dEUS Vorst/Brussel 10/12/08

De experimenteerdrift waarmee dEUS in den beginne uitpakte kon ons, op de singels na, maar matig boeien. Dat we toen ook live vaak doelloos het bos werden ingestuurd door Barman en collega’s hielp ons ook niet echt vooruit. 2 jaar terug overtroefde Antwerps ‘finest’ echter alle toppers van een gans Werchter weekend, een moment waar we met plezier op terugblikken (leest u het zelf maar elders op deze pagina’s) en meteen ook het moment waarop we ‘plechtige communie’-gewijs eeuwige trouw beloofden aan de groep. Met het dit jaar verschenen en lichtjes fantastische “Vantage point” kregen we daar tot nog toe geen spijt van. Voor het sluitstuk van hun huidige tournee, het eerste van twee concerten in Brussel, liep Vorst makkelijk helemaal vol. Om dat allemaal in goede banen te leiden werd de instroom van de zaal geregeld door een legertje veiligheidsagenten waarvan alle stereotypen werden bevestigd: breed geschouderd en een blik in de ogen die merkbaar was ingestudeerd na het bekijken van een Terminator film. Om te verhinderen dat iedereen het middenplein zou innemen had een slimmerd van de organisatie het plan opgevat om iedereen als vee de trappen naar boven op te sturen om zo meer volk af te leiden naar de zitjes op het balkon. Toch niet te geloven dat zoiets vroeger allemaal vanzelf ging. Wie op dat moment dringend een toilet zocht moest alvast over goed functionerende sluitspieren beschikken.
Toen iets over negen de lichten in de zaal doofden hadden we een extatische welkomstreactie verwacht maar het applaus dat de groep te beurt viel bij hun intrede was eerder van bescheiden omvang, alsof ze het als Belgen eerst maar eens goed moesten bewijzen. Barman’s laatste sigaret was amper een trekje of vier opgeschoven toen “When she comes down” al was ingezet door de rest van de groepsleden. Hun opstelling was op de grote ruimte die Vorst te bieden heeft nogal compact: Janszoons, Barman, Pawlowski en Gevaert op één lijn naast elkaar vooraan het podium, drummer (par excellence) Stephane Misseghers daar net achter. Een grote back drop verstopte de immense leegte achter het vijftal. Ook het licht leek ons eerder op maat van de kleinere locaties die Vorst voorafgingen tijdens deze Europese tournee. Veel erg hadden we daar niet in want met een van stroboscopen licht voorzien “Fell of the floor man” kregen we – nog maar drie songs ver in de set - al een vroeg hoogtepunt. “Slow” ( ondanks zijn titel toch mid-tempo met een strakke drumpartij) en “Smokers reflect” (een juweeltje) waren “Vantage point” grand cru maar trokken Vorst niet over de streep, het hypnotiserende “Theme from Turnpike” wel. “The Architect” oogstte – zoals het een grote hit betaamt – herkenningsapplaus en maakte het middenplein 5 minuten danslustig. Met “Favourite game” vervolledigde de groep een rijtje van zes songs waarmee we in gedachten al ons eindejaarslijstje aan het opmaken waren. Een hol klinkend “Nothing really ends” was in deze bespreking méér dan het verzwijgen waard maar opende gelukkig de weg voor alweer een spannend triootje: “Bad timing”, “If you don’t get what you want” en een grandioos “Instant street “. Het nummer wandelde Vorst gezapig binnen maar ontbolsterde zich door enkele versnellingen aan het einde gaandeweg tot het hoogtepunt van de set. Alleen “Suds & soda” kon en ging daar nog overheen. Zo stil het was bij aanvang van de avond, zo luid bleef het in afwachting van de bissen. Op “Oh your god” na ( Jane’s Addiction voor gevorderden) hield de groep het opvallend rustig met brave versies van “Eternal woman”, “Little arithmatics” en “Serpentine”. Voor de finale hield Barman gelukkig wel nog een portie venijnige “Roses” achter de hand.
Ooit zweerden we trouw aan deze dEUS en toen we napratend verder weg liepen van Vorst was geen enkel argument (“slecht geluid, mak publiek, lichtshow van 25 frank,…”) overtuigend genoeg om die belofte aan het wankelen te doen brengen.