The Fatal Flowers De Bosuil/Weert (NL) 22/06/19

Doordat we uit een tijd afstammen waarin Hollandse rockbands wél nog mee telden in Vlaanderen kunnen we mooie herinneringen ophalen aan de Amsterdamse Fatal Flowers. Sterker nog: we mochten onszelf rekenen tot hun trouwere fans van beneden de Moerdijk. Het in 1988 uitgebrachte “Johnny D is back” - een plaat over een onfortuinlijke comeback... - draagt in onze collectie de stempel van klassieker en met “Younger days” uit het gelijknamige eerste album hadden ze een jaar eerder ook bij ons al een hit achter hun naam gezet. Toen ze in 1990 met hun vierde plaat “Pleasure ground” en suf getoerd een plafond voelden qua groei naar succes gooiden ze op het Haagse Parkpop – we waren er bij – eerst hun instrumenten aan diggelen en vervolgens de spreekwoordelijke handdoek in de ring. Niemand die het wist, het leek een ingeving van het moment en daarna,  op een eenmalige reünie van de groep in 2002 naar aanleiding van het verschijnen van een verzamelplaat, niets meer. Zanger, gitarist en belangrijkste songschrijver Richard Janssen leidde sindsdien een teruggetrokken bestaan als geluidsregisseur in de catacomben van Duitse theaters en weet sinds 2016 ook wat het is om te herstellen van een hartinfarct. Zeggen dat rock-’n-roll uit de man zijn leven weg was is een understatement; hij omgorde jaren zelfs de gitaar niet meer. Tot begin dit jaar Phil Tilli (ex-Tröckener Kecks, ex-Moke) met zijn managementbureau de vroegere frontman toch warm genoeg kreeg voor een éénmalige toer langs alle belangrijke Nederlandse clubzalen. Toen we dat nieuws begin dit jaar op onze telex – oud woord voor Twitter – zagen verschijnen vielen we pardoes van onze stoel want één ding stond tot op dat eigenste moment onomstotelijk vast in onze gedachten: die Fatal Flowers gingen we bij leven niet meer terug zien.

Nadat we in een volle Bosuil in het Nederlandse Weert (net over de grens) met late jaren 80 gitaren van Julian Cope, REM en de Tragically Hip hélemaal in de juiste sfeer waren ge-DJ’d verschenen Janssens, drummer Henk Jonkers, bassist Geert De Groot en gitarist Robin Berlijn op het podium om met “How many years” de draad weer op te pikken. “How many years will it take you to see that all of your dreams have been washed down the sea?” zong Janssens, tikkeltje ironsich toch, met een intact gebleven stemtimbre. Alleen Berlijn – amper 17 toen hij destijds de groep vervoegde en later ingelijfd bij het nog succesvollere Kane – kon hem ongelijk geven. De felle start spoelde vooral onze vrees weg dat de groep met zo’n immens gat in hun geschiedenis té belegen zou hebben geklonken. Ook het jagende “Some day” en het ongemeen felle “She’s doin fine” raasden immers als vanouds door de Bosuil en “Second chance”, uit die “Johnny D is back”, kon niet beter passen als voor deze gelegenheid. Alleen voor de in 2009 overleden toetsenman Cor Willemse komt deze reünie te laat. Als vervanger hadden de Fatal Flowers multi-instrumentalist  J.B. Meyers aangetrokken; in VTM’s “Liefde voor muziek” zat ie steevast naast Ilse De Lange. Meyers zal in de Flowers-hoogdagen vast een fan zijn geweest want in vele van de songs leek hij al even gepassioneerd mee te zingen als de ons omringende Noorderburen in de zaal.

De hamvraag was hoe dan ook of deze Fatal Flowers na al die jaren hun uitstekende (live-) vorm van weleer zouden terug vinden. En daar was het antwoord volmondig “Ja!” op. Met iets te véél enthousiasme – wie neemt het hen kwalijk na 29 jaar? – hoorden we her en der (in “Round and round” en “Johnny D is back”) al eens wat slordigheden maar voor het overige stonden deze Flowers een avond lang opnieuw hélemaal in bloei. Dat ook Richard Janssen terug zijn flair van weleer ten toon spreidde (dat “cool” voor zich uitstaren!) en met zichtbaar genoegen op dat podium in Weert stond deed ook ons – we waren nu eenmaal over de grens - hartstikke deugd! En mogen we hier toch ook nog eens een lans breken voor het muzikale nalatenschap van de Amsterdammers? In Weert kwam zoveel goeds voorbij dat naast die eerder genoemde “Younger days” in dat collectieve muziekgeheugen van de Lage Landen best ook wel eens plaats mag gemaakt worden voor “Well baby”, “Rock’n’roll star”, “For Christ’s sake”, “Nowhere to lay my head” en “Pleasure ground”.

“Say goodbye dear friends, 'Cause today the story ends” zong Janssen aan het eind van de avond in "Dear friends" wetende dat vrijdag zijn groep in de Amsterdamse Paradiso opnieuw de gitaren aan de wilgen zal hangen. Dat wordt afgaande op wat we in Weert mochten meemaken een uitvaart die zal blaken van levenslust. Net als in 1990 dus, alleen weten we nu wel dat het stopt. U kan het niet zien maar toch pinken we nog eens een traan weg.