor muziek gepuurd uit de betere platenkast. Wie er bij was in de Vooruit heeft zich vast geen minuut verveeld.

The Afghan Whigs Koninklijk Circus/Brussel 7/02/15

Bijna 30 jaar geleden zagen The Afghan Whigs het levenslicht in Cincinnati, Ohio. Na een haast 10 jaar durende onderbreking vonden in 2012 voorman Gregg Dulli en de enige nog overbleven collega uit de oorspronkelijke bezetting (bassist) John Curley een tweede adem om de groep nieuw leven in te blazen. Met het vorig jaar verschenen en erg overtuigende “Do the beast” slaagden The Whigs er In tegenstelling tot vele reüniegenoten wél in om ook vandaag nog relevant te zijn. Sterker nog: in het Koninklijk Circus doken zaterdag naast oudere jongeren met herinneringen aan de groep 2 decennia terug, ook een jongere generatie op die de groep klaarblijkelijk alsnog graag in de armen wil sluiten. Dat hun met 3 gitaren aangedreven unieke rock en soul- melange alvast een grote aantrekkingskracht uitoefent kon ook worden afgeleid uit de snel uitverkochte concerten die de groep afgelopen weekend in Brugge en Brussel afwerkte.

De zaal werd opgewarmd met een dj die uitgebreid grasduinde in zijn motown en soul catalogus. We hoorden opvallend niemand morren dat er niet voor een voorprogramma was geopteerd. Kwart voor negen doofden de zaallichten waarna “Parked outside” heftig het Koninklijk Circus kwam binnengerold met een dreigend “Matamoros” er naadloos achteraan (allebei uit de goed vertegenwoordigde laatste plaat). Gelukkig stonden er aan de voordeur van het Koninklijk Circus geen militairen opgesteld of die waren meteen verontrust binnengevallen. Met “Fountain & fairfax” uit “Gentlemen” en een schitterend “Conjure me” uit “Congregation” werd al snel achterom gekeken naar een rijk verleden dat het in deze reüniemodus absoluut verdient om terug opgewarmd te worden. Bij “Step into the light” voelden we de aandrang om onze aansteker in de lucht te steken maar Dulli zong het zo intens dat we haast verlamd in onze zetel bleven zitten. Dulli had tot dusver nauwelijks een woord gewisseld met de zaal maar leek zelf helemaal op te gaan in de gebeurtenis. In een vlammend “Debonair” verhief hij - wil iemand Stijn Meuris eens bij deze man in de leer laten gaan? - het schreeuwen tot kunstvorm. Al even ijzingwekkend gebeurde dat in het van Fleetwood Mac geleende en helemaal naar eigen hand gezette “I am fire/Tusk”. Het coveren beperkte zich overigens niet tot Fleetwood Mac alleen want ook The Beatles (“Getting better”), The Doors (“Roadhouse blues”), The Animals (“House of the rising sun”) en The Police (“Every little thing she does”) werden in Brussel op meesterlijke wijze, als icing on the cake,  de setlist binnengesmokkeld. Aan een verschroeiend tempo en met de erg kort gehouden onderbrekingen tussen de nummers speelde de groep een concert bij elkaar waarbij onze span of attention geen enkel dipje te verwerken kreeg. Ook al keken we gulzig en hoopvol uit naar een lange bisreeks, prijsbeesten als “Gentlemen”, “John the baptist” en “My enemy” hadden het concert voordien al moeiteloos tot op adembenemende hoogte getild. Alsof God’s gulle hand zaterdag boven het Koninklijk Circus hing trakteerden Dulli en de zijnen ons nog op een beresterke Police cover (zie hierboven) met Dulli op wandel door de voorste rijen, het met handgeklap ondersteund “Summer’s kiss”, het aan The Who schatplichtige “Teenage wristband”, een overweldigend “Something hot” en het ook met Bobby Womack’s “Across 110th street” covergewijs ingeleid “Faded”.

Echt bijster origineel zijn we niet door te stellen dat The Afghan Whigs live echt wel een best buy zijn op dit moment. Feit is wel dat we een (hopelijk spoedige) terugkeer van de groep naar onze contreien bij aankondiging meteen met stip aan onze agenda zullen toevoegen. Nee, nog eens 19 jaar wachten (Rock Torhout ’96) overkomt ons geen tweede keer. Als we van dit soort concerten er nog 3 voorgeschoteld krijgen dit jaar spreken we van een grand cru.