Pas twee jaar geleden hadden we voor het eerst het genoegen om een zaalshow van De Schedelgeboorten te kunnen bijwonen. Toegegeven: een schoolvoorbeeld van een (veel te) late ontdekking. Hun “Feestje!” – een compilatie van hun beste werk tot dan - werd een voltreffer tijdens een Genste Feesten voorstelling bij ‘De Vieze Gasten’ . Nadat ze vorig jaar diezelfde voorstelling nogmaals hadden hernomen kondigde 2010 zich aan als het jaar van de nieuwe show. De première van “Gelukkig” in het Sleidingse CC (9/10) voltrok zich alvast veelbelovend voor een volle zaal. Zanger en acteur Wouter Van Lierde leidde in de rol van wat naïeve theaterbezoeker vanuit de zaal zijn eigen groep in. Nog voor het eerste akkoord door gitarist Rik Tans was aangeslagen waren de lachspieren al soepel gemaakt. In het openingsnummer (met vermoedelijke titel) “Mijn vogeltje is dood” transformeerde Van Lierde – gezeten op een campingstoeltje naast Tans – terug naar zichzelf. De Schedelgeboorten bezitten als geen ander het talent om de gewone, soms banale dingen des levens, om te zetten in spitsvondig muzikaal theater. Ieder slotstroofje bevat haast keer op keer die verrassende wending die je als toeschouwer en luisteraar nauwelijks ziet aankomen. Ook in stijl gaat het al even verrassend van a capella (“Saai”) naar rock (in de bissen zat er een flinke beuker) via flamenco. In het universum van De Schedelgeboorten zijn er zowel tekstueel als qua vorm schijnbaar weinig exclusiecriteria. Er wordt gelachen om de digitale (r)evolutie, stereotiepen bij mannen (creatief met scheten en boeren), een verloren briefje van 10€ op de vloer aan de kassa in de supermarkt en de ganse zaal valt spontaan in voor het refrein van “Het leven is simpel”. Zowel Van Lierde als Tans trekken ontegensprekelijk het meeste aandacht naar zich toe, al zijn de bijdragen van hun collega’s voor het welslagen van deze “Gelukkig” niet gering. Van Rietvelde is niet alleen een foutloos drummer maar net als Van Lierde ook een man van vele expressies, gitarist Wildemeersch brengt extra muzikale gelaagdheid mee en ook toetsenist Anton Jannsens was, vestimentair als homo gestileerd, een niet onbelangrijke lachfactor. Het opvoeren van alweer een portie janetten humor was echter lang niet nodig om deze Schedelgeboorten overeind te houden.
Het duo Walschaerts van Kommil Foo regisseerde dit stuk muzikale kolder. Hiermee lopen ze echter wel het risico hun eigen monopolie in dit segment aan het wankelen te brengen want volle zalen is wat deze “Gelukkig” verdient en naar alle waarschijnlijkheid ook te wachten staat. En voor het geval er een gulle investeerder meekijkt: laat die DVD maar komen!
Venus in Flames, de groep rond zanger gitarist Jan De Campenaere, en schrijfster Annelies Verbeke moesten in de première van hun gezamenlijke theatertoer “About intimacy” (16/10) genoegen nemen met een slechts half gevulde Stroming in Sleidinge. Nochtans leken er ons op papier genoeg beweegredenen om dit unieke samenwerkingsverband aan te kruisen in de agenda. Verbeke is immers een geprezen Vlaamse schrijfster (“Slaap’”, “Vissen redden”) en Venus in Flames zit muzikaal in een hoekje waar toch veel mensen zich (kunnen) thuis voelen. Het vorig jaar verschenen “Intimacy” misstaat vast niet in een platenkast die ook werk van Travis, Absynthe Minded, Milow en Crowded House bevat. Annelies Verbeke stapte in een, onder de spots fonkelende, zwarte jurk gracieus het podium op om naast de in sjofele jeans gestoken muzikanten van Venus In Flames plaats te nemen aan de voor haar gereserveerde microfoon. Ook al poogde de groep vernuftige laagjes muziek onder de literaire inbreng van de schrijfster te steken, vaak werkte de combinatie toch wat onwennig. Met Verbeke’s gefragmenteerde bijdragen doorheen het concert misten we een beetje de op te wekken intimiteit en ontstond er slechts op enkele momenten echte synergie tussen beide kunstvormen: eenmaal in de beginfase (“Wrong to feel the same”?) en ergens achteraan de set met een nummer waarvan we de titel niet konden achterhalen maar waarin de mooie voordracht van Verbeke perfect werd afgewisseld met de harmonie tussen De Campenaere en zijn band. Wat restte was een degelijk concert van Venus in Flames waarin enkele sleutelsongs sinds het brons op Humo’s Rock Rally 2000 zaten verwerkt (“Better man”) alsook een zestal nummers uit die laatste plaat (incluis een adembenemend “You & me”). Ook enthousiast onthaald nieuw werk werd aan de al mooie setlist toegevoegd. In de welverdiende bissen deed Verbeke dan toch een poging tot zingen al was het toch wederom De Campenaere die echt schitterde in “Ol’ 55” van Tom Waits. Met nog wat schaven en vijlen aan dit ongewone concept kan de voorstelling, verder weg van de première, alleen nog maar groeien. Hopelijk daarmee ook de publieksopkomst.
No comments:
Post a Comment