De enige Belgische groep die naast 2manydj's dit jaar het hoofdpodium van Werchter haalde was Triggerfinger en dat bleek op zaterdagmiddag al gauw een voltreffer te worden. Van kippenhok tot festivalweide: het trio Block, Goossens en Van Bruystegem voelen zich – als ze mogen spelen tenminste – werkelijk overal in hun sas. Mario Goossens – veruit één van de strafste drummers van het ganse weekend - mepte dag 3 zo heftig op gang met “Short term memory love” dat onze nekharen in één ruk allemaal recht op kwamen te staan. Ruben “bakkebaarden netjes getrimd” Block keek Werchter aan met de blik van een noeste Noorman onderweg naar een nieuwe strooptocht en ook zijn grauwe rock’n’roll stem deed meer primaire behoeftes vermoeden dan alleen maar eten en slapen. Dat de vroege vogels op de wei voor de bijl gingen gaan was niet meer dan logisch: met een sound die zelfs de Queens of the Stone age hun broek zou hebben doen afzakken gingen ook wij gretig in op onze “Fist date” met Triggerfinger.
Met Regina Spektor gingen we vervolgens voor een tweede maal dit weekend naar de tent voor wat ingetogen liedjes. Een beetje vrouwelijke singer-songwriter van tijd tot tijd moet kunnen vinden we. Spektor – op haar best achter de piano - deed ons bij vlagen sterk denken aan Carole King: zowel het verhalende en 2 jaar oude “On the radio” als het nieuwe “Laughing with” refereren sterk aan King en konden ons bij gevolg best bekoren. De wat minimalistische aanpak (Spektor, 2 strijkers en een drummer) viel bij momenten wat magertjes uit maar de klasse van Spektor haalde moeiteloos de bovenhand. Het meeste applaus oogstte de van geboorte Russische Spektor met “Samson” waarin het regeltje “You are my sweetest downfall” door de tent van een mooie meerstemmigheid werd voorzien. We zaten sinds onze thuiskomst op You Tube al heel wat clipjes te bekijken van deze Regina; dat zegt genoeg!
We bleven na Spektor hangen in de Marquee voor wat getipt was als een interessante nieuwkomer met name The Yeah Yeah Yeahs. De singel “Heads will roll” kunnen we best wel appreciëren maar het live geluid sloeg amper een deuk in een pakje boter. Het op plaat door elektronica gedomineerde geluid miste op Werchter dezelfde punch. Ook de hoge uithalen van Karen O begonnen ons, sneller dan ons lief is, op de zenuwen te werken. Visueel mochten deze Yeah Yeah Yeahs nochtans gezien worden: een zangeres die als een indiaanse lolita het podium opkwam, muzikanten die qua look niet zouden hebben misstaan op Seaside editie 1983 en een gigantische oogbol als backdrop op het podium.
Intussen stond een beetje verderop Fred Durst met (potsierlijk) rood baseball petje te bewijzen dat zijn half metalen/ half rappend combo Limp Bizkit nog bestaansrecht heeft na een jarenlange afwezigheid. 10 jaar terug was Limp Bizkit een populaire voortrekker van een hele beweging ('nu metal'). In Werchter bleek tot onze verbazing van die toenmalige populariteit nog niet veel verloren te zijn gegaan. Drie kwart van de wei hopte lustig op en neer tijdens het van George Michael geleende “Faith”. Toen eventjes later “Take a look around” de weide werd ingestuurd was het hek helemaal van de dam. Durst (20 jaar ouder in 10 jaar afwezigheid) grijnsde dat het een lieve lust was en verzekerde bij het verlaten van het podium – sidder en beef… - dat we nog lang niet van hem af waren. Grote kunst was dit Lotus koekje niet, wel zéér amusant.
