Suikerrock dag 1 Tienen 28/07/17

Er moeten redenen zijn waarom we tot nu gewacht hebben alvorens voor het eerst Suikerrock aan te doen want van de verzamelde affiches van de afgelopen jaren gaat voor ons nochtans een zoete aantrekkingskracht uit waar we doorgaans niet aan kunnen weerstaan. Dit keer was het dus wél raak omwille van de gelijktijdige aanwezigheid van veteraan en (nog) levende legende Iggy Pop – vorige zomer nog in grootse doen op Werchter - en het beste classic rock combo dat de jongste jaren vanuit Long Beach, Californië bij ons is komen aangespoeld: de Rival Sons. Tel daarbij 2 inlandse namen, één nieuwe en één gevestigde (Equal Idiots en Black Box Revaltion) en hop, we stonden op vrijdagavond in hartje Tienen op De Grote Markt.

Onze quotering is als volgt: ❹ (uitstekend), ❸ (goed), ❷ (twijfelgeval) en ❶ (onder onze maat).

Op een vrijdagavond in de late namiddag het traject Gent-Tienen afleggen leek vooraf volgens onze gps makkelijker dan in werkelijkheid. De drukte rond Brussel kostte ons dan ook het openingsconcert van Equal Idiots (18:30), nochtans een best genietbaar duo uit Hoogstraten dat zich deze zomer een weg gebaand heeft naar zowat alle festivals. Het vinnige “Put your head in the ground” hoorden we nog bij het opwandelen van de Markt, een advies dat we met het oog op Rival Sons (❸, 19:45) die erna kwamen helemaal in de wind sloegen. Door technische panne zag de band zich jammer genoeg genoodzaakt ruim een kwartier later aan hun set te beginnen. Samen met nog enkele andere trouwe volgelingen vooraan stonden we vanzelfsprekend stevig te balen want dat ging ons enkele songs kosten. Een gevoel dat gelukkig instant verdween toen de groep “Hollow bones pt. 1” inzette. Zanger Jay Buchanan verkende (blootsvoets) meteen de catwalk die Suikerrock aanbood en maakte daar, als groep die nog niet zo’n naambekendheid heeft hier ten lande, gretig gebruik van om sneller contact te maken met het publiek. Gitarist Scott Holiday speelde wederom met vuur in de vingers en drummer Michael Miley oversteeg ook op het podium van Suikerrock ruimschoots de gemiddelde anonimiteit van een drummer achteraan het podium. In “Secret” haalde Buchanan enkele keren vocaal zo hard uit dat er zich vanuit de Tiense cafés wellicht nog enkelen bij het publiek buiten op de Markt zullen hebben aangesloten. De groep werkte via een lang en heerlijk “Hollow bones pt. 2” toe naar hun klassieke afsluiter “Keep on swinging”. Zullen we zeker doen in afwachting van een volgende passage hier ten lande van dit meesterlijke blues-rock gezelschap. Beetje onlogisch, maar gezien het thuisvoordeel begrijpelijk, stonden Black Box Revelation (❷, 21:30) na het internationaal veel meer uitstralende Rival Sons geprogrammeerd. Moeilijk wel om niet toe te geven dat we daarmee ook kwalitatief een verdieping of 5 naar beneden donderden. Hoe fris BBR ten tijde van hun debuut ook was, des te jammer is het dat de groep intussen zo vlak en éénvormig is gaan klinken. Een gevoel dat we wellicht voor de derde keer naar hetzelfde nummer aan het luisteren waren illustreerde halfweg hun concert pijnlijk de weg die BBR voor ons aan het afleggen is. Dat Jan Paternoster en Dries Van Dijck na hun set de voorste gelederen kwamen vervoegen om Iggy Pop (❸, 23:00) te zien kon dan wel weer op onze sympathie rekenen. Erg inspirerend voor hen hopen we want als workshop ‘podiumkunsten’ en ‘klassieke rocksong’ kon de immer energieke Pop en zijn geoliede begeleidingsband immers wel tellen. Openen met “I wanna be your dog” en “Gimme danger” zorgde op de Tiense Markt duidelijk voor die langverwachte stroomstoot die deze eerste dag nodig had. In vergelijking met Werchter vorig jaar werd de setlist wat door elkaar geschud om in wezen bij hetzelfde punt uit te komen: het beste van de Stooges combineren met de classics die Pop solo achter zijn naam heeft gezet. Afleidende uit de titel van zijn laatste plaat zit Iggy in een “Post Pop Depression” maar daar waren in Tienen niet de voor de hand liggende symptomen van te merken. Pop – in april 70 geworden (!) - gromde, blafte, jutte het publiek op, liep het podium op en af en zocht contact in de frontstage met de voorste rijen. Ook nu was dat vestimentair allemaal in het vertrouwde ontblote bovenlijf. Alleen daarop zagen we de ware leeftijd van Pop want in songs als “TV Eye”,  “Search and destroy” en “Real wild child” was van ouderdomsverschijnselen immers nog lang geen spoor. Deze Iggy Pop is er, afgaande op wat hij in Tienen tentoonspreidde, duidelijk nog lang niet aan toe om de hem voorgegane muzikale legendes – met daartussen enkele persoonlijke vrienden – “hierboven” te gaan vervoegen.

