Shame AB Box/Brussel 13/12/18

Opgelet, want bij hen die denken dat de rockcultuur tegenwoordig enkel nog in stand wordt gehouden door een proper gewassen, braaf en immer op veilig spelend clubje muzikanten die van op tijd gaan slapen, alle dagen 5 kilometer lopen, dat yoga abonnement en het drinken van verse smoothies een prioriteit hebben gemaakt gaat er nu een serieus zwaailicht oplichten. Met bands als Idles, Slaves en het zo rond 2014 ergens aan de zuidrand van Londen verschenen Shame lijkt er immers een trendbreuk in de maak. Die laatsten losten begin 2018 hun debuut “Songs of praise” dat, gemarineerd in een bad vol oude punk en vroege new wave, overal op veel lof werd onthaald. Hun non-stop toerschema van de voorbije twee jaar zwengelde via mond-aan-mond reclame en klinkende reviews bovendien de aandacht voor de groep zo goed aan dat vorige donderdag, nadat de groep eerder dit jaar al op Dour en voor een uitverkochte Botanique had gestaan, ook de AB Box (halve zaal) nog maar eens volliep.

Voorprogramma Sorry – toppertje qua groepsnaamkeuze vinden we – wist heel wat aanwezigen toch vroeg de zaal in te lokken. Samenspel en podiumprésence hadden wat last van hun jeugdige onwennigheid maar, met een schriele zangeres in de rangen, méér dan embryonale Wolf Alice haalden we er in hun half uurtje speeltijd niet uit. Sorry daarvoor.

Van enige onwennigheid was bij Shame, in Brussel de kaap van 160 concerten dit jaar overgestoken, alvast geen sprake meer. Met de schuimbekkende zanger Charlie Steen op kop – hij die eindelijk voor de comeback van de bretellen zorgt - nam het vijftal stormenderhand de AB in. Steen greep met een korte set voor de boeg (slechts één plaat en drie nieuwe nummers) de zaal meteen bij het nekvel. Gewoon eens met de vingers knippen was genoeg om op de tonen van “Dust on trial” nog sneller dan Pavlov ooit voor elkaar zou hebben gekregen met zijn honden, de moshpit middenin de zaal op gang te trekken. Het stof van hun openingsnummer was nog niet gaan liggen of in “Concrete” brulde Steen, bretellen omlaag en de bast ontbloot, “I hope that you’re hearing me”(?) het smeer uit onze gehoorgangen. En of.

Terwijl hun debuut eigenlijk nog vers op de toonbank ligt en blijvend succes genereert heeft de groep inmiddels al de focus gezet op een vervolg. Een grote stijlbreuk was – pak van ons hart – alvast niet op te tekenen in die drie nieuwe songs die we in Brussel toegeworpen kregen. Van “Human for a minute”, “Exhaler” en “Cowboy supreme” leek vooral de eerste nog het meest volgroeid te zijn. Ons vertrouwen dat het ook met die andere twee goed komt is groot. Met weinig ruimte voor optimisme (eigen woorden van Steen) en tegen de achtergrond aan van enkele paniekaanvallen blijven de songs qua sfeer aansluiten op de spanning die ook op elk nummer van “Songs of praise” voelbaar is. Het onvermogen om mee te draaien in de wereld van vandaag is blijkbaar in de rangen van Shame groot. Als je “I like you better when you’re not around” zingt (in “Tasteless”) kan je bezwaarlijk aannemen dat iemand zich goed in zijn vel voelt.

Het cynisme mag dan al groot zijn bij Shame, de songs zijn krachtig genoeg om uiting te geven aan een gevoel van onbehagen. Onbedoeld wellicht zit Shame daarmee dichter op de tijdsgeest dan vele andere bands van dit moment. Hoe dan ook zal het jammer zijn dat op termijn al die nummers (van die eerste plaat) die het ontluiken schetsen van één van de boeiendste bands van de afgelopen jaren in hun live-set geleidelijk aan zullen ingewisseld worden. Des te harder hebben we vorige donderdag dan ook onze keel schor geroepen op “One Rizla” (Well I'm not much to look at - And I ain't much to hear - But if you think I love you - You've got the wrong idea). In “Gold hole” verpakte de groep dan weer zo veel walging dat een mens voor minder een moshpit zou willen induiken.
Als waren we lege batterijen, helemaal opgeladen kwamen we buiten na dit - nu 5 dagen na de feiten - nog niet uit ons lijf geschud concert.