Een halte op de Lokerse Feesten in 2009 buiten beschouwing gelaten lieten de Manic Street Preachers België al ettelijke jaren links liggen. Een gebrek aan respons op hun plaatwerk zal daar vermoedelijk niet vreemd aan geweest zijn. Met wat lichte bijval voor hun laatste “Postcards from a Young man” en de eind vorig jaar nog geloste verzamelaar “National treasures” (let op het ontbreken van voorvoegsel ‘inter-‘) kunnen we bezwaarlijk spreken van een heuse comeback maar dat bleek gelukkig genoeg reden om nog eens halt te houden in ons land tijdens een korte Europese toer. De zaal, iets kleiner in omvang als de AB, was uiteraard al weken uitverkocht.
Voorprogramma Willow, Britpop uit Brabant, zette de avond sterk in. De inzet leek duidelijk: in dit Manics publiek konden zeker vriendjes worden gemaakt. De groep speelde hecht en erg begenadigd een greep uit hun pas verschenen debuut “We the Young”. Dat dit zestal het twee jaar geleden schopte tot een derde plaats in de Rock Rally hoeft echt niet te verbazen. Hulde aan de jury van toen want in Willow huist ontegensprekelijk een berg potentieel dat zij er hadden in gezien. De songs waren in Trix een pak voldragener dan doorgaans bij een debuut kan worden verwacht en ook de scherpte waarmee ze live werden afgevuurd wekte bewondering op. De zanger riep op om hun jongste singel wat hogerop de Afrekening in te stemmen en dat hebben we inmiddels met overtuiging gedaan.
Dat we daar ook graag de Manic Street Preachers, in gedachten nog steeds een viertal met vermist lid Richey Edwards, nog eens zouden willen terugzien is een vaststaand gegeven want dat ze een goede neus voor klassieke singels hebben werd in Trix ten overvloede onderstreept. Nog maar pas de kleedkamer uit en de groep gaf al meteen “Motorcycle emptiness” prijs. Het nummer mag dan al 20 jaar oud zijn, de groep bracht het in Antwerpen met een ontwapenende frisheid. Er volgde een selectie uit de 38 singels die de groep in haar bestaan heeft uitgebracht. Zeggen dat ze allemaal van even hoge kwaliteit zijn moet zelfs de meest devote Manics aanhanger durven betwisten maar er zitten er toch enkele tussen waar vele andere groep minstens een arm zouden veil voor hebben. “A design for life”, mooi middenin de set gedropt, is er vast één van. Een volgepakte zaal liet zich betrappen op een uit volle borst gescandeerd “We don’t talk about love. We only wanna get drunk”. Naast melodie is de sloganeske taal bij de Manics minstens even belangrijk. Voorman James Dean Bradfield zong zoals hij ook gitaarsolo’s speelde: loepzuiver. Jammer dat voor het overige de geluidsmix ons wat teleurstelde en daardoor een pak songs wat aan glans verloren. In hun 20 jarig bestaan liet de groep zich meermaals met goed resultaat verleiden tot coveren maar met “This is the day” (The The) sloegen ze de bal toch mis. Deze enige nieuwe song op de jongste verzamelaar wist ons ook in Antwerpen niet te overtuigen. Heel wat spannender vonden wij het uit de oude doos opgediepte “Motown junk” (ingeleid met een stukje “She sells sanctuary” van The Cult) en het van hun eerste plaat gelichte “Little baby nothing”. Ook nog potent was het van succesplaat “This is my truth” gehaalde “Tsunami” en “There by the grace of god”, een extraatje op hun eerste verzamelaar “Forever delayed”. Op het voornemen”no encores” werd niets teruggenomen. Met een machtig en enthousiast onthaald “If you tolerate this, then your children will be next” sloot de groep een rijtje van 23 songs af waarna de lichten zonder pardon aanfloepten.
De bezieling waarmee de groep – toch gewend aan grote arena’s in hun thuisland – het kleine TRIX aan hun kant probeerden te krijgen dwong respect af. Bassist Nicky Wire deed dit o.m. door ongegeneerd herinneringen op te halen aan oude Belgische concerten. Het feit dat de man zich nog vele details wist te herinneren sierde hem. In dit retrospectief sfeertje zijn geruchten van een nakend einde echter nooit ver weg. Geen mens die zal kunnen getuigen dat het er zaterdag aan te merken was.
No comments:
Post a Comment