Met een felle middagzon over de weide ging om 12u45 dag 2 ook muzikaal zonnig van start met het Londense Just Jack. In de Pinkpop-tent kreeg de groep amper vaart in hun concert maar voor een aardig volgelopen en welwillende Werchter weide verging het deze Jack tot onze verbazing heel wat beter. De groep musiceerde gedisciplineerd tussen de lijntjes, de songs klonken amusant en borrelden over van aanstekelijkheid. Het van de vorige plaat gehaalde “Writer’s Block” opende gezwind de set waarna de eerste handen als vanzelf de lucht in gingen voor “253”. Het enthousiasme deinde zichtbaar verder uit op de wei – we werden er gaandeweg zelf ook welgezind van - om mooi te pieken tijdens een heerlijk “Starz in their eyes”. Het songmateriaal van Just Jack heeft jammer genoeg te weinig weerhaken voor een blijvende indruk maar live deed Jack Allsopp in Werchter wel wat ie moest doen: de prut uit onze og(r)en krijgen.
Een kleine zonsverduistering had nadien goed van pas gekomen om de uit dood en verdoemenis opgetrokken songs van White Lies wat extra sfeer mee te geven maar deze radio deprimo gedijde verrassend genoeg evenzeer op een zonovergoten Werchter. Groot leed zagen we niet meteen in de ogen van zanger Harry Mc Veigh maar een dragende stem boordevol drama heeft de jongeman zeker. Voor een groep (live een viertal) die nauwelijks het clubcircuit ontgroeid is maakten deze jonkies een allesbehalve slechte beurt op het hoofdpodium. De volledige debuutplaat “To lose my life” werd er vakkundig doorgedraaid aangevuld met een b-kantje. Bij dit Werchter-debuut hadden we ietsje meer vonken verwacht maar die komen ongetwijfeld samen met plaat 2 . Slotnummer “Death” werd alvast als een ware klassieker onthaald. Er zullen er nog volgen!
Amy McDonald kampt met problemen. Ze wordt als zogezegd groot artieste op grote festivals losgelaten en is daar eigenlijk (nog lang) niet aan toe. De bierfeesten van het Schotse Inverness waren het hoogst haalbare geweest voor dit ontstellend zwak concert. Het stemgeluid van Amy werd sneller zeurderig dan de doorsnee bejaarde en ook haar begeleidingsband was – in een koninginnenrit als Werchter – de pedalen volledig kwijt. De cover van Springsteen’s “Dancing in the dark” deed ons nog even rechtveren maar klonk net als de hele set zeer ongeïnspireerd. Een rampscenario als dit is vaak weggelegd voor een gedoemde eendagsvlieg.
Weinig groepen – tenzij ze Elbow heten – slagen erin om ons twee wonderbaarlijke concerten op rij te bezorgen. Amper 5 weken na een werkelijk schitterend concert op Pinkpop (de groep had intussen geen concerten meer afgewerkt) deden ze diezelfde tour de force nog eens netjes over maar nu voor een nog grotere massa. Elbow imponeerde in die mate dat bij aanvang een halve wei en bij afloop een volle stond te luisteren en op verzoek van de alweer immer sympathieke zanger Guy Garvey knielde en rechtsprong. Na Oasis gisteren was dit dankzij prachtuitvoeringen van “The bones of you”, “Mirrorball”, (alweer die krop doorgeslikt krijgen bij) “New born” en slotnummer “On a day like this” een Werchter concert dat in het eindklassement met meer dan enkele honderdsten van een seconde hoger zal finishen dan zijn naaste achtervolgers.
Bloc Party trad voor de derde keer aan op Werchter. We hadden ze tot nog toe telkenmale gemist. Toegegeven: een bekentenis die ons allesbehalve lekker zit. Inmiddels zijn we met hen ook aan plaat 3 beland (het ronduit fantastische “Intimacy”) waardoor er ruimschoots materiaal voorhanden was om een uur lang de aandacht vast te houden. En zo geschiedde: van het nerveuze “Banquet” over het bezwerende “Hunting for witches” naar het oosters getinte rustpunt “Signs”. Middenin dropten ze ook nog eens een overtuigend “Two more years” en nieuwe singel “One more chance” die een jaren 90 synthesizer loopje vrijuit laat gaan. Het is deze veelzijdigheid die van Bloc Party een interessant groepje maakt met een toekomst die nieuwsgierigheid opwekt. Alleen hebben we tijdens geen enkel ander concert zo hard naar de duisternis verlangd als bij Bloc Party. In dit geval het verschil tussen een goed en een uitstekend concert menen we. U leest het hier als we het (in een zaal) hebben uitgetest!
Met Arsenal nog eens op het programma van de (bloedhete) Marquee stond Werchter dit jaar al voor minstens één (bezweet) feest garant. Niemand die daar aan twijfelde en zeker niet de 5000 die onder de tent waren gekropen ruim voor de groep van start ging. Tot ver daarbuiten stonden ze overigens nog eens rijen dik. Met “Turn me loose” en “The Coming” gooide Arsenal de trossen los voor een ware zegetocht. Vanaf “Lotuk” ging de Marquee helemaal door het dolle heen waardoor er amper nog een pauze viel tussen de nummers. Geen twijfel mogelijk dat de respons volgend op “Saudade” zelfs tot aan het hoofdpodium te horen zal geweest zijn. Ook al hadden we John Roan – helemaal van zijn melk door zoveel uitzinnigheid - al beter horen zingen en teerde de groep verder op het behaalde peil van vorig jaar, dan nog zouden we dit feest voor geen stuiver hebben willen missen.
Met Coldplay op de affiche had Schueremans ongetwijfeld de meest prestigieuze naam van het festivalseizoen te pakken. De groep is inmiddels dermate populair dat ganse gezinnen er een dagticket voor over hebben. Op geen enkel moment leek de weide dan ook meer gevuld dan vrijdagavond. “Life in technicolor” – de groep wandelde het podium op met toortsen – leidde de avond in om al gauw, na “Violet hill” uit te pakken met “Clocks”. Het concert ging geluidstechnisch met lichte ademnood doorheen zijn eerste halfuur om pas bij “Fix you” een eerste kras in onze ziel te maken. Voeg daar nog “Strawberry swing”, herwerkte versies van “God put a smile on your face” en “Talk”, een scherp “Politik”, “Death and all his friends” en bis “The scientist” aan toe en ons lijstje hoogtepunten viel na ruim anderhalf uur toch ietsje korter uit dan we vooraf op hadden gespeculeerd. In de grote wei met gele ballonnen, confetti en kleine podia tussen de massa was het soms lang zoeken naar die fascinerende en hecht spelende groep van destijds (Vorst, 2002). Chris Martin deed er werkelijk alles aan om het met 80000 gezellig te houden maar de afstand was bij momenten zo onoverbrugbaar dat hij letterlijk in ademnood raakte. Wij (en zij?) moeten er waarschijnlijk nog aan wennen dat Coldplay inmiddels een stadiongroep geworden is.
No comments:
Post a Comment