Ons muzikaal leven valt uiteen in een pre en post Muse tijdperk. Jarenlang sloegen we – als het over Muse ging - de muzikale adviezen van vele vrienden, die het anders altijd goed met ons voorhebben, in de wind. De groep, naar ons gevoel constant hoogzwanger van bombast, evolueerde van jonge belofte naar stadionact terwijl wij er meermaals ongeïnteresseerd aan voorbij liepen op Werchter. Bij de vorige plaat en toer kregen we voor het eerst interesse in de groep na het zien van Pinkpop beelden om uiteindelijk finaal over de streep te worden getrokken door de voortreffelijke “Haarp” concertregistraties van het Londense Wembley op zowel cd als dvd. Zeg maar: de klassieke live lp hergedefinieerd. Met méér dan gemiddelde interesse keken we aldus afgelopen zomer uit naar nieuw werk. De eerste singel “Uprising” verveelt zelfs na ontelbare beluisteringen niet en ook het album “The resistance” is, zelfs inclusief een flinke geut bombast, al meermaals gesmaakt. Restte ons nog als nieuwbakken Muse liefhebber een kaartje te bemachtigen voor hun reeds lang uitverkochte concert in Antwerpen maar daar hadden gelukkig onze vrienden (in ons plaats) tijdig aan gedacht.
Op enkele lege zitjes na konden The Horrors in het voorprogramma voor een vol sportpaleis hun kans wagen om hun kennissenkring wat uit te breiden. Onze opluchting was groot als de heren na 35 minuten al terug de coulissen in mochten en zo uit hun lijden werden verlost. Het (alweer) abominabele geluid ontnam iedere song van zijn gelaagdheid en verhinderde zo om een intrigerend nummer als “Sea within a sea” tot zijn recht te laten komen. De bassen zorgden voor een ongemakkelijke darmperistaltiek, toch niet de sensatie waarop een mens zit te wachten in een volle concertzaal. Deze Horrors verdienden beter.
Klokslag kwart over negen zagen we uiteindelijk de onthulling van drie vierhoekige zuilen op het podium. De zuilen deden niet alleen dienst als (een in de hoogte regelbaar) afzonderlijk podium voor Bellamy, Wolstenholme en Howard maar zorgden tegelijk ook voor de beeldenprojectie er op. Een blik op de toer pagina’s van hun site en u weet meteen wat we bedoelen. Het zag er bij opener “Uprising” dus behoorlijk indrukwekkend uit en zo bleef het de ganse avond. Tijdens de vorige concertreeks had de groep de concurrentie op dit vlak al ver achter zich gelaten maar dit staaltje podiumvernuft legt de lat duidelijk nog wat hoger. Met “Resistance”, “New born” (het sportpaleis badend in groene laserstralen), “Map of the problematique” en “Super massive black hole” deelde de groep in het eerste halfuur al kwistig hoogtepunten uit. Zelfs al zakte het tempo (“Guiding light”), dan nog bleef het concert perfect op koers. Tussen “Hysteria” en de meesterlijke (vooral van Nina Simone bekende) cover “Feeling good” in zat met "United States of Euresia" het - en nu even goed slikken - 'Queen meets Muse' moment van de avond . “Unintended” zal vervolgens ongetwijfeld de dichtst bijzijnde gsm mast zwaar hebben overbelast en nieuwbakken hit “Undisclosed desire” zette in Antwerpen zijn potentieel zwaar in de verf. Erna volgde een seteinde wat we ons lang zullen heugen: “Starlight”(met massaal handgeklap… in de maat!) uit hun vorige, een verschroeiend “Plug in baby”, “Time is running out” (op dat moment jammer genoeg wel ja…) en het als een tornado door Antwerpen razende “Unnatural selection”. Nooit leken bissen zo vanzelfsprekend als op die bewuste maandagavond. Het een tikkeltje overbodige “Exogenesis part 1” opende het slotkwartier waarna gelukkig snel het “Stockholm syndrome” nog eens haarfijn uit de doeken werd gedaan. Bij sluitstuk “Knights of Cydonia” dat door bassist Wolstenholme werd voorafgegaan door een stukje mondharmonica (Morricone), kon het zaalpersoneel al meteen de stoelen beginnen opruimen. Geen mens die immers nog een seconde langer in zithouding kon blijven.
Als we zeggen dat dit concert ons uit onze toch stevig dichtgeknoopte schoenen heeft geblazen dan drukken we ons nog zachtjes uit. We moeten hard nadenken of we op dit sportpaleis niveau ooit een concert hebben gezien dat geluidstechnisch (wat een contrast met het voorprogramma!) en visueel beter in elkaar stak dan dit. Er bestaat geen twijfel over dat achter de schermen van het sportpaleis(Bellamy na het slotakkoord: “See you next summer”) het Werchter contract van de nodige handtekeningen werd voorzien. Als u er in Antwerpen niet bij was zou ik niet twijfelen volgende zomer; wij hebben dat in het verleden veel te vaak gedaan… Onze vrienden zouden dat kunnen bevestigen.
No comments:
Post a Comment