Afkomstig uit de Britse universiteitsstad Oxford leek Foals lange
tijd dé groep bij uitstek te zijn waarbij de muziek allesbehalve conventioneel
mocht klinken. De eerste 2 platen etaleerden dan ook een zuchtige
experimenteerdrift die, afgaande op hun nogal expliciete interviews
daaromtrent, klaarblijkelijk ook was mee beïnvloed door een brede waaier aan
roesmiddelen. Kortom: geen enkel label – math, alt of indie rock - slaagde er in hun muziek goed te
typeren; er was maar één groep die klonk als Foals en dat was Foals zelf. Niet
zonder wenkbrauw-gefrons van de Foals puristen genereerde het exact drie jaar
geleden uitgebrachte “Holy fire” plots dan toch enkele radiovriendelijke
singels wat hen prompt naar de grote podia van onze vaderlandse festivals katapulteerde
en de publieksverruiming inzette. Met hun jongste plaat “What went down” leek
die trend zich door te zetten al bleek, bij het betreden van de zaal vorige dinsdag, het
programmeren van de groep in een nog niet voor de helft gevuld Vorst-Nationaal toch
te getuigen van enige overschatting. Troostend spreken we dan wel van een overvol
Vorst “Club”, grote doeken verbergen dan immers de grote tribunes en het
balkon.
In het voorprogramma trad Nieuwe Lichting laureaat van 2013 Tout Va Bien aan. Zijn dromerige pop bleek
nauwelijks in staat langer dan 2 songs te boeien in het immense Vorst. Het
omhullende beton haalde alle warmte uit de overwegend trage en intimistische songs
van Jan Wouter Van Gestel waardoor het concert compleet zijn doel miste. Met
een publiek dat staat te wachten om – bij FOALS – te ontladen was deze Tout Va
Bien als support toch een beetje een miscast.
Iets over negen ging de hoofdzakelijk uit soundscapes
bestaande pauzemuziek crescendo en doofden de zaallichten. Onze verwachting om in
een fel openingskwartier terecht te komen werd met “Snake oil”, “Olympic
airways” en – jawel, zo vroeg al (?) – “My number” helemaal ingelost. Zanger
Yannis Philippakis zag meteen op het volgepakte middenplein deining ontstaan,
in zijn ogen een goed teken wellicht voor het verdere verloop van de avond. Dat
de geluidsmix in dit energieke openingskwartier weinig reliëf in de songs toeliet
namen we er voor lief bij. Ook de stem van Philippakis liep naar ons aanvoelen
wat verloren tegen de massieve geluidsmuur die werd opgetrokken. Dat er in
navolging van “My number” ook op hun jongste plaat perfect op maat van elke
jongerenzender gesneden singels staan bewezen Foals in Vorst met het heerlijke “Birch
tree” en het onweerstaanbare “Mountain at my gates”. De groep excelleerde op
vorige platen ook in enkele langzaam aanzwellende nummers. Dat levert hen met
het uit “Total life forever” afkomstige “Spanish Sahara” en “Late night” uit het
latere “Holy fire” 2 publieksfavorieten op waarvan de groep het zich intussen niet
meer kan permitteren om ze live links te laten liggen. Om het rijtje te
vervoegen zette Foals op hun jongste plaat “Give it all” en, het in Vorst méér
overtuigende, “A knife in the ocean”. De groep wisselde slim af tussen die wat
tragere songs (even op adem komen) en het meer energiekere werk dat Philippakis
ook telkens weer aanzet om het publiek op te zoeken. Er werd gecrowdsurft alsof
de nineties hellemaal terug waren (“Providence”, “Red socks pugie”) en aan het
einde van de reguliere set ging zowaar het ganse middenplein aan het pogoën
tijdens “Inhaler”. Ook bij eerste bis “What went down” – een song die als een
stroomstoot door een publiek raast - was er geen houden aan. Ook “Two steps
twice”, sinds jaar en dag de afsluiter van dienst, was in Vorst de tackel die iedere
doorgebroken spits meedogenloos onderuit haalt.
Foals haalde voor ons in Vorst afgelopen dinsdag niet
hetzelfde hoge niveau als 3 jaar terug in Barcelona, daarvoor zaten de
omstandigheden (geluid, zaal, een beetje méér uit “Total life forever”)
onvoldoende mee. Maar als Doel of Tihange nog eens plat vallen zijn het deze
jongens die voor de heropstart moeten gecontacteerd worden. Herman, is er nog
plaats ergens deze zomer?