Ook dit jaar zat Rock Werchter wat cijfers betreft in vele segmenten weer aan het plafond. Wat opkomst betreft duldt het festival al enkele jaren geen concurrentie meer (dagelijks 80000 en lang op voorhand uitverkocht) alleen qua temperaturen kon het Brabantse festival nog enkele records doen sneuvelen. Voor wij die dachten dat het de voorbije jaren al enkele keren flink puffen was kwamen er nog een handvol graden bij. Op zaterdag ging het kwik naar 37°. Gewapend met zonnecrème en pet ondernamen we desondanks toch een poging om tijdens 4 festivaldagen het beste uit de affiche te halen.
Ook al kwam die neger van De Jeugd Van Tegenwoordig nog zo hard, echt ongeduldig om door de controle aan de ingang en vooraan het hoofdpodium te geraken werden we er niet van. Iets meer enthousiasme konden we aanvankelijk nog opbrengen voor het opnieuw herenigde Skunk Anansie. Dame Skin, half zangeres half sirene, heeft haar inmiddels verloren gelopen solocarrière terug ingeruild voor het collectief van weleer. Halverwege de jaren negentig was dit zowat het spannendste wat er op een podium te vinden was, op deze Werchter editie leek het meer een onaangenaam anachronisme te zijn. Songs als “Selling Jesus” en “Charlie Big Potato” mochten wat ons betreft in het decennium van afkomst gebleven zijn. In tegenstelling tot op het hoofd van Skin stond er op het songmateriaal dus wel al haar op. Jammer. Nieuw en verfrissend, daar waren we voor naar Werchter getrokken en in de vorm van The XX werden we op onze wenken bediend. Het broze materiaal van hun titelloos debuut bleef wonderwel overeind op een festival. Nummers als “VCR” en “Islands” bleken meer dan we hadden gedacht bestand tegen het daglicht en ontlokten, tot grote verbazing van zangeres Romy Madly Croft, euforische reacties in de Marquee. Ook euforie maar dan in een iets mildere vorm was er te merken na het concert van het Texaanse Midlake dat in de tent aan The XX was voorafgegaan. Onze vlucht van Skunk Anansie bracht ons in een wereld waar vier gitaren mooi in elkaar haakten, meerstemmigheid nooit ver weg was, nummers gegarandeerd eindigden in een heerlijk aanzwengelende jam en zelfs de dwarsfluit terug een plaats kreeg toebedeeld. Uit het handvol sterke songs dat we nog meepikten riep “Rulers, ruling all things” overigens een sterke Neil Young verwijzing op. Op andere momenten durfden we ook al eens aan (de betere) Radiohead denken. Toch geen referenties waar een mens zich moet over schamen.
Met het concert van de Stereophonics dat er op volgde schoot de groep zichzelf lelijk in de voeten. Voor fans van het eerste uur (u mag er ons bijrekenen) was het smullen geblazen met een setlist die ook alle oude platen eer aandeed maar de jongere generatie Werchter gangers kreeg songs als “Local boy in a photgraph” en “Just looking” heel wat moeilijker verteerd. De groep liet onbegrijpelijk Afrekening hit “Innocent” links liggen en kon slechts bij “Maybe tomorrow” (opnieuw een pareltje) en slotnummer “Dakota” rekenen op de volle appreciatie van de wei die ze voor zich hadden. Uitstekend concert maar een gemiste kans om nieuwe vrienden te maken.
Muse daarentegen – vijfde maal Werchter intussen –haalden uit hun rijke catalogus wel tal van publiekslievelingen. Het begon met een indrukwekkend “Uprising” en eindigde in de bissen met (op maat van onze persoonlijke voorkeur!) “Plug it baby” en “Knights of Cydonia”. Tussenin zat een (geluidstechnisch en visueel) perfect concert op maat van de grote massa. We voelen ons haast schuldig door te stellen dat de griezelige perfectie van dit trio (live plus één) ons een tikkeltje koud liet. Daarmee willen we absoluut geen afbreuk doen aan wederom geweldige versies van “Feeling good” en “Time is running out”.
Het slot van dag 1 werd in handen gelegd van Faithless die wederom hun beproefde recept lustig konden botvieren op een welwillende massa. Verwachte apotheose was een lichtjes hertimmerde versie van “Insomnia”. Helaas moesten we andermaal vaststellen dat de groei van het succes van de groep omgekeerd evenredig is aan de creativiteit waarmee ze hun songcatalogus verder hebben uitgebreid. Vele nummers verklappen immers een afgeleid procédé van ouder werk of zijn, wanneer ze ervan afwijken, te middelmatig. Een zesde (!) keer Faithless op Werchter was dus wel een feestje maar eentje zonder glans.
No comments:
Post a Comment