Behalve wat opgefriste herinneringen aan positieve mond aan mond reclame die ons had bereikt na hun vorige passage in Sleidinge hadden we ons voorafgaand aan een avondje Living Roots in CC De Stroming (3/10) weinig voorbereid. Niet zelden is de verrassing dan des te aangenamer hoopten we onderweg. Living Roots is een op maat van de culturele centra gesneden cover-collectief rond Fluxus saxofonist Koen Garriau dat pioniers en voorlopers uit de populaire muziek tracht te eren. Het project zag het levenslicht 3 jaar geleden op het Gentse luik van de 0110 concerten en is thans aan zijn tweede uitgave toe. Deze bezetting (de vorige zag er dus ietsje anders uit) speelt vooral met de naambekendheid van Ruben Block (Triggerfinger), Mich Walschaerts (Kommil Foo), Klaas Delrue (Yevgueni) en Jan de Campenaere (Venus in Flames). De heren gingen potig van start met “Handle with care” van de Traveling Wilburries en brachten zich zo, naar het model van het origineel, ook in de Stroming als een ware supergroep voor het spotlicht. De 10 man sterke bezetting herbergde naast de eerdergenoemde trekkers trouwens ook nog de fine fleur van de Belgische folkscène en Triggerfinger-drummer Mario Goosens. Als er een fanclub van die laatste zou worden opgericht laten wij ons als de weerlicht erelid maken. Met “Als je wint” (Herman Brood en Hennie Vrienten) en “I won’t back down”(Tom Petty) kregen we zowaar een muziekkwis gevoel waarmee we onze buurman flink de loef konden afsteken. Tot dusver best amusant maar niet beter of slechter dan op onze mp3 speler. Dat veranderde op het moment dat Jan De Campenaere zangeres Stevie Nicks deed vergeten voor een fantastisch “Dreams”(Fleetwood Mac) en met “Ol 55” ons nog eens hielp herinneren dat we dringend “Closing time” van Tom Waits in huis moeten halen. Daartussen had Klaas “Yevgueni” Delrue zijn bewondering geuit voor Springsteen en Jacques Brel. Spijts het goede mondharmonicapartijtje vond “No surrender” in de stem van Delrue in vergelijking met Brels “Port d’Amsterdam” geen goede vertolker. Mich Walschaerts voorzag het slotnummer van deel 1 van een persoonlijke inleiding. Op zijn vijftiende had hij een liefdesrivaal tevergeefs opzij proberen te schuiven met het dreigement “dat hij s’anderdaags zijn tanden uit de wc-pot zou kunnen vissen…”. Het laatste wat hij zich van die avond nog herinnerde was de intro van Eddie Floyd’s “Knock on wood”. De blazersectie van Living Roots ging voluit tot aan de pauze.Verrassing alom in deel 2 wanneer Ruben Block zich waagde aan een smartlap van Bob Benny. Hij transformeerde het nummer naar een versie die zelfs Nick Cave de stuipen op het lijf zou jagen. Diezelfde Block kende immers nog meer bijval met het mooie “Open your window” van Steve Earle en een fors op de heupen inwerkend “New sensation” van wijlen Michael Hutchence en INXS. Dat ook De Campenaere nog ging schitteren voelden we al aankomen van voor de koffie. Ditmaal zette hij “My girl” van The Temptations geheel naar zijn hand als lag een volle Apollo in hartje Harlem aan zijn voeten. Klapper van de avond werd een glorieus “The Weight” (The Band) dat in de Stroming werd neergezet met een sfeer die je alleen nog terugvindt op dubbele live LP’s uit de zeventiger jaren. Mich Walschaerts had net ervoor in Jacko’s “Billy Jean” nog een potsierlijk glitterjasje aangetrokken (op Ebay gevonden en ooit gebruikt door de meester zelve op een repetitie voor een videoclip…).
We kunnen kort en krachtig besluiten: deze Living Roots toeren nog tot half november (finale in de Gentse Centrale) door Vlaanderen. Doe er uw covervoordeel mee!
No comments:
Post a Comment