Groepjes die het in de eerste plaats moeten hebben van een degelijke live-reputatie hebben bij ons al jaren een streepje voor, zo ook het Canadese trio Danko Jones. Afgelopen paasmaandag kwamen ze die stelling nog eens extra onderstrepen tijdens een passage in de AB. Niet dat bij hen een nieuwe plaat er echt toe doet maar het dient gezegd: hun laatste 'Sleep is the enemy' biedt ook in studio versie heel wat lekkers om autoradiogewijs van te genieten. Voorafgaand aan DJ kregen we opwarmers Voicst en Tokyo Dragons. Enkel deze laatsten pikten we nog mee: een Brits viertal dat seventies hardrock nieuw leven in blaast. Hun bio schrijft rock voor dat het midden houdt tussen Alice Cooper en Thin Lizzy - en bio's die uitpakken met Lizzy verdienen altijd wat méér aandacht vinden wij - dus luisterden we aandachtig naar de set van Tokyo Dragons. Met een handvol hapklare hardrock songs sloeg het enthousiasme van de heren snel over op ons en op een aardig gevulde (maar niet uitverkochte) AB. Een gouden toekomst willen we de Tokyo Dragons nog niet voorspellen maar opwarmen deden ze die avond alvast wel. Iets over negen kwam bekkentrekker Danko Jones het podium opgewandeld, in het gedimde podiumlicht vergezeld van trouwe bassist en nieuwe drummer (de vorige oververmoeid van het vele toeren...). De avond was zoals verwacht grotendeels opgebouwd rond 'Sleep is the enemy' en al vroeg in de set ontwaarden we enkele nieuwe live favorieten daaruit: 'Sticky situation', 'Don't fall in love' en vooral 'First date'. Er werd vanzelfsprekend aangevuld met klappers uit de vorige 'We sweat blood' ('Forget my name', 'Hot damn woman', 'Strut'). Ballads ontbreken (nog) in het verzamelde werk van Danko Jones dus het enige middel om wat gas terug te nemen op zo'n avond is wat grappen en grollen uithalen tussen de songs. Danko blijkt ook in deze discipline een getalenteerd man te zijn. Het publiek en de zaal ("Our favourite club") werd uitgebreid gecomplimenteerd, vrienden van Soulwax kregen de groetjes, drummer en bassist werden veelvuldig geplaagd, Danko stelde een solo nummer voor (zaal: 'Boeh'),... . Bijna kantelde het concert middenin naar een stand-up comedy avond maar net als het wat ergerlijk dreigde te worden gooide Danko er weer een onversneden gitaarriff tegenaan die aanzette tot een nieuwe song. De muziek van DJ is ontdaan van alle mogelijke complexiteiten maar het dient gezegd: de timing van het trio is adembenemend. Op een bedje van drums en bas kan Danko voluit gaan en onze onderste ledematen tikten de maat lekker mee. Dit was geen memorabele avond maar wel eentje met een hoge amusementswaarde en een gezonde portie podiumvitaminen. Volgende Belgische halte van de Danko-express: Rock Werchter 2006!
No comments:
Post a Comment