Afgelopen weekend was Rock Zottegem met The Kooks, Skunk
Ananasie, Grace Jones en Elvis Costello wellicht méér TW Classic dan TW Classic
zelf. In Werchter werd immers 3 jaar na zijn vorige doortocht nog eens gekozen
voor The Boss die geen geschiedenis heeft met het dubbelfestival. Als opwarmers
fungeerden hoofdzakelijk namen die
zichzelf door de jaren heen verzekerd hebben van een stevige rij (hit-)
singels. Ook de jaarlijkse miscast wordt stilaan een traditie: dit jaar ging
die prijs naar Lana Del Rey. Ondanks het bordje ‘uitverkocht’ aan de poorten
van het festivalterrein was er in de dagen voorafgaand aan TW Classic een haast
ongezien aanbod van goedkopere kaarten op alle mogelijke sites. Wie dacht dat
Werchter na de natste juni maand ooit nog steeds moerasgebied was had het echter
verkeerd voor. Een droge en zonnige festivaldag was ons deel.
Onze quotering is als volgt:
6 Britten die zich jarenlang zakgeld bijeen gespeeld hebben
als buskers mochten de feestelijkheden op deze editie openen: CC Smugglers (13:00, ❷). Van bij het
eerste nummer leek Louisiana plotsklaps dichter bij Werchter te liggen dan
Trafalgar Square. Met een zanger die tot vervelens toe bleef oproepen om hun
Facebook pagina te liken durfde het enthousiasme al eens doorschieten maar voor
het overige hebben we ons aan deze sympathieke bende geen buil gestoten. Met
een zichtbaar al beter gevulde wei leek het nadien wel of iedereen zijn
start-uur had afgestemd op The Van Jets
(14:15, ❷). Het gemengd Gents/Oostends collectief rolden van “Electric
soldiers” naar “Two tides of ice” een veilig parcours uit van singels die hun
hele, voor een Classic-act toch nog
jonge, bestaan overspanden. Wij hoorden de heren al verrassender voor de dag
komen maar dat Classic publiek voelde zich op zijn wenken bediend. Even
risicoloos ging het er aan toe bij Simply
Red (15:45, ❸) maar die tellen in de rangen wel zanger Mick Hucknall.
Weinig stemmen hebben 2 decennia lang (eighties en nineties) meer prominent
aanwezig geweest in de popmuziek dan de zijne al rees op de weide rondom ons wel
twijfel of een micro ook op halve meter die prima stem nog perfect kan capteren.
De groep, eigenlijk een vehikel geworden voor Hucknall, leverde een glad en
technisch hoogstaand concert af dat méér op gala dan op festivalmaat gesneden
was maar met zó een hit catalogus een
ware coup pleegde op het publiek: “The right thing”, “Stars”, “Fairground”,
“Holding back the years” en vooral “Money’s too tight to mention”. Dat het
zingen van die laatste door een miljonair als Hucknall misschien een beetje
misplaatst is namen we er voor lief bij. Sinds Lionel Richie (17:45, ❷) vorig
jaar Glastonbury heeft aangedaan lijkt hij wel een must have geworden voor alle grote festivalorganisatoren ter
wereld. Na Jan Smeets (voor Pinkpop) kon blijkbaar ook Schueremans dit jaar niet
aan de verleiding weerstaan om deze gladjanus een respectabele plaats op de
affiche aan te bieden. Van enige soul was in deze op Amerikaanse (Bon Jovi)
rockleest geschoeide show geen sprake. Alle songs werden vakkundig dicht
geplamuurd door rollende drums en jankende gitaren. Dat het geheel niet als een
“Brick house” in elkaar viel had uiteraard te maken met het dozijn
popklassiekers die op kilometers afstand te herkennen waren en dewelke Richie nu
al jaren de wereld ronddraagt. Alle gène om het uit volle borst mee te brullen
leek instant weg wanneer “Dancing on the
ceiling” werd ingezet en ook aan dat armengezwaai op “We are the world” zullen
weinigen na afloop nog willen herinnerd worden maar op het moment zelf was daar
geen ontkomen aan. Was het die zonneslag of was het Richie, wie zal het zeggen?