Intergalactic Lovers, Delv!s Gentse Feesten 17+18/07/17

Een lucky shot was het vorige zondag – luttele minuten na de aankondiging ervan even de sociale media gecheckt – om een kaartje te bemachtigen voor het verrassingsconcert van Intergalactic Lovers op de Gentse feesten (Charlatan, 17/7, 22:00). De groep lost binnenkort een derde plaat en hervat na bijna 2 jaar thuis zitten weldra het toeren. Daar moest dus vooraf voor ge-try-out worden en de keus viel op de Gentse Charlatan waar, we schatten, een goede 200 gelukkigen de groep afgelopen maandag warm ontvingen. Behalve de reeds geloste singel “Between the lines” passeerden nog een handvol nieuwe nummers uit het in september te verwachten “Exhale” die wel boeiend genoeg klonken maar bij eerste kennismaking vanzelfsprekend niet de impact hadden van een “Delay” of “Islands”, songs die inmiddels het aura van een classic hebben. Bij dit soort concerten presenteren groepen zich doorgaans niet altijd op hun best maar is er wel die onweerstaanbare aantrekkingskracht van spannende nieuwsgierigheid. Hoe zullen de nieuwe songs gedijen tussen de oude (?), hier en daar – jawel, ook in de Charlatan - valt al eens een drumslag verkeerd, er is wat nervositeit voelbaar en misschien wel het belangrijkste: worden nieuwe horizonten verkent en valt dat mee? Voor dat laatste kunnen we na maandag formeel zijn: stijlmatig gaat Intergalactic Lovers door op het gekende pad. Hun wat dromerige sound blijft geheel intact. Wel kregen we de indruk dat Lara Chedraoui nog meer gegroeid is  als frontvrouw. Het zingen en zich tegelijk naar het publiek richten ging in de Charlatan schijnbaar nog meer vanzelf dan voorheen. De goesting van de groep, met Chedraoui als middelpunt, om zich opnieuw aan publiek te laten horen was ontegensprekelijk 70 minuten lang voelbaar. Een try-out dus die in alle opzichten geruststelde voor de officiële terugkeer op Pukkelpop volgende maand en nadien in de Europese zalen.

Met Delv!s (Boomtown, 18/7, 22:30) is er naast Selah Sue voor onze contreien hier een tweede – ditmaal mannelijke – vaandeldrager van funk en soul opgestaan. En daar zijn we, afgaande op wat de man ons voorschotelde op het grote podium van de Kouter eergisteren, erg tevreden mee. In de spaarzame singels die tot dusver van Delv!s waren verschenen was al een groot talent te ontwaren maar live, met swingende band achter zich (die drummer!), komt deze Niels Delvaux pas echt ten volle tot zijn recht. Van het zopas verschenen mini-album “No ending” haalde zowat alles de setlist in Gent. Het wat mechanische albumgeluid kreeg op de Kouter met behulp van levend volk echter wel poten en oren wat deze Delv!s dichter bij old school funk bracht dan bij het gemiddelde hitparadevoer dat ook op de benen mikt. De cathyness van songs als “Come my way” en “Sunday interlude” sloot daarbij mooi aan bij het betere werk van Jamiroquai. Dat een gretig plein dit gaandeweg alsmaar enthousiaster omarmde dinsdagavond bevestigde voor ons eens te meer dat het nog al niet “Noar de wuppe” is.

