Vier dagen Rock Werchter: voor velen lijkt het een uitputtingslag, voor anderen (wij dus) de gedroomde hoogmis van een muziekjaar. Herman Scheuremans liet recent in een interview optekenen dat hij de programmatie van zijn festival tegenwoordig toevertrouwd aan enkele naaste medewerkers. Deze ijverige mensen maakten van deze editie ongetwijfeld de meest eclectische door naast “ernstige” muziek nog meer dan voorheen plaats te bieden op de affiche aan iets meer luchtige varianten. De naam Milk Inc. zorgde op die manier niet alleen voor een heuse polemiek over hun (al of niet terechte) stek op de affiche maar plaatste Rock Werchter daarmee opnieuw in het brandpunt van de belangstelling.
Lang voor Milk Inc zijn opwachting mocht maken trapte het Australische Expatriate donderdagnamiddag het feest op gang in de Marquee. De groepsnaam verwijst naar zanger Ben King die als geboren Australiër grotendeels opgroeide in een voor hem vreemde cultuur (Jakarta). De groep heeft één album op zijn palmares staan en tracht zijn actieradius te verleggen naar Europa middels enkele voorprogramma’s (dEUS, Placebo) en nu dus ook via de zomerfestivals. Live hoorden we iets te veel echo’s van oude U2 en Simple Minds en ontwaarden daardoor een gapend gebrek aan originaliteit om van een ontdekking te kunnen spreken. Deze heren arriveerden 25 jaar te laat op Werchter; het feit dat ze van ver moesten komen is geen excuus.
Met Emiliani Torrini is – alsof één exemplaar nog niet genoeg was – de nieuwe Björk opgestaan. Niet toevallig hebben beiden Ijsland als geboorteland. Torrini (bekend van een “Lord of the rings”-soundtrack en auteur van de Kylie hit “Slow”) pakt de zaken wel wat minder elektronisch aan en brengt overwegend intimistische en akoestisch ingekleurde liedjes. In de Marquee werd daardoor iets te reikhalzend en te lang uitgekeken naar “Jungle Drum”, het nummer met dat pulserende brugje “retüng ketûngke tüngtüngtüng”, ook meteen het slot van haar set. Samengevat: leuke climax, langdradig voorspel.
De heren Fleet Foxes wandelden al het podium op tijdens de opbouw van hun instrumenten om prompt – wat we zelf doen doen we beter! - hun eigen soundcheck te regelen. Het acapella “Sun giant” zorgde voor wat spanning maar bij “Sun it rises” zat alles goed en klonk de groep nog grootser dan al het geval is op hun plaatwerk. De meerstemmigheid maakte grote indruk evenals het uitgekozen songmateriaal waarvan er nu al drie in het collectieve geheugen kunnen: “White winter hymnal”, “Mykonos” en onze favoriet in Werchter “He doens’t know why”. We kregen er zowaar de krop van in de keel. De groep stond paf van de euforische reactie en vroeg zich af of (sponsor) Red Bull hier voor iets tussen zat. Het leek geen valse bescheidenheid.
Placebo kent dezer dagen een geslaagde herstart na 3 jaar afwezigheid. Van de in zichzelf kervende Molko is inmiddels al lang geen sprake meer want in Werchter stond een zelfverzekerde frontman van een beheerst spelende rockgroep op het best van hun kunnen. Hopelijk duldt Molko de aandacht die nieuwe drummer Steve - ook in slaap gedommeld bij het tatoeëren? - Forrest naar zich toetrekt. De man heeft niet alleen een volgeschilderde torso maar is ook nog eens een begenadigd drummer . Tel daarbij de immer cool ogende zweedse bassist Stefan Olsdal en je krijgt hier een qua imago sterk trio bij elkaar. Zonder hun broek eraan te scheuren slaagde Placebo erin om op Werchter een set neer te zetten die vooral het nieuwe werk in de verf wilde zetten, weliswaar goed geflankeerd door ouder materiaal. Het regende hoogtepunten op een zonovergoten juli avond: “For what it’s worth”(wat een singel!), “Batlle for the sun”, “Song to say goodbye” en “Black-eyed”. Na zes passages op Werchter is het nu of nooit voor de sprong naar een headlinerstatus. Mocht u zin hebben gekregen: ze spelen nog op Pukkelpop en voor uw sinterklaas(feest)in het Antwerpse sportpaleis!
In onze herinneringen steekt een 25 minuten durend concert van Oasis (Beach festival, 1995 net voor het klassieke album “What’s the story morning glory?”). Met opgestoken middelvinger verliet Liam toen het podium wegens onvoldoende respons althans zo interpreteerden wij het incident. Ook al waren de voortekenen (prima laatste plaat, uitstekende Europese toer, geen zottigheden tussen de broers) deze keer gunstig, wij waren er niet gerust op. Klokslag 23 uur (het grillige Oasis doet beter dan de fookin’ NMBS tegenwoordig) doofden de lichten in het dak van het podium, werd de stekker van Manchester’s finest ingestoken en rolde een verpletterend “Rock’n’roll star” Werchter binnen. Liam -in dichtgeritste parka, het ganse concert! - zong scherp en de groep (6 man samen) speelde compact, vinnig en loepzuiver. Een geestdriftig meegescandeerd “Lyla” effende het pad voor een zinderend “The shock of the lightning” en de hoogtepunten bleven maar komen tot – hoe stout! - 10 minuten over hun toegestane speeltijd. Liam streek onderweg met plezier applaus op voor zijn “Out of time” (zijn enige “Thank you” van de avond)maar Noël was hem enkele songs voor met een glashelder “The Masterplan”. Het laatste halfuur (uitbundige sing-a-longs “Wonderwall” en “Don’t look back in anger”, ” Supersonic”, “Live forever”, “Champagne supernova” en een smerig “I am the walrus”) behoorde donderdagnacht al zeker tot het allerbeste van 4 dagen Werchter . “You were good, but not as good as us” sneerde Liam na een wandeling doorheen de frontstage van Werchter. De resterende drie dagen moesten nog komen…
No comments:
Post a Comment