Sioen De Stroming/Sleidinge 22/02/13

Ongeveer een jaar terug loste Sioen zijn naar hemzelf getitelde 5^e plaat. Zijn voorgaande “Calling up Soweto”, een project met Zuid-Afrikaanse muzikanten, lag dan al 3 jaar achter hem. In Vlaanderen toch een hele poos om niet het risico te lopen helemaal van de radar te verdwijnen. Momenteel toert Sioen langsheen culturele centra met een intieme voorstelling grotendeels opgehangen aan dat laatste werk. Toch opvallend afgelopen vrijdag in Sleidinge:  veel jong volk die hem blijkbaar niet is vergeten of zelfs heeft opgepikt zonder de grote successen van zijn eerste platen écht te hebben meegemaakt.

En laat het nu net een oud succes zijn waarmee Sioen veelbelovend het concert aftrapte: “Cruisin’” weliswaar in een andere, maar daarom niet minder smaakvolle, bewerking. Sioen ving het nummer aan terwijl zijn muzikanten één voor één het podium opwandelden om een couplet later in te vallen. Erg sfeerscheppend en mooi, met dat beetje roest in de stem, het onbetwiste vakmanschap van Sioen meteen uitvoerig geëtaleerd. Alle handen gingen van bij aanvang enthousiast op elkaar in het gestoelte van Sleidinge. Vervolgens werd de focus op het materiaal gericht van die laatste plaat. Van (spaarzame) draaibeurten op de nationale radionetten viel vooral “Bad bad World” op. Ook “I’m not ready to love you like I do” was ambachtelijk in elkaar gezette pop waar een mens onmogelijk slecht gehumeurd van kan raken, toch zeker niet op een vrijdagavond. Toch bleek al snel dat het nieuwe werk in de afweging merkelijk lichter uitviel dan pakweg “Ease your mind”, de singel waar hij destijds met zijn bejubelde tweede plaat aardig mee scoorde. “Johnny Mary Tommy & The Sun” is ons – hoe vakkundig ook gemaakt – te braafjes. Ook “Sex” was alleen omwille van de titel een gewaagde song. Het nummer dreef op een sloom orgeltje dat ons alvast niet in de juiste stemming bracht. Met het wel erg voorbijkabbelende “Make it real” gingen we voor het eerst het gevecht aan met de opkomende vermoeidheid na een 5-dagen werkweek en toen het speelse “Why shouldn’t I?” werd opgediend dachten we eventjes dat we Pinoccio-gewijs waren gedropt op een foute kermis. We zaten in dit theaterconcert wat vergeefs te wachten op die heerlijke vioolpartijen die tal van Sioen songs voorheen zo typerend konden inkleuren. In plaats daarvan hoorden we Sioen enkele malen opvallend dicht in de buurt belanden van Balthazar. Met dat gortdroge basgeluid en minimale drums kon “My way” moeiteloos worden doorgeschoven naar een setlist van Kortrijks’ finest. Meteen toch nog een lichtpunt in een als geheel té vrijblijvend concert.

Bij het verlaten van de zaal daalden onze gedachten dan ook af naar het voorjaar van 2005. In dezelfde zaal speelde Sioen toen – het contrast kon nauwelijks groter zijn - een erg gedreven concert wat ons na afloop een rij superlatieven ontlokte die we alleen voor grote avonden bovenhalen. Deze gelegenheid moet het jammer genoeg wat ons betreft stellen met minder, veel minder.