Over een winterslaap gesproken: deze blog ontwaakt eindelijk na twee maanden onderbreking! Geruchten van een woelig huishouden – in 2011 werd zelfs eventjes studiotijd geboekt zonder voorman Kele – deden een tijdje terug donkere wolken samenpakken boven Bloc Party. Gelukkig bleek vorige zomer dat een gezamenlijke toekomst vooralsnog niet in het gedrang was en werd een nieuw album opgenomen. Enkele festivaloptredens (o.a. Pukkelpop) die samenhingen met de release van “Four” onderstreepten vorige zomer de levendige status van de band. Met slechts één enkel (festival)optreden van deze Londenaars op onze teller was er geen andere optie dan dinsdag toch eens af te zakken naar de gewezen stad van iedereen.
De avond werd nogal bruusk op gang getrapt door The Joy Formidable, een trio met zangeres uit Noord Wales dat muzikaal denkt te moeten durven doorgaan waar Muse stopt. Als daar in een zaal als de Lotto Arena ook nog eens een abominabele geluidsbalans mee gemoeid is betekent dit gegarandeerd gedonder. In de brij die de noemer ‘livemuziek’ onwaardig was herkenden we met veel goede wil nog enkele songs. De groep scheen zich van geen kwaad bewust en raasde 40 minuten door terwijl best verdienstelijk materiaal uit de pas verschenen plaat “Wolf’s law” de vernieling werd ingespeeld. Met voorprogramma’s als deze kan het verlangen naar de hoofdact alleen maar worden aangescherpt; doorspoelen die handel!
Het vertrouwen in het nieuwe werk lijkt binnen Bloc Party behoorlijk eensluidend want in anderhalf uur set werd Antwerpen maar liefst op 7 songs uit “Four” getrakteerd. Dat dit materiaal jammer genoeg de slagkracht van het oudere werk ontbeert kon worden afgelezen aan de Antwerpse applausmeter doorheen het concert. Die ging pas voor het eerst het rood in toen de groep op het kwartier een messcherp “Like eating glass” afvuurde om vervolgens keer op keer te pieken bij werk uit hun debuut, misschien wel kenschetsend voor de situatie waarin Bloc Party is verzeild geraakt. Ook het naar dance neigende werk dat de groep netjes over zijn parcours heeft verdeeld werd door de goed gevulde Lotto Arena vurig aan de borst gedrukt. Dat ook minder jonge benen (sorry Martin) in beweging gingen voor het onverwoestbare “Flux” en het hitgevoelige “One more chance” zegt genoeg over het potentiële publieksbereik van Bloc Party. Helaas verslapte de aandacht te opvallend wanneer de groep het pad van deze publieksfavorieten verliet voor middelmatiger werk (“Real talk”, “Signs”). Ook de nerveuze dadendrang van de vorige plaat (“Ares”, “Trojan horse”) wekte niet bepaald groot enthousiasme op. Gelukkig hield het concert zich op koers met “Song for Clay”, “Banquet” en – jawel, toch een nieuwtje - “Octopus” die de reguliere set op nauwelijks een uur al afsloot. Ook al trad de groep aan in een niet eens volgelopen Lotto Arena, het belette niet dat werd uitgepakt met een grootse en kundig in elkaar geknutselde lichtshow rond de vier concentrische cirkels die de hoes van “Four” sieren. In de bissen – door Kele vleiend “the second half of the concert” genoemd – passeerde naast één nagelnieuwe song (het trage “Montreal”) ook nog het uitstekende “This modern love” en een werkelijk verpletterend “Helicopter”. Het kon geen toeval meer zijn: twee oudjes.
Dit Bloc Party zit na 10 jaar bestaan met een vervelende “Wat nu?” kwestie. Het concert had overduidelijk zijn (oude) momenten maar de spankracht van een groep die nog veel te winnen heeft hebben wij er alvast niet in gevonden. Dat ook Kele, stem/gezicht/enige aantrekkingspool van de groep, wat te geforceerd moet oproepen er een “party” van te willen maken terwijl de overige bandleden zich een concert lang geen meter verplaatsen is kenschetsend. De geruchten uit de eerste alinea indachtig, zou het van betekenis zijn geweest dat "Two more years" de setlist in Antwerpen niet heeft gehaald? We mogen hopen van niet...
No comments:
Post a Comment