Manic Street Preachers Trix/Antwerpen 21/04/12

Een halte op de Lokerse Feesten in 2009 buiten beschouwing gelaten lieten de Manic Street Preachers België al ettelijke jaren links liggen. Een gebrek aan respons op hun plaatwerk zal daar vermoedelijk niet vreemd aan geweest zijn. Met wat lichte bijval voor hun laatste “Postcards from a Young man” en de eind vorig jaar nog geloste verzamelaar “National treasures” (let op het ontbreken van voorvoegsel ‘inter-‘) kunnen we bezwaarlijk spreken van een heuse comeback maar dat bleek gelukkig genoeg reden om nog eens halt te houden in ons land tijdens een korte Europese toer. De zaal, iets kleiner in omvang als de AB, was uiteraard al weken uitverkocht.
Voorprogramma Willow, Britpop uit Brabant, zette de avond sterk in. De inzet leek duidelijk: in dit Manics publiek konden zeker vriendjes worden gemaakt. De groep speelde hecht en erg begenadigd een greep uit hun pas verschenen debuut “We the Young”. Dat dit zestal het twee jaar geleden schopte tot een derde plaats in de Rock Rally hoeft echt niet te verbazen. Hulde aan de jury van toen want in Willow huist ontegensprekelijk een berg potentieel dat zij er hadden in gezien. De songs waren in Trix een pak voldragener dan doorgaans bij een debuut kan worden verwacht en ook de scherpte waarmee ze live werden afgevuurd wekte bewondering op. De zanger riep op om hun jongste singel wat hogerop de Afrekening in te stemmen en dat hebben we inmiddels met overtuiging gedaan.
Dat we daar ook graag de Manic Street Preachers, in gedachten nog steeds een viertal met vermist lid Richey Edwards, nog eens zouden willen terugzien is een vaststaand gegeven want dat ze een goede neus voor klassieke singels hebben werd in Trix ten overvloede onderstreept. Nog maar pas de kleedkamer uit en de groep gaf al meteen “Motorcycle emptiness” prijs. Het nummer mag dan al 20 jaar oud zijn, de groep bracht het in Antwerpen met een ontwapenende frisheid. Er volgde een selectie uit de 38 singels die de groep in haar bestaan heeft uitgebracht. Zeggen dat ze allemaal van even hoge kwaliteit zijn moet zelfs de meest devote Manics aanhanger durven betwisten maar er zitten er toch enkele tussen waar vele andere groep minstens een arm zouden veil voor hebben. “A design for life”, mooi middenin de set gedropt, is er vast één van. Een volgepakte zaal liet zich betrappen op een uit volle borst gescandeerd “We don’t talk about love. We only wanna get drunk”. Naast melodie is de sloganeske taal bij de Manics minstens even belangrijk. Voorman James Dean Bradfield zong zoals hij ook gitaarsolo’s speelde: loepzuiver. Jammer dat voor het overige de geluidsmix ons wat teleurstelde en daardoor een pak songs wat aan glans verloren. In hun 20 jarig bestaan liet de groep zich meermaals met goed resultaat verleiden tot coveren maar met “This is the day” (The The) sloegen ze de bal toch mis. Deze enige nieuwe song op de jongste verzamelaar wist ons ook in Antwerpen niet te overtuigen. Heel wat spannender vonden wij het uit de oude doos opgediepte “Motown junk” (ingeleid met een stukje “She sells sanctuary” van The Cult) en het van hun eerste plaat gelichte “Little baby nothing”. Ook nog potent was het van succesplaat “This is my truth” gehaalde “Tsunami” en “There by the grace of god”, een extraatje op hun eerste verzamelaar “Forever delayed”. Op het voornemen”no encores” werd niets teruggenomen. Met een machtig en enthousiast onthaald “If you tolerate this, then your children will be next” sloot de groep een rijtje van 23 songs af waarna de lichten zonder pardon aanfloepten.
De bezieling waarmee de groep – toch gewend aan grote arena’s in hun thuisland – het kleine TRIX aan hun kant probeerden te krijgen dwong respect af. Bassist Nicky Wire deed dit o.m. door ongegeneerd herinneringen op te halen aan oude Belgische concerten. Het feit dat de man zich nog vele details wist te herinneren sierde hem. In dit retrospectief sfeertje zijn geruchten van een nakend einde echter nooit ver weg. Geen mens die zal kunnen getuigen dat het er zaterdag aan te merken was.

A day in music: de onze

Via Twitter kwamen we het overlijden van Levon Helm te weten. De drummer en zanger van The Band heeft zijn strijd met kanker op 71 jarige leeftijd moeten opgeven... The Band is voor ons lange tijd "een te respecteren instituut uit de oudheid geweest waar met achting moest over gesproken worden maar dat we nauwelijks kenden". Een 4 CD box uit de bib heeft ons daar enkele jaren geleden van af geholpen. Sindsdien drukken we de klassiekers (U kent ze maar U weet het misschien zelf niet) tegen de borst. Eentje daarvan vindt u hier onder.
Paul Weller's nieuwe "Sonic kicks" is (weeral) een goeie en dat vernamen we dan weer via Spotify waar we de ganse plaat inmiddels tot ons hebben genomen. Ongelooflijk dat die man in zijn 5e decennium qua zichzelf vernieuwen al zijn leeftijdsgenoten compleet het nakijken heeft. Na een dipje in de carriëre is dit de derde boeiende plaat op rij... Een hattrick! We kunnen amper wachten op de man's concert half juni.
Dichter op de kalender is zaterdag: Manic Street Preachers in TRIX. Uit wat gesurf op het net weten we al dat er ons een best of wacht. 22 nummers lang meezingen. We waren hees aan de week begonnen. We zullen hem hees eindigen. "We don't talk about love. We only wanna get drunk!" (A design for life) Jammer niet meer voor Levon...

