Brian Molko van Placebo liet zich dit voorjaar nog ontvallen dat hij de nog met veel jeugdbrand geplaagde jongetjes van White Lies maar niets vond; al dat geleuter over de dood terwijl ze in het slechtste geval qua trauma’s enkel kunnen meespreken over een doordeweekse verstuiking tijdens de sportles in de basisschool. Anderen zagen dan weer het zoveelste groepje dat – op de golven van een populaire stroming – maar al te graag uitpakt met synthesizer pop die aan vroege jaren 80 refereert. Feit is – het voorgaande ten spijt – dat hun debuut en drie bijhorende singels, althans wat ons betreft, tot het beste mag worden gerekend van het afgelopen jaar. In onze platenkast heeft hun “To lose my life” intussen al goede vriendjes gemaakt met het betere werk van The Bunnymen, Ultravox, Big Country en Joy Division.
Na afgelopen zomer het trio (live een viertal) op Werchter te hebben gezien waren we enthousiast maar op advies van een altijd meer wijsheid bevattende oudere broer niet euforisch. We konden ons echter niet bedwingen en gingen vorige donderdag nog eens een tweede oordeel vormen tijdens een al maanden uitverkocht concert in de AB.
Een halfuur na voorprogramma Darker My Love (denk aan The Dandy Warhols zonder zangeres) was het bij de start goed raak met “Farewell to the fairground”. Het middenstukje “Keep on running, there’s no place like home” werd als een echte hymne door de volle AB meegescandeerd. Een vlekkeloze versie was het allerminst maar dat hebben we al eens vaker met openers. De grootse lichtshow (vier grote balken met witte spots achter hen en evenveel staanders) waarmee de groep in de AB werd gepresenteerd was naar ons gevoel symbolisch voor de steile opmars van de groep gedurende de voorbije maanden maar helaas ook een tikkeltje buiten proportie. Dat de groep met moeite een setje van 50 minuten in elkaar kan knutselen zegt genoeg over de lange weg die ze nog af te leggen hebben. Dat liet zich trouwens ook meermaals muzikaal gevoelen. Ook al kondigde zanger Harry Mc Veigh “You still love him” aan als een exclusief b-kantje voor ons; het nummer zelf haalde nog niet de knieën van het materiaal op “To lose my life” en maakte bijgevolg weinig indruk. “E.S.T.” en “A place to hide” deden dat gelukkig wel al misten we het mooie brede geluid van de plaatversies. En er waren nog meer schoonheidsfoutjes: “To lose my life” werd een maatje te snel gespeeld, de Talking Heads cover “Heaven” had in de bissen geen toegevoegde waarde, in de lagere regionen zong Mc Veigh vaak vals en er was op één enkele verwijzing naar de opnames van hun debuut in Brussel slechts weinig interactie met het publiek.
Hoe het wel moest hoorden we in “Unfinished business” en bij slotnummer “Death” (met het beste basloopje na “Smokers” van the Editors). Slechts op die beide momenten, en dus afgetekend minder dan in Werchter, behaalde de groep in de AB het niveau waarmee ze aanspraak kunnen maken op de titel van grote belofte. Grote broer had dus (weeral) gelijk…
No comments:
Post a Comment