De laatste maal dat Steve Miller – blues rock op zijn best - in ons land concerteerde versloegen de Rode Duivels Argentinië op het WK, lagen Britten en Argentijnen met elkaar overhoop omwille van de Falkland eilanden, zat Ronald Reagan nog in het Witte Huis, zagen we vol verbazing mensen draadloos telefoneren en computers betokkelen in sciencefiction films en speelden we muziek af van vinylplaten. We schreven 1982 en in het eerste zomerweekend trad op zaterdag in het West-Vlaamse Torhout en een dag nadien in het Brabantse Werchter (net na het jonge U2!) de Steve Miller Band op met losjes uit de pols een handvol klassiekers die vooral de Amerikaanse jaren 70 muzikaal kleur hadden helpen geven. Miller had net een nieuwe wereldhit beet met “Abracadabra” en toerde hiermee langsheen het oude continent. Waren het de friet met stoverij in Torhout of de Stella in Werchter die hem zijn misvallen maar feit is dat Miller vervolgens 28 jaar afwezig is gebleven van de Belgische podia. Op Amerikaanse bodem ging hij echter door met toeren. In al die jaren volgend was Miller met slechts een drietal platen niet echt een toonbeeld van productiviteit en als hij al in de hitlijsten opdook was het met een heruitgave van ouder werk. Zo schopte het 17 jaar oude “The Joker” het in 1990 dankzij een reclamespot tot de nummer 1 stek in tal van Europese hitlijsten. Enkele maanden geleden kwam tegelijk met een nieuwe plaat (“Bingo!”) ook de verrassende aankondiging dat Miller opnieuw zou gaan concerteren in Europa. Met een heerlijke live LP uit 1983 in gedachten boekten we dit voorjaar aldus kaartjes voor het enige Benelux optreden.
Bij het betreden van de zaal bleek onze pronostiek over een magere opkomst (goed 2000 man) al snel te zullen gaan kloppen. Dit aspect viel al bij al nog snel te verantwoorden, de man moest immers kunnen rekenen op heel wat lange termijn geheugen. Ergens tussen acht en half negen trokken Miller en zijn vier begeleiders ondanks de half lege zaal de avond breed lachend op gang met “Jet airliner” om er met “Take the money and run” en “Mercury blues” snel nog twee vertrouwelingen uit hun rijke oeuvre achteraan te plakken. Op het middenplein –stoeltjes met veel beenruimte! – veerden enkele enthousiastelingen die duidelijk heel lang op dit moment hadden gewacht meteen recht. Het kwaliteitspijl, zang en gitaarspel van Miller even buiten beschouwing gelaten, oversteeg in deze aanvangsfase ternauwernood het niveau van de betere covergroep op de Gentse Feesten. Ook het aangeboden volume in de Lotto Arena hinderde niet om een praatje te slaan met de ons omringende buren. Het eerste half uur bondig samengevat: de muziek was lauw, de pinten fris. We hebben het al vaak ook andersom meegemaakt. Het duurde tot halfweg set en het van “The Joker” gehaalde “Shu Ba Da Du Ma Ma Ma Ma” eer Miller en gevolg afstand namen van hun eigen middelmatigheid. Het nummer, voortgedreven op een heerlijke baslijn, klonk als een gepassioneerd huwelijk tussen bluesrock en funk; toch iets waar Miller voor in de geschiedenisboeken mag vermeld worden. Uit de nieuwe (cover)plaat willen we ons enkel het vinnige “Hey yeah” van Jimmie Vaughan herinneren, de rest met op kop “Ooh Poo Pah Doo” en “Don’t cha know” leek ons een vorm van uitverkoop blues rock. Niets mis met het origineel maar waarom moet Steve Miller er nu zo nodig een plaat en concert mee vullen? Toen in een akoestisch intermezzo “Nature boy” van Nat King Cole opgedragen werd aan de vorig jaar overleden gitaarbouwer Les Paul, maakte het ‘mannen-aan-de-toog-sfeertje’ waar we al een hele poos in verzeild waren geraakt toch eventjes plaats voor ontroering. Niettemin, ook bij uitstekende versies van “Abracadabra”, “Jungle love”, “Rock’n me” en vooral een met heerlijk gitaarspel ingekleurd “Fly like an eagle” verloren we eventjes de nabije tapkast uit het oog. Tegen die tijd werd ook de visuele sterkte van het decor achter de groep (een wervelwind van gitaren en fonkelend licht in het doek) eindelijk optimaal benut. Eén enkel bisnummer - een levende maar obligate juke box versie van "The Joker" - mocht de avond besluiten.
Dat alles legt het eindoordeel vast op 'goed genoeg', iets waar we na 28 jaar wachten eigenlijk niet tevreden mee zijn.
2 comments:
Man man man, zielig dat jij je tijd hebt verprutst aan de toog, tussen het publiek viel er wel even wat meer te beleven dan wat jij (in je overigens maar lauwe) schrijfsel te vertellen hebt. Je hebt duidelijk niet de juiste plaats gekozen voor het volgen van een concert!
De toog en bierverwijzingen komen er door associatiedrang in het schrijven van een stukje en de sfeer die een concert bij ons oproept. Al die tijd zaten we netjes in ons zitje op het balkon, wel met een pintje in de hand. Het doet me plezier dat u het concert nog meer waardering gaf dan wij al deden... Perfect mogelijk. Dank voor de reactie!
Post a Comment