Hollandse MIA's

Eindelijk nog eens teken van leven hier! Afgelopen week spendeerden we drie dagen op de Nederlandse Veluwe. We sparen u ons reisverslag (dat wel zeer de moeite is natuurlijk) en spoelen door naar het uurtje zappen waartoe we s'avonds voor de buis werden veroordeeld. Gelukkig waren er op donderdag nog de 3 FM awards waardoor we toch eens langer dan 5 minuten op één kanaal bleven hangen. Vreemd dat daar een rij namen onder luid applaus de revue passeerden waar we in geen jaren kennis van hebben genomen. Geef toe het is tijden anders geweest. Neem nu de band Racoon. In Nederland vullen ze arena's, in Vlaanderen komt geen hond er zijn huis voor uit. Hun laatste worp "Liverpool rain" kreeg donderdag de award voor beste plaat van het radio station dat bij onze Noorderburen voor een soort StuBru moet doorgaan. Wat hebben we gemist?

Rival Sons AB/Brussel 9/04/12

Van alle groepen waar we vorig kalenderjaar voor het eerst mee hebben kennis gemaakt sprongen Rival Sons er toch uit. Hun muzikale referenties, Led Zeppelin en The Doors op kop, mogen dan niet bijster origineel zijn – die van Triggerfinger zijn dat ook niet – maar dat zat ons alvast niet in de weg hun album “Pressure and time” te rekenen tot onze favorieten van 2011. Reden: dichter bij klassieke rock kan u ze dezer dagen niet vinden. Wie de groep na hun zinderende passage op Werchter vorige zomer is blijven volgen zal ongetwijfeld hebben vastgesteld dat ook via sociale media de aanhang van de groep, niet in het minst door onophoudelijk te blijven toeren, gestaag is blijven groeien. Het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in zal komen want ook dit jaar wordt de groep op diverse Europese festivals terug uitgespeeld als een grote belofte. Om al wat warm te lopen daarvoor speelden ze vorige paasmaandag in de AB.
Het Gentse Horses on Fire mocht een halve AB in de stemming brengen voor Rival Sons en deed dat naar behoren met een geluid dat nog het dichtst aanleunt bij The Black Keys. Zanger Michele De Feudis kon zijn enthousiasme nauwelijks de baas en riep meermaals de zaal op om te participeren. Nu het momenteel windstil is rond The Van Jets is de timing perfect voor de lancering van dit viertal. Alleen maar hopen dat hun agenda voor komende zomer wat volloopt want deze Horses on Fire lijken niet meteen paarden die het nodig hebben lang op stal te moeten worden gehouden.
Klokslag negen uur lieten Rival Sons dan hun eigen teugels los in openingsnummer “Torture”. Het geluid zat verre van perfect en de groep oogde vermoeid door het slopende toerschema. Bijgevolg kwam het openingskwartier te veel aan als het zoveelste verplichte nummertje. Niet kwaad maar verre van indrukwekkend. Met het vooruitzicht van enkele weken vrijaf aan het thuisfront kroonde zanger Jay Buchanan, geholpen door een paar fantastische stembanden, halfweg de set in zijn eentje het aan zijn kersverse zoon opgedragen “On my way” wel tot eerste hoogtepunt van de avond. Even daarvoor hadden ook zijn vergezellende maats met het duo “Sleepwalker” en “Get what’s coming” hun betere vorm te pakken. Dat de groep na het Antwerpse Trix november vorig jaar ook bij ons in een grotere zaal kon aantreden stemde de groep blij gezind zo vertelde een trotse Buchanan. Blakend van zelfvertrouwen voegde de zanger er aan toe dat er alleen maar nog grotere zalen zouden volgen. “All over the road”, “Young love” en het op You Tube reeds méér dan een miljoen keer aangeklikte “Pressure and time” wisten het geloof in die stelling gelukkig overtuigend hoog te houden. In het slot werd, zonder onderbreking voor een bisronde, met een lang uitgesponnen “I want more” de set rond gemaakt. Daarin stak het viertal uit Los Angeles verwijzingen naar klassiekers “Baby please don’t go” (Them) en Fleetwood Mac’s “Oh well”, al was het maar om te etaleren hoe dicht ze zelf bij zo’n tijdloos nummer aanzitten zeker?
Rival Sons kiezen – ongewoon voor deze tijd – de langzame weg. Instant succes is niet wat ze najagen maar hun plaatwerk (eentje in eigen beheer en eentje op een kleiner label) verraadt net als hun kunnen in de AB wel steile ambities. Een groep die er immers in slaagt zijn eigen openingstune (AC/DC’s “Shoot to thrill”) weg te spelen verdient het van ooit zelf tot de groten te worden gerekend.

Ga dat zelf zien: Pinkpop (28/5), De Zwerver/Leffinge (31/5), Graspop (24/6)