Ons hoofd zit vol met herinneringen aan momenten waarop bands of artiesten een eerste onuitwisbare indruk maakten op ons. Daartussen zit ook onze eerste kennismaking met The Black Crowes, op een lentedag in 1990 met rechtstreekse televisiebeelden van op het Nederlandse Pinkpop festival. Guns N’ Roses zakten prompt een aantal treden op onze populariteitsladder ten voordele van dit vers aangevoerd stelletje ongeregeld uit Atlanta (Georgia, USA) waarvan debuut ‘Shake your moneymaker’ het levenslicht nog moest zien. Pas een jaar later zagen we de groep ook zelf aan het werk in een volgepakte AB waar alles van die plaat – verkoopcijfers gingen inmiddels vlot in de miljoenen – gemeengoed was geworden. Ruim 30 jaar en een woelig bestaan later grijpen de Amerikanen momenteel met een verjaardagstour terug naar die roemrijke beginperiode. Eén blik rondom ons in de Lotto Arena volstond om te zien dat zowat iedereen daar aanwezig dat eerste uur van de Crowes ook bewust had meegemaakt.
Het Nederlandse trio Dewolff deed zijn reputatie van
uitstekende liveband (en dankbare opener) weer alle eer aan in de 30 minuutjes
die ze ter beschikking kregen. Zanger Pablo Van De Poel (wat kan die man toch
heerlijk gitaar spelen!) was oprecht opgewonden om de Amerikanen te mogen voor
gaan, toegevend dat zij als Beatles voor hen waren in hun muzikale ontluiking. Geen
idee of velen in de zaal, een ruime delegatie Noorderburen niet meegerekend, de
bluesrockers uit Geleen al eerder aan het werk hadden gezien maar het
overtuigende applaus aan het einde van hun straffe set liet op zijn minst een zéér
aangename kennismaking vermoeden met alle anderen. Uitgerekend vrijdag loste de
groep een verse singel van een binnenkort te verschijnen nieuwe plaat. Wij
kunnen alvast niet wachten tot die release Dewolff ook opnieuw langs de
clubzalen in Vlaanderen zal brengen.
Dat nektapijt uit 1990 zijn we al lang kwijt maar alle
intussen netjes gemillimeterde haren in die zone kwamen meteen rechtop te staan
als de openingsriff van ‘Twice as hard’ het concert van The Black Crowes op
gang trok. Net ervoor had één van de bevallige backingzangeressen met een
muntstuk de (nep-)jukebox die tussen de instrumenten stond opgesteld in gang
gestoken voor Elmore James zijn ‘Shake your moneymaker’ dat als intro van de
avond mocht dienst doen. Leuke gimmick op een podium dat er trouwens uitzag als
een gezellige saloon mét barman die het ganse concert op post bleef om nu eens
hoofdschuddend, dan weer met handgeklap de verrichtingen van de band
goedkeurend mee te volgen. We hadden strategisch wat vooraan postgevat om de
onvermijdelijke galm in de Lotto Arena tot een absoluut minimum te beperken en
dat viel voor ons alvast in positieve zin uit voor ongemeen stomende versies
van ‘Jealous again’ en ‘Could I’ve been so blind’. Zanger Chris Robinson, samen
met broer Rich de spil van de groep, jongleerde met het microfoonstatief als
een geboren majorette terwijl een alweer vers aangevoerd stel groepsleden zich
het debuut toe-eigenden als waren ze destijds zelf medeverantwoordelijk voor de
totstandkoming ervan. De groep wisselde in haar bestaan namelijk vaker van
muzikanten dan een gemiddelde eersteklasser van spelers. De plaatvolgorde werd
in het concert netjes gerespecteerd evenals de contouren van de songs wat niet
vanzelfsprekend is voor een groep die graag Allman Brothers gewijs doorgaat zoals
verder op de avond met verve werd gedemonstreerd. Doordat we vreemd genoeg – we
bleven al die tijd wel fan - de groep sinds die ene avond in ’91 niet meer
hadden gezien verraste zanger Chris Robinson ons nog het meest, Mick Jagger en Rod
Stewart naar de kroon stekend met een fenomenale dosis “swagger & soul” in
stem, lijf en leden. ‘Seeing things’ en vooral ‘She talks to angels’ waren in
de eerste plaats hoogtepunten door zijn toedoen. Een fel ‘Stare it cold’
eindigde het ‘Shake your moneymaker’-luik waarna de groep even begeesterd
doorging met nog een handvol songs uit andere albums, culminerend in een fantastische
finale met ‘Wiser time’, ‘Thorn in my pride’ en het voor elke concertzaal
heilzame ‘Remedy’. Bowie’s ‘Moonage daydream’ gold als enige maar daarom niet
minder gesmaakte bis. Het nummer staat ook op het dit jaar geloste cover EP’tje
‘1972’ dat net als hun concert in Antwerpen bewijs wil leveren van de herwonnen
groepsdynamiek die volgend jaar zelfs nieuw werk zou moeten opleveren. U mag
ons nu al rekenen tot zij die daar de komende maanden nagelbijtend zullen
zitten op wachten.
We konden ons nog moeilijk voor de geest halen hoe wij 31
jaar geleden de toenmalige Crowes live hebben gedegusteerd maar dankzij de
teletijdmachine die vorige vrijdag stond opgesteld in de Lotto Arena hebben we
daar weer een accuraat idee over: zowel toen als nu met volle teugen.
No comments:
Post a Comment