Het heeft wat voeten in de aarde gehad – ooit liepen we als een speer van een Oostends festivalterrein af toen de groep er een concert aftrapte - maar vanaf “Black Holes & Revelations” was er ook bij ons geen houden meer aan: we vielen voor Muse. Beelden die ons destijds bereikten van het Pinkpop concert in 2007 maakten van één van de volgende Muse concert op eigen bodem plots een absolute topprioriteit (check: december ’09, ook Antwerpen). Hoeft het gezegd, U kan het hier elders trouwens nalezen: een wervelende avond werd het. Intussen zijn we nog een plaat verder en waren we afgelopen week andermaal op post voor het Britse trio.
“The 2nd law” werd na een eerste rondje op Spotify, in de weken voor het concert in Antwerpen, door ons niet meer aangeklikt. Deze jongen was namelijk niet echt enthousiast te krijgen voor de Olympische hymne “Survival” en had het ‘sch*t’ aan dat hele dubstep gedoe. Nog maar pas fan en ik voelde me al ‘old school’. Het kan snel gaan. Onnodig te melden dat in ons zitje boven op het balkon het opvallend rustig bleef bij openers “Unsustainable” en “Supremacy”. Des te meer waren we onder de indruk van de eerste vingeroefening met de opties van het neergeplante podium. De groep speelde in een open opstelling waardoor de tribunes achter hen ook konden opgevuld worden. De opgaande podiumrand fungeerde als loopbrug en bevatte beeldschermen. Boven de groepsleden ontvouwde zich verder in de show ook een omgekeerde piramide, die tegelijk ook dienst deed als projectiescherm. Er zullen voorafgaand aan deze toer weer ettelijke uurtjes aan de tekentafel doorgebracht zijn en het werk is nog niet af want ook voor de aanstaande zomerconcerten belooft het een nog groter spektakel te worden. Een mens zou haast gaan denken waar de muziek in dit alles nog een plaats heeft en dat was tot aan “Knights of Cydonia” – een beetje zonde dat we het zo aanvoelden - nauwelijks meer dan een bijrol. Het eerste halfuur, perfecte versies van “Supermassive black hole” en “Bliss” ten spijt, voelde aan als machinaal geassembleerd. Zo beland je als groep in het soort concert waarvan je er tientallen in een rij afwerkt maar de hoogste eer eigenlijk aan de technici moet laten voor het draaiende houden van het circus. In het Sportpaleis merkte je dat de nokvolle zaal er zin in had maar de vlam pas in de pan sloeg bij het eerder genoemde “Knights”. Erna viel het opnieuw stil (tribune terug de stoeltjes in) voor “Explorers”. Bellamy zong ons vroegtijdig wel een kerstdelirium in terwijl hij uit zijn piano fonkelend licht tevoorschijn toverde. Het duo “Sunburn” en “Time is running out” trok het tempo weer op. Jammer dat hierna “Liquid state” (Foo Fighters langs de Weight Watchers gestuurd) volgde om een brugje te maken naar het erg knappe “Madness”. Het sportpaleis voelde zich ‘en masse’ aangesproken in “Follow me” maar ons kon deze volbloed Ultratopper niet langer dan één strofe en refrein boeien. Voor de stekker er met “Stockholm syndrome” een eerste maal uitging kregen we gelukkig nog een ware Muse stroomstoot met “Plug in baby”. Het draaiboek voorzag nog in een massaal mee gescandeerd “Uprising” en dito “Starlight” (zie verder voor clipje zonder toeters en bellen) om er tot slot met “Survival” helemaal uit te gaan na net geen 2 uur. We hebben een verslag lang het woord ‘bombast’ gemeden maar weet dat er in die tijdspanne wel erg kwistig mee is rondgestrooid. Het is een wonder dat al die tijd de nooduitgangen niet vanzelf waren open geklapt nog voor iemand de alarmknop had ingedrukt.
Geluidstechnisch en visueel heeft Muse van geen enkele groep lessen te leren. Ook een pak songs etaleren het superieure talent dat in dit trio huist. Dit volautomatische spektakel waarmee ze zich echter in Antwerpen presenteerden was ons ietsje te afstandelijk, haast bovenmenselijk. Het ging aan ons voorbij als de perfecte live DVD die we niet op ons kerstlijstje willen zien ontbreken. Alleen wordt daarmee een concert als dit bezoeken eigenlijk een tikkeltje overbodig.
No comments:
Post a Comment