U had bij Lionel Richie alles gegeven of had het Werchterbureau zich aan Lana
Del Rey (19:45, ❶) mispakt? Feit was dat de ruim zestigduizend festivalgangers
nauwelijks acht hebben geslagen op de 31-jarige New Yorkse. Het ontbreken van
herkenningspunten in een concert dat zich door hoofdzakelijk trage songs voortsleepte
hielp de zaak niet vooruit. Dat ook de burleske, theatrale aankleding van het
concert meer aanleiding gaf tot grappen maken dan luisteren zegt genoeg. Lana
zelf was er zichtbaar blij mee dat het na 75 minuten voorbij was, de volle
weide met haar mee.
Bruce Springsteen (21:54, ❹) serveerde daarna alles wat node
gemist werd in zijn voorgangster: passie, authenticiteit én songs. De huidige
toer die hem nog maar eens onvermoeibaar aan beide kanten van de grote plas de
baan opstuurt wordt opgehangen aan de 35e verjaardag van “The River”
maar bleek in Werchter een onvervalst greatest
hits concert te zijn dat vooral teruggrijpt naar de eerste 2 decennia
waarin The Boss actief was. Misschien was het onze verbeelding maar bij opener
“Prove it all night” zagen en hoorden we een wat vermoeide Springsteen.
Desondanks stoomde hij met zijn E Street Band, met nauwelijks één hap adem
tussen de songs, in één ruk 60 minuten door. Met “Darkness on the edge of
town”, “Thunder road” en “Hungry heart” werd Werchter in dat eerste uur klassiekers
gevoederd als was het een nest hongerige leeuwenwelpen. Toen de “heartshaking, Viagra taking and
bootieshaking” E Street Band voor het eerst een pauze werd gegund nam
Springsteen het podium voor hem alleen en verstomde hij de ganse massa met een
akoestisch “Mansion on the hill” (uit “Nebraska”). De vibe zat dermate goed dat het leidde tot misschien wel de mooiste
versie van “The River” die we tot nog toe hebben geserveerd gekregen. En met “American
skin (41 shots)” erna zat dit concert halfweg al aan het maximum van onze
punten. Inmiddels had Springsteen al enkele malen het publiek in de voorste
rijen opgezocht, een aangereikt pintje ad fundum uitgedronken en tal van
bordjes met verzoekjes in ontvangst genomen (waarvan velen ook daadwerkelijk de
setlist haalden). Niet alleen bij ons maar zeker ook bij de stilaan vertrouwde
gasten (uit het publiek) op het podium zal deze Werchter avond nog lang
nazinderen. In “Waitin’ on a sunny day” kreeg andermaal een jonge knaap de
micro in handen en tijdens “Dancing on the dark” beperkte Bruce zich voor deze
gelegenheid eens niet tot één danspartner. Met “Tenth Avenue Freeze-Out” en (vorige
keer in Werchter er ook al bij) “Shout” bereikte de weide, onder in alle hoeken
van het terrein aangestoken spots, een collectief hoogtepunt. “Bobby Jean” sloot
de bisreeks af waarna alleen The Boss nog op zijn stappen terugkeerde voor
misschien wel het intiemste moment dat we ooit beleefden temidden zestigduizend
muisstille toeschouwers: een solo en akoestisch gebracht “If I should fall
behind”. In festival-modus moeten we dulden dat een Springsteen concert wat ingekort wordt al klopte het in
Werchter nog bewonderenswaardig genoeg af net onder de drie uur, met aan
zekerheid grenzende waarschijnlijkheid toch een tour de force die u van ons op 66 jarige leeftijd niet meer zal
moeten verwachten.
No comments:
Post a Comment