We hadden voorafgaand aan onze trip naar Brussel even gesnuisterd in onze archieven. Het was van 1994 (en een vorig leven) geleden dat we de groep rond Nieuw-Zeelander Neil Finn nog aan het werk hadden gezien. In navolging van hun toenmalige vierde plaat “Together alone” stonden ze dat jaar ook in de hoofdstedelijke concertzaal met op dezelfde avond Melissa Etheridge er bij. In jaren 90 dividenden een dubbelaffiche van goudwaarde. Sinds die tijd is er (persoonlijk) veel en tegelijk ook (muzikaal) weinig veranderd. De groep legde er twee jaar later het bijltje bij neer om 10 jaar verder, en in de nasleep van het overlijden van drummer Paul Hester, zichzelf nieuw leven in te blazen. Het oude spoor van fijngeslepen popmuziek trokken ze feilloos door op hun twee post-reünie platen: “Time on earth” uit 2007 en het nieuwe, nog maar pas in de rekken gearriveerde, “The intriquer”.
Daarvan werd al vroeg op de avond singel “Saturday sun” op een half Vorst-Nationaal (dat bedoelen ze met het toevoegsel ‘club’) losgelaten. Met de klankbalans zat het bij de start niet perfect maar de (toch) glasheldere en prominent aanwezige stem van Finn redde moeiteloos een song als “World where you live” van de ondergang. In een licht broeierige zaal met veel gedimd licht en sfeervol verlichte figuurtjes (twee ganzen, een hertenveulen en een paddestoel!) zat het wat gezelligheid betreft wel snor in Vorst. Al gauw fantaseerden we daar een knetterend kampvuur bij want de groep koos mooi verdeeld over de ganse avond resoluut voor vele meezingmomenten. Nauwelijks een kwartier ver in de set viel alles voor het eerst mooi samen in een langgerekt “Private universe”. De vervanger van de betreurde Paul Hester, Matt Sherodd, mocht in een “spacy” tweede luikje van het nummer heerlijk voluit gaan op zijn drumvellen. Ook multi-instrumentalist Mark Hart speelde zich meermaals op verbluffende wijze in de kijker. Al jaren vult deze man het gat dat bij Supertramp is geslagen door het vertrek van Roger Hodgson maar bij Crowded House klopt zijn muzikale hart naar onze mening net een tikkeltje sneller. Qua aantal hits achter hun naam lijkt de discografie van Crowded House op het uitslagenblad van de voorkeurstemmen voor Bart De Wever. Vele van hun songs zitten inmiddels verankerd in het collectieve muzikale geheugen en zullen daar ongetwijfeld nog vele generaties blijven zitten. Met een bijna Beatle-achtige precisie treffen songs als “Into temptation”, “Don’t dream it’s over”, “Sister madly”, “Distant sun”, “Fingers of love”, “Four seasons in one day”, “Fall at your feet” en “It’s only natural” keer op keer raak. Zelfs zonder jaarlijkse smeerbeurt bolden ze allemaal vlotjes doorheen een concert dat alsmaar warmer aanvoelde. De schrik dat het nieuwe werk zwakker zou uitvallen in de concurrentie met de vele klassiekers bleek op basis van een handvol songs uit de twee platen (“Say that again” en “Archer’s arrow”!) geheel ongegrond. Met Finn het meest aan de micro werden er tussen de nummers door grapjes per strekkende meter gemaakt. De roep om een eerste minister (op de vraag hoe het met ons was) leverde niet alleen een halve maar grotendeels van de pot gerukte song op maar bleef als running gag de ganse avond meegaan. Wouter Deprez heeft aan Finn te duchten concurrentie, zoveel is zeker. Met trots noteerden we ook een handvol persoonlijke favorieten die niet alleen sterk voor de dag kwamen (“Whispers and moans”, “Locked out”) maar in één enkel geval, “Message to my girl”, zelfs een glansrol vervulde. Neil Finn bracht het oude Split Enz nummer solo vanachter de piano en legde daarmee alle 4000 aanwezigen het zwijgen op. We zijn er van overtuigd dat zelfs de wc-madam in Vorst bij zoveel schoonheid eventjes de zeemlap tot stilstand zal hebben gebracht.
Met een extra lange bisbeurt die eindigde met het refrein van “Better be home soon” gezongen door een zaal die tot het laatst bezette zitje was ingepalmd nam Crowded House na ruim 2 uur afscheid. Ondanks niet terugbetaalbaar door de mutualiteiten toch een concert waar een mens alleen maar beter van wordt. Mocht Di Rupo het laten afweten dan dragen wij Neil Finn voor als eerste minister!
No comments:
Post a Comment