Op een avond waarop ook de Peppers in het land waren zakten wij
af naar de Botanique voor het (veel) bescheidenere Band Of Skulls. Met verder
deze maand nog een Australische trip voor de boeg rondde Band Of Skulls zondag alvast
het eerste luik af van een toer ter promotie van hun dit jaar verschenen vierde
plaat “By default”. Met het Waalse Dour festival hadden ze daarbij trouwens al
één Belgische halte achter de rug. De groep afkomstig uit het Britse Southampton
tracht nu al 3 platen lang tevergeefs hogerop te geraken nadat hun debuut “Baby
darling doll face honey” en in het bijzonder de singel “Death by diamonds and
pearls” 7 jaar geleden overal goed werd ontvangen. Bijgevolg blijft het drietal
naarstig en gelukkig vergezeld van een solide live-reputatie verder aan de weg timmeren
en dit vooral langs de kleinere clubs wat voor u en onze concertervaring niet noodzakelijkerwijs
een nadeel hoeft te zijn.
Met - voor Brusselse normen wellicht gelijkgeschakeld aan
buitenlanders - het uit Roeselare afkomstige Id!ots kregen we toch een stel landgenoten als voorprogramma
voorgeschoteld. Fans van de Canvas hit “Bevergem” zullen ongetwijfeld zanger
Luc Dufourmont hebben herkend die nu zonder rolstoel behoorlijk energiek stond
te wezen op een Brussels podium. Over de betekenis van “nurfen” zijn we in het
half uur Id!ots niet wijzer geworden maar dat dit gezelschap ten onrechte onder
de radar is gebleven de afgelopen maanden stond snel vast. Met “Mosquito” en
een flinke hap uit die nieuwe plaat – “Id!ots II” – speelden “Roste Luc” en
zijn bende een gesmaakt voorprogramma dat stijlmatig niet onder één noemer te
vatten viel: zompige rock, een streepje punk, beiden gelardeerd met een Zappa
saus en als bonus - altijd onweerstaanbaar - een West-Vlaming die zich in
Brussel aan Franse bindteksten waagt.
Met een pauze van enkele weken in het vooruitzicht en in
Brussel toegekomen aan het laatste concert begonnen Band Of Skulls, postgevat in
een decor met gotische kerkramen en onder een nogal groteske lichthemel, erg overtuigend
aan hun set. Het knappe titelnummer van de nieuwe plaat gold als sterke binnenkomer.
Met daarbovenop slechts nog 3 songs uit “By default” lijkt het geloof in die
laatste, toch tot stand gekomen onder productioneel toezicht van Gil Norton
(Pixies, Foo Fighters), niet al te groot te zijn want de groep gaf in de
Botanique overduidelijk voorrang aan hun oudere werk. Zo schoven “Himalayan”, “Light
of the morning” en het snedige “You’re not pretty” al vroeg binnen in de set en
zat halverwege het concert met (een classic rock song in de dop) “Black magic” en
“So good” het aandeel nieuw werk er zelfs al helemaal op. Bij het gevaar af om Band Of Skulls met een
White Stripes fixatie op te zadelen hoorden we in Brussel dat de stemmen van zanger/gitarist
Russel Marsden en bassiste Emma Richardson wel erg mooi in elkaar vlechten. Het
maakten van “Sweet sour” alsook van het tegen de Pixies aanleunende “Bruises” in
Brussel twee onbetwiste hoogtepunten die samen met het naar uitgestrekte woestijnvlaktes
snakkende “I feel like ten men, nine dead and one dying” en het van een
zalvende gitaarpartij voorziene “Cold flame” de weg effenden voor een slot met
songs waarmee Band Of Skulls bij ons de voorbije jaren wél de radio haalden. “The
devil takes care of his own” en “Death by diamonds and pearls” kregen dan ook
van een goed gevulde Botanique de ontvangst een grote hit waardig. In zo een
sfeer niet terugkeren voor bissen zouden we na afloop misdadig hebben gevonden.
“I know what I am” bevatte nog een krolse Marsden/Richardson zangpartij en “Asleep
at the wheel” zou destijds niet hebben misstaan bij The Cramps.
Misschien verwezen we in voorgaand verslag iets te veel naar
anderen dan goed voor ze is maar deze Band Of Skulls doen dit knip en plakwerk
zo goed dat het weer origineel wordt. Bovendien staan ze daarmee live wellicht
keer op keer garant voor het soort (club-)concert waarvan we er een dozijn per
maand zouden kunnen verorberen.
No comments:
Post a Comment