Het nieuwtje is er misschien al een beetje af – andere hypes hebben hen intussen zelfs al een beetje voorbij gefietst – maar vorige zomer was er een geweldige ‘buzz’ ontstaan rond Florence & The Machine. De groep aangevoerd door de ravissante zangeres Florence Welsch (Kate Bush met een rode kleurshampoo er door) had alle goede kritieken aan haar kant voor het debuut “Lungs” en deed terwijl de bladen er over schreven gesmaakte concerten op de Europese festivals. Enkele maanden verder hebben ze een BRIT award op zak voor hun debuutplaat en is ook de van Candi Staton gecoverde hit “You got the love” (origineel uit 1986) aan het palmares toegevoegd. Hetzelfde nummer doet het ondertussen ook niet slecht in een remix van The XX, juist ja, die andere hype.
De interesse voor de groep neemt nog hand over hand toe want na een uitverkochte Botanique enkele maanden geleden hing nu ook een gelijkaardig bordje aan de voordeur van de Gentse Vooruit. Weldra mag de groep zich opnieuw opmaken voor de festivals maar ons geduld op de proef stellen tot het eerste weekend van juli was geen optie . Nochtans kampten we in de aanloop naar deze avond met enige ongerustheid over de richting waarin dit concert zou evolueren. De plaat is mede door atypische instrumentatie (de harp in ere hersteld) immers van een exceptionele pracht dat het ons live een hele opgave lijkt om dit te evenaren en ook de stem van dame Florence heeft een haast bovenmenselijk bereik dat – vreesden we een beetje - enkel binnen studiomuren kan worden gecapteerd. Opener “My boy builds coffins” deed onze vrees in drie minuten verdampen: een pracht van een song die zich helder en mooi openvouwde alsof de lente een maand te vroeg de bloei had ingezet. Florence trok alle aandacht naar zich met een donkere jurk die bij ons thuis alleen in beeld komt voor Halloween aangelegenheden en hief de handen in de richting van het plafond alsof meerdere duivels die avond zelf nog de Vooruit zouden worden uitgejaagd. Ondertussen zong ze een foutloos(!) parcours doorheen niet één zwak nummer. “I’m not calling you a liar”, “Hurricane drunk”, “Howl” en “Cosmic love” deden ons al naar adem happen terwijl de hits veilig achter de hand werden gehouden voor tijdens de bissen. Niet dat iemand daar erg in had tenzij die twee drankbonnenverslindende kletsers voor ons. Net voor “Dog days are over” werd ingezet deed Florence een oproep aan de volle, en intussen al laaiend geworden, Vooruit om collectief een sprongetje maken. Dat maakte het natuurlijk des te makkelijker om die beweging vervolgens door te trekken tijdens de uitvoering. Het nummer vormde - mede door deze publieke aansporing tot lichaamsbeweging - een grandioos orgelpunt van een set die amper 50 - maar o zo geweldige - minuten in beslag nam.
Tegen de achtergrond van een doek met een overweldigend bloemenmotief (behang in cottage stijl) gooide de groep er, met een zaal die inmiddels aan de voeten van Florence lag, zoals verwacht eerst “You got the love” en vervolgens “Rabbit heart” achteraan. De harp viel stil nadat het concert de grens van het uur amper had overschreden. Onvoldaan voelden we onze allerminst: de intensiteit van die 60 minuten haalt het immers moeiteloos van een pak concerten die normaliter een half uur langer in beslag nemen. Beter kort en fantastisch dus dan lang en (toch links en rechts wat) vervelend. U weet nog niet waar u moet staan op zaterdag 3 juli? Wij ondertussen wel.
No comments:
Post a Comment