Dik een jaar geleden raakten we bij een concert van Trixie Whitley voorgoed verknocht aan de half Gentse/half New Yorkse, niet toevallig ook in dezelfde zaal waar ze donderdag de aftrap gaf voor haar Europese toer. Dat we er met groot genoegen op afgingen moge duidelijk wezen want ook onze bekoring voor haar eerste plaat “Fourth corner” is ontzettend groot. Wie dacht een afgelikte, op de grote markten afgestemde plaat te zullen voorgeschoteld krijgen kwam bedrogen uit: met ook erg rauw aanvoelend songmateriaal verplicht Trixie op “Fourth corner” haar publiek tot een maximale luisterinspanning. In de Handelsbeurs trad Whitley aan met band voor het eerste van 3 Belgische concerten in deze toer. Wie tickets zoekt voor de overige twee is er nu al aan voor de moeite. De plaat daarentegen, goed voor goud in één week, ligt wel op uw aanschaf te wachten in de winkelrekken.
De avond werd ingezet door Ian Clement, voor hij zich uitte als singer-songwriter ook voorman van Wallace Vanborn. Volgende maand verschijnt zijn eerste solo plaat en dat is afgaande op wat de man in de Handelsbeurs bracht iets om naar uit te kijken. Al van bij het eerste nummer, toen nog in het rijtje voor wat gerstenat aan de bar, voelden we ons aangemaand de zaal binnen te gaan. Van zodra we dat deden liet hij ons muzikaal niet meer los. In een wat sjofel houthakkershemd (sinds de val van Bryan Adams vestimentair discutabel geworden) presenteerde Clement zich als de Vlaamse Patrick Watson. Zijn band creëerde een vol geluid waarop het songmateriaal van erg hoge kwaliteit, singel “Little knife” voorop, uitstekend tot zijn recht kwam. Wat deed het deugd nog eens ingepalmd te worden door een voorprogramma.
Dezelfde Clement, een mens is bij Trixie Whitley niet zomaar een voorprogramma, mocht even later bij de dame van de avond haar gitaar aanreiken. Whitley opende solo en deed dat met verve: gitaar lichtjes tegendraads en een stem die koude rillingen de zaal injoeg. De toon was gezet voor deze première die met het thuisgevoel dat Trixie met Gent onderhoudt nog extra bijzonder aanvoelde. Al bij aanvang bedankte ze uitgebreid alle aanwezigen en liet ze niet na zelfs te repliceren op geroep uit de zaal. Dit gebeurde op zo een ontwapende manier die, in een wereld waar ego’s gigantische proporties kunnen aannemen, hopelijk door Whitley lang kan worden volgehouden. We hebben er in haar geval toch groot vertrouwen in. Later op de avond noemde ze ook tal van intimi bij naam en deelde ze zelfs wat toervocabulaire (“Fun, focus en fuck”) met een zaal die één en al oor was. Tussendoor passeerde het nieuwe album haast nummer per nummer op de setlist. Uitschieters waren al snel niet meer op één hand te tellen: “Irene”, “Gradual return”, “Never enough”, “Pieces” (Wat een song!) en “Silent rebel Pt. 2”. Wil u ons nu al excuseren dat we ze niet allemaal vermelden? Oh ja: uit de dubbele bisbeurt willen we ook “A thousand thieves” niet onvermeld laten. Waar wacht de wereld eigenlijk op om hier niet massaal naar te luisteren? Een beetje grilligheid is nooit ver weg bij iemand als Trixie Whitley. Een noot durft al eens de mist in gaan maar de compensatie van een artieste die dit zo eerlijk en gepassioneerd brengt staat er torenhoog naast. Het maakt haar even menselijk als het publiek dat zich voor haar bevindt. En zoals dat gaat bij artiesten die zich niet laten voorspellen (de échte groten dus) waren de voorspelde hoogtepunten er geen. Singels “Need your love” en “Breathe you in my dreams” hadden in de Handelsbeurs (nog) niet het juiste live arrangement te pakken waardoor ze te schril afstaken tegenover de excellente plaatversies. We hebben er nu al spijt van dat we in dit verslag ook één valse noot hebben. Helemaal Trixie toch?
No comments:
Post a Comment