Cactusfestival (dag 1) / Brugge 7/07/17

Het Brugse Cactus Muziekcentrum heeft met het Minnewaterpark al sinds jaar en dag dé gedroomde locatie om een festival te organiseren. Bijkomende troef is hun slimme programmatie die afgaat op het betere Belgische werk en internationale namen die niet bekend staan omwille van louter (vluchtig) hit succes maar vooral artistieke credibiliteit in huis hebben. Zeg maar: het soort namen waar in muzikale kringen altijd met respect over wordt gesproken. In andere kringen zijn het vaak nobele onbekenden. Met deze aanpak weet het Cactusfestival zich verzekerd van een trouw publiek en laat het zich ook geenszins verleiden tot risicovolle schaalvergroting. Een mens mag er immers niet aan denken dat ze het schilderachtige Minnewaterpark zouden moeten verlaten.

Onze quotering is als volgt: ❹ (uitstekend), ❸ (goed), ❷ (twijfelgeval) en ❶ (onder onze maat).

Met stralend zomerweer stapte Tamino (❷, 17:05) als eerste van het weekend op vrijdagnamiddag het podium op. Deze gemengd Egyptisch-Antwerpse jongeman van 21 wordt sinds het winnen van de Nieuwe Lichting, nog maar dit voorjaar, in de markt gezet als the next big thing. Onder zo’n gesternte begint het bij ons dan doorgaans overal te jeuken maar het kan niet ontkend worden dat de hype wel deels terecht is. Er huist immers een geweldige stem in deze Tamino en zijn muziek zoekt sferen op waar Radiohead en Jeff Buckley weliswaar veel straffer in zijn maar waarin deze jongeman zich toch al mooi weet te onderscheiden. In Brugge viel zijn vieruurtje een tikkeltje zwaar op de maag maar de knappe cover van Arctic Monkey’s “I bet you look good on the dancefloor” verdient zeker een vermelding. Voor Het Zesde Metaal (❸, 18:20) stond Brugge wellicht als thuismatch aangekruist in de agenda. Wannes Cappelle deed voor de gelegenheid zelfs enkele bindteksten tweetalig: in het West-Vlaams en in het Algemeen Nederlands. De groep speelde opnieuw voortreffelijk en de opbouw van de set verschilde, op 3 extra nummers na, nauwelijks van wat ze een week voordien in Werchter deden maar in Brugge gingen “Ier bie oes” en “Gie, den otto en ik” er nog beter in. Dat thuisvoordeel wellicht? Michael Kiwanuka (❹, 20:00) verscheen op onze radar 6 jaar geleden toen hij mocht aantreden in het voorprogramma van Adele. Dat de man daar stond was duidelijk geen toeval maar een voorbode van de grootse dingen die hij nog in petto had. Zijn singel “Home again” was het jaar erop een grote hit evenals zijn (achteraf bekeken) wat inderhaast in elkaar gestoken debuutplaat. De man nam gelukkig zijn tijd voor opvolger “Love and hate” en dat loonde. De plaat ontving overal lovende kritieken en nestelde zich in menig eindejaarslijstje. Die erkenning straalt momenteel af op de uitstekende concerten die Kiwanuka voor die plaat in een slopende tournee afwerkt. Dat was in Brugge niet anders. De Londenaar leverde een magistraal vooravondconcert af waarbij het materiaal van dat bejubelde album centraal stond. In het op een slepende bluesmaat geënte “The final frame” soleerde Kiwanuka’s gitarist Michael Jablonka ons op het uur het delirium in. Voor ons het absolute hoogtepunt van dit dagje Cactus. In een vergeleken met Lokeren (vorige zomer) toch iets rommeligere beurt deed Richard Ashcroft (❸, 21:45) er daarna alles aan om het Brugse publiek voor zich te winnen. En met succes. Ondanks een her en der gekraakte stem werkte Ashcroft zich vol passie door zijn concert bestaande uit tot in het  collectieve Brugse muziekgeheugen doorgedrongen hits van The Verve en wat solowerk. “Bitter sweet syphony” diende ei zo na eventjes worden stilgelegd voor een opstootje in het publiek maar voor de rest was er niets anders dan liefde wat de Brit in Brugge oogste. Hij hield zelfs een promo-praatje voor het bijwonen van zomerfestivals in familieverband en deed een haast emotionele uitval tegen de media die, door het alsmaar te hebben over een derde wereldoorlog, alleen maar angst zaaien. Met een bedoeld dansfeest als slot werd voor de eerste festivaldag wellicht Roisin Murphy (❶, 23:45) aangetrokken. De voormalige frontvrouw van Moloko heeft immers een swingende back-catalogue en een gedegen live-reputatie die hiervoor garant zouden moeten staan. Helaas, dat draaide anders uit. In een concert dat eerder een boog rond dat bekende werk maakte was het voor het Brugse publiek in een weliswaar funky sound tevergeefs zoeken naar aansluiting. In het midden (“Sing it back”) en aan het einde (“Forever More”) doken toch snippets Moloko op maar dat was jammer genoeg voor de eindbalans onvoldoende.

