Vrijdagmiddag – het kwik was al ver boven de kaap van 30° - waagden Customs hun kans op het hoofdpodium met uitsluitend werk van debuut “Enter the characters” en één Joy Division cover. Net als op het maatpak van zanger Kristof Uittebroek was door het hechte samenspel ook op de songs geen plooitje meer terug te vinden. Met de singels netjes verdeeld over hun speeltijd speelde de groep duidelijk op veilig. Enigszins gehypothekeerd door een loden zon speelden Customs een niet onverdienstelijk concert dat jammer genoeg niet dezelfde zeggingskracht had als hun clubconcerten eind vorig jaar. De landgenoten van Balthazar verging het in de Marquee stukken beter. Dit groepje met als uitvalsbasis het West-Vlaamse Kortrijk charmeerde met ingenieuze popmuziek die grossierde in heerlijke melodieën en was daarmee, geholpen door de samenzang van vier leden, een streling voor onze oren. Het dwingt respect af dat de groep erin slaagde een prima beurt te maken met het materiaal van hun pas verschenen debuut “Applause” en dus zonder hun oudere én herkenbare singels “Lorraine” en “This is a flirt”. Op The Morning Benders waren we nauwelijks voorbereid. Verder dan het feit dat het een Amerikaanse indie-band betrof waren we voor aanvang van hun set in de Marquee niet geraakt. Een onbevooroordeelde kennismaking dus. Sofie Lemaire durfde in haar aankondiging zelfs gewag te maken van de herboren Beatles maar dat leek na afloop ferm overdreven. De groep klonk op hun best als de Arctic Monkeys maar dan zonder prik. Onbemind blijft aldus (voorlopig) onbekend.
Als een levende legende als Bruce Springsteen dweept met een groepje dan spitsen wij alvast de oren. Bijgevolg stonden we flink vooraan om live kennis te maken met The Gaslight Anthem. Dat The Boss zijn oog heeft laten vallen op dit viertal is niet geheel toevallig: de groep laat zich immers smaken als de jonge E-street band in een kruisbestuiving met The Clash. Voorman Brian Fallon – sympathieker hebben we ze niet gevonden in Werchter - heeft bovendien de gave om een publiek (groot of klein) uit zijn hand te laten eten. In de Marquee zag je per nummer (een hele hap uit de nieuwe uitstekende plaat “American slang”) het succes van de groep toenemen. Tegen slotnummer “The backseat” was de gehele tent in de overtuiging een man, een groep en een concert gezien te hebben waar over jaren – wanneer de groep veel grotere podia zal aandoen – nog eens naar kan gerefereerd worden.
Met Corinne Bailey Rae op de affiche van de Marquee namen de programmamakers een groot risico. Het frêle dametje met de prachtige stem en vederlichte liedjes leek op papier immers allesbehalve voer voor op een festival. Reeds bij haar eerste tussenkomst na een fraai “Paris nights, New York mornings” liet ze, niet meteen blakend van zelfvertrouwen, dit ook horen. Niettemin kregen we een uur lang genietbare soul pop voorgeschoteld met Rae in een glansrol. Ook band en drummer (die in profiel stond opgesteld) gaven een technisch superieure indruk. Ons eindoordeel is dus mild: enigszins miscast op een festival als Werchter maar geenszins met de billen bloot deze Corinne Bailey Rae.
De tent liep helemaal vol voor de op Hawaï geboren Jack Johnson, een Amerikaanse singer songwriter waar ons land (na een AB club concertje in 2002) maar liefst 8 jaar op heeft moeten wachten. De ontvangst was navenant. Vrouwen stonden rijen dik vooraan met huwelijksaanzoeken en achter hen (in ruggensteun?) al evenveel devote mannen. Zowaar alle songteksten leken voor de aanwezigen parate kennis wat met veel handgeklap tijdens, en oorverdovend applaus tussen de nummers leidde tot een bijzonder sfeervolle gebeurtenis. Alleen vonden wij het niveau van de aangevoerde songs eerder middelmatig. Door steeds weer hetzelfde gezapige ritme aan te snijden lijken ze bovendien ook nog eens inwisselbaar met elkaar. Met “If I had eyes” en “Better together” steeg het feel good-peil echter tot ongekende hoogten in de Marquee; voorwaar ook een prestatie waar Johnson voor mag geëerd worden.
Na Vorst (november vorig jaar) en de Lotto Arena (dit voorjaar) was de climax voor de Editors voorzien op Werchter. Op een zuchtje van de echte headliner op vrijdag (ze moesten alleen Green Day laten voorgaan) kregen de heren uit Birmingham het toch voor elkaar om de volle weide voor hen te doen rechtveren. In een concert dat jammer genoeg iets te weinig volume meekreeg op de weide knoopten de Editors een rij klassiekers aan elkaar waar menig Werchter groep alleen maar likkebaardend kan van dromen. Het voorspelde hoogtepunt zat in “Papillon” maar wij genoten nog meer van oudje “All sparks” en het solo door Smith gebrachte “No sound but the wind”. De verrassing was er voor ons een beetje af, het concert piekte minder dan sommigen u graag zouden doen geloven maar als tussenstap naar de gele trui in het peloton was dit een meer dan geslaagde ritoverwinning. Afspraak bovenaan de affiche op Rock Werchter 2012!
Green Day had in 2004 hun festivalwaarde in Werchter al eens bewezen. Met een concert dat dit jaar qua showgehalte in de weegschaal zou worden afgewogen met Rammstein en P!nk gooide het trio zich op vrijdagavond vol overgave in de strijd. Zowat ieder slotakkoord van de groep ging gepaard met een vuurpijl of 10 en zanger Billy Joe Armstrong vuurde het publiek aan met vele soms licht irriterende “Come on Belgium”-s. Wanneer op de koop toe ook nog een horde bakvissen op het podium werden gehesen om songs van zang te komen voorzien werd het pas echt potsierlijk. Hier werd de grens tussen concert en circus pijnlijk overschreden. Een mens vergat er bijna de muziek bij. Nochtans schotelde Green Day ons een indrukwekkende rij hits voor die de lange setlist (2,5 uur!) goed op de been hielden. Wie een bisronde met “American idiot”, “Jesus of Suburbia”, “When september ends” en “Time of your life” kan neerzetten verdient méér dan verketterd te worden door de goede smaak politie. Eigenlijk was het dus niet meer dan logisch dat een groot deel van de wei tot een eind na middernacht geamuseerd bleef hangen op de wei voor dit olijke trio pretpunkers. Goed fout dus maar lang zo slecht nog niet.
No comments:
Post a Comment