Unknown Mortal Orchestra AB/Brussel 28/05/18

Het Nieuw-Zeelandse Unknown Mortal Orchestra verscheen pas 3 jaar terug op onze radar met hun derde album “Multi-love”. Op dat moment hadden ze er dus al 2 albums en een passage op Pukkelpop op zitten naast ook enkele awards vergaard te hebben in de alternative scene van hun thuisland. Hun recentste plaat, het vorige maand geloste “Sex & food”, ging er boordevol licht psychedelische pop bij ons in als koek. Al van bij eerste beluistering floepte trouwens veelbetekenend meerdere malen ons Prince-zwaailicht aan wat de stap naar de Brusselse AB voor hun concert afgelopen maandag gevoelig vergemakkelijkte.

Zanger en bandleider Ruban Nielson zag er bij het verschijnen in de AB wat vreemd uit met een baseball-outfit die hij schijnbaar toch 2 maatjes te groot had gekocht. Ook de blik in de ogen zag er – we stonden toch in de voorste gelederen – wat wazig uit. Toen we bij opener “Ffunny Ffrends” even achterom keken bleek voor dit nog niet zo wijdverspreide orkest de Brusselse AB in Ballroom-modus (zaal zonder de tribunes) toch aardig gevuld te zijn. Het nummer “Ffunny Ffrends” dat in 2010 de start van de groep markeerde klonk live alvast weinig overtuigend en ook de tweede van de avond “From the sun”, waarin Nielson al solerend de zaal rondging, was een gesel voor onze gehoorgangen. Niet alleen klonk de solo geheel inspiratieloos, ook werd de song tergend luid naar zijn finale geloodst. Even dachten we in het verkeerde concert te zijn beland maar met “Necessary evil” – ons eerste échte moment van herkenning - leek het aanvankelijk ondanks de titel nog wel goed te zullen komen maar ook hier maakte Nielson’s stem geen al te beste beurt en werden die zinnenprikkelende blazers van de plaat node gemist. Ook het dromerige “Ministry of Alienation” was ondanks het Prince-lijk randje, evenals het slome “The internet of love (that way)” dat er achter volgde, niet bij machte het concert naar een hoger plan te tillen. “Major League Chemicals” en “American guilt” mochten dan al aardig in de richting van Tame Impala knipogen, met het geluid waarmee UMO beide songs in de AB presenteerde vormden ze alvast geen concurrentie voor de Australiërs. “Multi-love”, tot dusver wellicht het bekendste nummer van de groep over een driehoeksverhouding (“Multi-Love has got me on my knee We were one, then become three”), zet zich muzikaal mooi op één lijn met wat Alt-J zo aantrekkelijk maakt maar gold in de AB niet meer als 'dat nummer dat er nu eenmaal aan het eind moet aan toegevoegd worden'. Even dachten we om de AB, ongewoon voor ons doen, vroegtijdig te verlaten maar om het track record van onze blog op peil te houden bleven we hangen. In een omgekeerde logica kreeg dit Unknown Mortal Orchestra het dan toch nog voor elkaar om, na een duffe, véél te luide en ongeïnspireerde set, de zaal te trakteren op enkele frisse en goed uit de pan swingende bissen. Het ingetogen “Chronos feasts on his children” beet de spits af waarna “Hunnybee” voor de langverwachte verlossing zorgde en de AB toch wat aan het dansen kreeg. Ook “Everyone acts crazy nowadays” (daar is Prince weer!) en “Can’t keep checking my phone” (met de ogen dicht zagen we die discobol al heerlijk rondjes draaien) kwamen mooi in balans de boxen uit en zorgden voor een bries van onverwachts feestplezier.

Met de eindmeet in zicht wist dit Unknown Mortal Orchestra zich dus alsnog, gelukkig zonder MUG interventie, zelf te reanimeren. Het zag er nochtans lange tijd naar uit dat ze het middelste adjectief uit de groepsnaam helemaal gingen waarmaken in de AB.