Rock Werchter (dag 1) 29/06/17

Voor onze 28^e Rock Werchter beperkten we ons tot 1 dagje. Tegen de traditie in vonden wij nu eens geen 4 dagen lang ons goesting in wat De Schuer voorschotelde. Dat ligt vooral aan ons, voelt u (met combiticket in de hand) zich daar dus vooral niet in aangesproken. Alle respect voor de Linkin’ Parkers onder u maar wij hadden vooral niets met het zaterdag-menu. Eén “ticketswap” verder waren we onze combi kwijt en kozen uit 3 evenwichtige dagen de donderdag er uit. De gezamenlijke aanwezigheid van Prophets Of Rage (smaakmakers op Pinkpop), Savages (beste concert ’16), Mark Lanegan (eindelijk op Werchter) en Arcade Fire (al jaren fan) gaven de doorslag.

Onze quotering is als volgt: ❹ (uitstekend), ❸ (goed), ❷ (twijfelgeval) en ❶ (onder onze maat).

Om het binnensijpelen van publiek van wat gezellig West-Vlaams te voorzien werd Het Zesde Metaal (❸ Main Stage, 13:15) ingehuurd. Wannes Capelle en band gingen relaxt van start, dropten middenin een maatschappelijke boodschap (“Calais”), brachten een mooi eerbetoon aan Luc De Vos (“Boze wolven”) en zagen aan het eind – de wei inkijkend – dat het nog altijd niet “Naar de wuppe” is. Bijgevolg geldt ook voor ons dit credo: Doe mo voert. 7 maanden na hun laatste concert pikten Savages (❸ Main Stage, 15:00) op Werchter de draad weer op. Uit de vele vierkante meters open ruimte vooraan het podium viel nogmaals af te leiden dat prominent vermeld worden in eindejaarslijstjes, al zeker voor het Werchter publiek, niet veel te betekenen heeft. Gelukkig trokken de dames zich daar niet al te veel van aan en zocht frontvrouw Jehnny Beth vooraan snel diegenen op die zich wel de moeite hadden getroost om naar hen te komen kijken. Met “Adore” en “Fuckers”, wanneer  de set er zo goed als door was geraasd, leken ook de rijen verderop plots te ontwaken. Too little too late als u het ons vraagt. Met de overlapping van Savages en Mark Lanegan (❸ The Barn, 15:45) waren wij allerminst opgezet. Gelukkig waren in de resterende drie kwartier alle troeven van de man ruimschoots aanwezig: zijn grofkorrelige diepe stem, een intens spelende begeleidingsband en goed werk uit die nieuwe plaat “Gargoyle”. Een sterk gecoverd “Love will tear rus apart” had zelfs voor ons niet gehoeven maar een vol gelopen tent sloot de Joy Division song van bij de eerste noot in de armen. Deze Lanegan zit nog lang niet aan het plafond van zijn succes in onze contreien, zo veel was ons duidelijk na diens Werchter passage. Prophets of Rage (❹ Main Stage, 16:45) verdienen hun punten hier louter op basis van de onovertroffen publieksrespons die hen op Werchter te beurt viel. Daar hoefden ze nauwelijks meer voor te doen dan alle successingels van Rage Against The Machine, Public Enemy en Cypress Hill, hun respectievelijke groepen van herkomst, achter elkaar te spelen. B-Real en Chuck D hadden