Mocht iemand in uw omgeving beweren dat Milow niets heeft bijgedragen aan de Belpop mag u dat meteen ontkrachten: hij schonk ons immers Selah Sue die hem als debutante langsheen Vlaamse culturele centra mocht vergezellen. Als u zich de moeite getroost kan u hier ergens lezen dat we toen – we schreven 2008 - al onder de indruk waren. Sindsdien verschenen er 3 albums van de Leuvense, werd ze internationaal opgemerkt, nodigde zelfs Prince haar uit (maar ze bedankte vriendelijk) en brak ze publiek een lans voor mensen met een psychische kwetsbaarheid, niet toevallig omdat ze er zelf één heeft. Sinds haar jeugd durft het immers al eens donker worden in haar hoofd. Recent getuigde ze nog dat ze eindelijk antidepressiva links kon laten liggen maar dat statement moest ze kortgeleden opnieuw wat bij stellen. Het bleek zonder toch weer moeilijker te gaan met haar dan met. Daar getuigde ze openlijk over in een volle AB waar ze – ook een goed medicijn denken we – alvast met een fors applaus nog een extra hart onder de riem werd gestoken. Maar er werd vorige donderdag nog voor meer geklapt in de AB, veel meer.
Na het vorige album ‘Reason’ (’15) volgde een hiatus waarin
Selah Sue ook moeder van 2 zoontjes werd. Tekenen van nieuw muzikaal leven
verschenen pas erna in 2020. Haar ‘Bedroom EP’ bevatte 6 erg ingetogen nummers
die overduidelijk hun ontstaan kenden in de nieuwe gezinssituatie. Een voorsmaakje
van haar derde plaat ‘Persona’, dit voorjaar verschenen, was het al zeker niet
want die knoopte overduidelijk aan met de sfeer van zijn voorganger. Door in
elk nummer een facet bloot te geven van iets wat in haar omgaat is het ook wel
een persoonlijk werkstuk geworden dat weliswaar erg consistent aanvoelt. En zo
ook het concert dat er grotendeels aan werd opgehangen. Met de (uiterlijk)
schattige Sanne die zich op haar 19 naar zowat ieder podium in de Benelux liet
voeren heeft deze Selah Sue nog weinig gemeen want in de AB zagen we, mét veel
bravoure, de leading lady van de Belgische urban, hip-hop, funk en soul.
Allemaal genres waar, nu ook met het succes van een band als Blackwave, best
nog wel wat méér voor in onze richting mag gekeken worden. Dat veel songs van
haar eerste album nog steeds goed zitten in een concert van Selah Sue - 12 jaar
ouder ondertussen! - zette in de AB nog
maar eens in de verf hoe straf dat debuut wel eigenlijk was. ‘Black Part Love’,
‘Piece of mind’ en ‘Raggamuffin’ hadden in de handen van de muzikanten die
Selah Sue momenteel rond zich heeft verzameld dan ook nog niets aan
zeggingskracht verloren. Aan ons is een goed achtergrondkoor zelden slecht
besteed en dat was met de drie dames die Selah Sue begeleidden niet anders. De
onderlinge chemie zorgde voor vocaal vuurwerk waar we in tijden van hoog oplopende
energieprijzen alvast onze batterijen maximaal mee hebben opgeladen. Geen noot
zo hoog trouwens of Selah had hem te pakken in de AB wat de vocale lat een
avond lang ver boven douche niveau legde, het meezingen van ons meerdere keren
verstomde en deed omslaan in beate bewondering. Met ‘Hurray’ en het naar Motown
neigende ‘There comes a day’ mikte Selah Sue dan weer succesvol op benen en
heupen, ons gelukkig van die ceiling afhoudend met een juiste dosis ‘Pills’
aan het einde van haar set. De frisheid van het nummer was in de AB overigens
omgekeerd evenredig met de lethargie die ze erin bezingt. Om te bewijzen dat er
met of zonder pillen diep van binnen zelfs nog een kloppend blues hart zit werd
ook een straf ‘All the way down’ ten berde gebracht dat mooi opbouwde naar een moment de gloire voor gitarist Dries – ik heb
alvast mijn familienaam mee – Hendrickx. Afsluiten deed Selah met een emotioneel
eerbetoon aan een overledene uit haar entourage en een krachtig én langgerekt ‘This world’ (waarin ze overigens ook haar indrukwekkende drummer liet schitteren).
Het meest markante aan de avond was misschien wel dat, mocht
ze er zelf niet naar hebben verwezen, het amper merkbaar was geweest dat het haar in de
afgelopen maanden moeilijk was vergaan en de worsteling zelfs nog wat aan de
gang was. In tegenstelling tot wat je zou verwachten bulkte het concert van de
levenslust. Het één staat het ander dus niet in de weg. Nog een vooroordeel over
depressies trouwens dat dringend op de schop mag.
No comments:
Post a Comment