Er zijn tijden geweest (met The Jam) dat nieuwe Paul Weller songs debuteerden op de eerste plaats van de Britse top 40. Niet dat het nog nodig is – de man is inmiddels een begrip geworden - maar vandaag de dag lijkt zoiets ondenkbaar geworden. Nieuw werk vindt gelukkig nog voldoende afname bij een trouw gebleven publiek en kan nog steeds terugvallen op de respectvolle aandacht vanuit de vakpers. Voor zijn nieuwe “22 Dreams” werden sinds lang nog eens wat superlatieven uit de kast gehaald. Ook wij zijn ‘fan voor het leven’ en verkondigen al wat makkelijker dat er weer een nieuwe sterke Weller plaat is maar dit keer bekt het toch iets makkelijker dan bij de drie voorgaande platen. Niet dat er grote aardverschuivingen te noteren vielen maar het geluid van de plaat is warmer, het geheel experimenteler en afgaand op enkele songs heeft Weller eindelijk weer wat soul te pakken. De meester is zopas de kaap van 50 gepasseerd en afgaand op die nieuwe plaat beloven het dus nog mooie jaren te worden.
In de (lang op voorhand uitverkochte) AB ving het concert aan met “Blink and you’ll miss it” uit zijn vorige plaat “As is now”. Meteen viel op dat de nagenoeg nieuwe begeleidingsband (op gitarist Steve Craddock na) opvallend vinnig de kleedkamer was uitgekomen. Terwijl nog velen de zaal kwamen binnengewandeld was “The changing man” er al om aansluitend een uitgebreide selectie te maken uit de nieuwe plaat. Het geloof erin moet groot zijn want niet minder dan 10 songs kregen een plek op de setlist. Voor het overige serveerde Weller een pak minder voor de hand liggend materiaal, schuwde hij daarbij de obscuriteit van eigen werk niet en was hij nogal spaarzaam met classics. De AB moest zich tevreden stellen met “Wild wood” (in de Portishead bewerking), het eerder genoemde “Changing man” en “You do something to me”. Het concert beperkte zich hoofdzakelijk tot het latere werk, verkende vele stijlen en riep te veel verschillende emoties op. Middenin zakte het al wat richtingloze concert helemaal in elkaar toen (het op plaat adembenemende) “Porcelain gods” in een waas van psychedelica en onheilspellende spots ten onder ging. In het nogal grillige verloop van de avond kwam tot onze grote verbazing de redding nogal vaak van het nieuwe werk: het orchestrale “Empty ring”, de stuwende meezinger “Push it along” en het lieflijke “Sea spray”. Mocht er nog plaats zijn op uw iPod mag u ook “Have you made up your mind” en “All I wanna do” blindelings overzetten. Het contrast met middelmatiger werk als “From the floorboards up” en “Pickin’up sticks” viel op. De eigenaar mag er dan al schijnbaar tevreden over zijn, in een goed Weller concert horen ze naar ons gevoel niet thuis. ‘For old times sake’ kreeg ook The Jam een plaats tussen de akoestische nummers met het magistrale (door cello aangeklede) “The butterfly collector”. In de bissen geen “Town called malice” maar wel “All you need is love”. Dat er in Weller ook een Beatle zit was zeker ook voor ons geen verrassing meer.
Nu er weer songmateriaal voorhanden is dat het verschil kan maken lijden zijn concerten jammer genoeg alsmaar meer aan wisselvalligheid. Met het uitstekende “22 dreams” en nieuwe muzikanten rond zich was nochtans een wederopstanding in de maak. In de AB is het er vooralsnog niet van gekomen. Misschien is de eer weggelegd voor het Brugse Cactus Festival volgende zomer. Dit jaar dreef hij de organisatie tot wanhoop door al forfait te geven kort nadat hij had toegezegd… . Laat ons hopen dat ze in Brugge meteen een optie hebben genomen voor de volgende editie.
No comments:
Post a Comment