allerminst de vocale impact van de ontbrekende Zack de La Rocha maar zelfs zonder dat was de slagkracht van een “Killing in the name” 10 op de schaal van Werchter. Ondanks dat hun eigen werk (plaat in september) nooit uit de schaduw daarvan zal weggeraken blijven deze Prophets Of Rage de beste festivalbelegging voor de komende jaren. Met Gossip – die ze haar “familie” noemt - mocht Beth Ditto (❷ KlubC, 18:35) eerder al enkele malen aantreden op Werchter. Ditmaal dus op eigen kracht – dat is in haar geval al heel wat – en verse muzikanten. Die laatsten zijn een enorme stap vooruit want de songs klonken krachtiger dan ooit tevoren alleen had deze Ditto op het solopad behalve die Gossip classics weinig meer te bieden. Aanvankelijk waren haar (nogal vaak ondeugende) ontboezemingen best amusant maar gaandeweg begon ook dat verkeerdelijk op de heupen te werken. “Heavy cross” redde de eer van Ditto en het concert van de ondergang. Al wekenlang worden we via radio en sociale media geteased voor het nieuwe Arcade Fire album (❹ Main Stage, 20:50) dat eind deze maand verschijnt. Daarmee is het “Everything Now”-logo – erg mooi trouwens op die baseball jasjes die de groepsleden op Werchter aanhadden – nu al gemeengoed geworden nog voor de plaat is uitgebracht. Slimme jongens die Canadezen. Het nummer met dezelfde titel mocht, ABBA-beat eronder, de feestelijkheden op Werchter openen. Dat was meteen ook het startschot voor een 90 minuten durend concert waarin haast geen enkele singel van de groep ontbrak en daarmee het predicaat ‘best of’ meer dan verdiend. Alles wat over Best Kept Secret twee weken terug werd gezegd en geschreven klopte: wat een ongelofelijke live machine is deze groep geworden. Met amper (adem-) pauzes tussen de nummers door hield Arcade Fire de weide goed in de greep. Uit de voorste rangen bereikten ons berichten over een te makke publieksrespons maar daar was midden op de wei niets van te merken: er werd collectief meegeklapt en gedanst. Arcade Fire had ontegensprekelijk de eerste dag van Werchter dienen af te sluiten, want wat Kings Of Leon (❶ Main Stage, 23:10) erna brachten was van een dodelijke saaiheid. Geen idee hoe het tijdens de Kings vooraan met de publieksrespons gesteld was maar iets verder naar achter hadden wij alvast moeite om de ogen wijd open te houden. “Manhattan”, “Notion”, “Knocked up” en “Crawl” blijven tot nader order goede songs maar worden live zo plichtsmatig afgehaspeld dat ze geen deuk in een pakje boter slaan. Tel daarbij een frontman die er eigenlijk geen is (of geen wil zijn) en je komt uit bij een zielloze vertoning de status van headliner onwaardig. Ook onvergeeflijk: dat de programmatoren van Werchter dit al jaren weten en ze de Amerikanen toch – 7 (zeven!) keer op 10 jaar – blijven boeken. Voor hun eigen goed: verdrijf deze Kings uit hun versterkte burcht, terug de kleine zalen in!