Franz Ferdinand, de ontdekking van Werchter 2004 en ook 2 jaar later van de partij, mocht na een afwezigheid van 3 jaar terug het hoofdpodium op. Hun laatste plaat “Tonight: Franz Ferdinand” staat weer bol van springerige (post-punk)popsingeltjes die naadloos aansluiten bij het eerdere werk. Behalve een snuifje elektronica links en rechts toegevoegd merken we – en hier schuilt het gevaar - met het blote oog nauwelijks verschillen tussen oud en nieuw werk. Live zijn de songs gelukkig stuk voor stuk dodelijk efficiënt: de groep speelt ze zonder krampachtig te worden zeer geconcentreerd en als publiek blijven stilstaan is geen optie. Met zowel “Take me out”, “Michael”, “Do you want to” als “Ulysses” was het in Werchter voor Franz dan ook als scoren voor open doel. Een stuk gemepte drum maakte voortijdig een einde aan het concert maar gelukkig zaten we toen al tegen het einde van de set aan. Eén bisnummer waren ze ongetwijfeld waard geweest.
Nick Cave weet de laatste jaren België goed te vinden. De reden van zijn komst dit jaar naar Werchter was ons niet meteen duidelijk maar we gaan er van uit dat het voor Schueremans “an offer you can’t refuse” zal geweest zijn. Zijn laatste “Dig Lazarus Dig” dateert al van voorjaar 2008 en ook het nevenproject Grinderman is intussen al (op Werchter) langsgeweest. Cave, 52 inmiddels, oogde alvast bijzonder energiek tijdens de verpletterende opener “Tupelo” en ging op hetzelfde elan door voor “Dig Lazarus Dig”. Bij “Red right hand” ging de volumeknop echter nog meer de hoogte in wat het nummer, net als alle volgende, meer slecht dan goed deed. “The Ship song”, we waren toen halfweg, maakte omwille van de vele decibels slagzij en ook de rest van het concert ging helemaal kopje onder. We hebben groot respect voor een man als Cave maar met deze vertoning haalt de man zijn klasse helemaal onderuit. ‘Bloedmooie tyfusherrie’ blokletterde een Vlaams dagblad: het bijvoeglijk naamwoord mag geschrapt worden.
Wat te doen met een weidevullend volume bewezen de Kings Of Leon. Met gepaste trots – we voorspelden hier twee jaar terug al de grote doorbraak - zagen we een groep die de opstap naar de grote jongens niet heeft gemist en hun stek bovenaan de affiche in Werchter helemaal waarmaakte. Zelden waren we zo onder de indruk van een glashelder geserveerd rockgeluid als bij de Kings. Misschien is dit tegelijk de enige kanttekening die we kunnen maken: niet alle scherpe randjes hoeven er te worden afgeveild. De laatste plaat flirt misschien ietsje te gevaarlijk met die grens en ook live worden de songs helemaal afgeborsteld. Maar laten we in geen geval de indruk wekken dat we ons daar tijdens een overdonderend “Knocked up” of een werkelijk ijzingwekkend mooi “Manhattan” aan hebben gestoord. Méér nog: geen enkel nummer (20 in totaal) stelde teleur. Geen levende ziel in Werchter die “Sex on fire” die avond niet heeft meegebruld. Goedele zal tevreden geweest zijn!
Wat de gebroeders De Waele als 2manydj’s op Werchter hebben neergezet legt de lat in hun discipline op haast onbereikbare hoogte. Geen stijl of nummer ligt buiten het bereik van dit duo (een retourtje klassiek – Sepultura? Iemand?) en ook visueel wordt muziek nu met de desbetreffende hoesjes – die ze ook nog eens hadden bewerkt - simultaan gemixt. Als de benen even niet meewilden konden we ons dus vergapen aan dit verbluffend creatief hoogstandje op het videoscherm achter hen. Mocht het al een optie geweest zijn om ooit eens terug te gaan draaien dan hebben we deze ambitie na het zien van 2manydj’s definitief begraven en ditmaal zeer diep.
No comments:
Post a Comment