Een beetje doorsnee muziekliefhebber schiet wakker als er
iets uit Manchester komt overgewaaid en al zeker als het qua stijl in één adem
worden genoemd met groepen als The National (u mag denken aan de song “England”)
en Elbow. Desondanks loopt het nog niet echt storm voor het 6 jaar geleden
opgerichte The Slow Show, een vijftal dat hun groepsnaam alle eer aandoet met –
“Hey, dat is toeval!” – vooral trage en eenvoudige songs; op plaat hier en daar
van wat klassieke orkestraties of een koortje voorzien, live enkel aangevuld
met één trompettist. De dieperliggende stem van de wat schriel ogende en op een
podium als Editor Tom Smith gesticulerende Robin Goodwin – een man die niet
zonder hoofddeksel onder de mensen komt – doet de rest. Om een nog kleine naam
op zijn best te degusteren is de Rotonde in de Botanique niet zelden dé
uitgelezen plek. Brussel heeft voor The Slow Show overigens al een bijzondere betekenis
gekregen want de groep was in de nadagen van de Parijse aanslagen de eersten
die vorig jaar na de lockdown van onze hoofdstad een concert speelden in diezelfde
zaal. De groep, in hoofde van Goodwin, verwees afgelopen dinsdag trouwens meermaals
naar die avond.
Nu de groep pas sinds vorig jaar onder zeil zit bij een
Duitse platenfirma volgden op 2 jaar tijd 2 platen. Met een vooropgestelde
timing van anderhalf uur concert zagen we ons dus vooraf verzekerd van zowat elke
song die hun catalogus rijk is. Dat stemde de 250 aanwezigen met in het
bijzonder een energiek dansende man op de eerste rij – ja dat kan dus op een
“Slow show” – ongetwijfeld erg tevreden.
Materiaal van het debuut en van het recent uitgebrachte “Dream darling”
is inwisselbaar wat van het concert een erg homogeen geheel maakte. De
voorzichtige songs, geen mens die er zich kan aan pijn doen, ontvouwen zich met
een langzaamheid die te associëren is met natuurdocumentaires. Ook daar zit de
pracht vaak in de kleine details. Geen wilde gitaarerupties noch up-beat drums
maar een vederzacht spelende band kregen we in “Breaks today”, “Lullaby” en
“Brawling tonight” waardoor de songs haast achteloos zouden voorbij gaan maar uiteraard
niet bij het stil en toegewijd luisterende publiek van The Slow Show. Ook grote
gebaren lijken aan deze Mancunians niet besteed te zijn. Hun muziek is al
verstild en ook wat het live gebeuren betreft moet u geen pogo verwachten op de
voorste rijen (al kwamen we er met die ene wild enthousiaste fan vooraan toch wel
erg dichtbij…). Goodwin oogde in Brussel niet alleen broos, hij lijkt het ook
te zijn. Emoties van de vorige Brusselse passage leken nog vers te zijn en
bijna maakte hij het per definitie onmogelijk dat deze avond er nog naast of over
zou kunnen door er iets té veel naar te refereren. Nochtans bouwde het concert
alsmaar meer naar een perfecte climax toe met – als u het ons vraagt: 2 van hun
sterkste songs - “Hurts” en “This time”
en de geheel ten onrechte radiogewijs genegeerde singel “Ordinary lives”
waarmee de groep na 75 minuten hun reguliere set afsloot. Een vier nummers
tellende bisbeurt volgde waarbij alleen nog materiaal uit de debuutplaat “White
water” aan de beurt kwam. Daaronder het nummer dat via You Tube in een live
uitvoering met koor op een door hun Duits platenlabel in Haldern georgansieerd
festival vorig jaar werd opgenomen. Het regende er oude wijven maar het
trompettengeschal dat het nummer alsmaar meer de hoogte in duwt maakte dat voor
het publiek waarschijnlijk geheel bijzaak. Ook droog binnen de Brusselse
Botanique werd deze “Bloodline” als klassieker in spé ontvangen.
Wie zijn muziekjes ook eens graag traag heeft mag zich bij
deze Slow Show blindelings aanmelden. Hun Brusselse passage van afgelopen week
bevestigde voor ons alvast a unique
selling proposition die de groep nog wel eens ver zou kunnen brengen.
No comments:
Post a Comment