Nu in dit kalenderjaar de Stones de kaap van een halve eeuw zullen overschrijden moesten ze bij Radio 1 niet lang nadenken om een goed excuus te vinden voor het organiseren van opnieuw een zomerse (openlucht-) sessie in het Antwerpse Rivierenhof. Na Mc Cartney tijdens voorgaande editie waagde de fine fleur van de Belgische pop en rock zich maandag aan het repertoire van Jagger & Richards.
Een vol Openluchtheater stond klokslag negen uur klaar in oranje regenkledij - slim aangeleverd door één van de sponsors - voor Stef Kamil Carlens die de moeilijke klus toebedeeld kreeg een dergelijke sessie op gang te trappen. Carlens slaagde echter met brio en rockte, voor een man die overwegend in andere genres opereert, een flink eind weg. Ook de begeleidingsband kon onder leiding van Arno-luitenant Serge Feys in “Bitch” de versterkers al eens goed testen op hun reikwijdte. In volle examentijd zou Carlens’ Stones rapport dank zij nog erg stomende versies van “Too tough” en “Midnight rambler” verder op de avond trouwens vlotjes de grens van de ‘grote onderscheiding’ oversteken. Met de slechte weersomstandigheden in gedachten tankten we dankzij hem als opener alvast wat moed in voor een trip van 120 minuten doorheen de Stones geschiedenis. Met coveren is het wat ons betreft snel er op of er onder. Zo wist het frèle Few Bits ons na de gedreven start van Carlens niet vast te houden, evenmin waren we onder de indruk van Paul Michiels’ “Ruby Tuesday”. Klasse op het 5 sterren cruiseschip, te glad om een goede hommage te zijn. Michiels mocht trouwens meerdere keren opdraven eergisteren als man met de mondharmonica. Een geslaagd “Not fade away” door An Pierlé vaarde er alvast wel bij. Zijn eigen “Waiting on a friend” geraakte ondanks een prima sax-solo dan weer nauwelijks in de buurt van het origineel. Gelukkig oogstte diezelfde Pierlé meer bijval met een knap gebracht “Gimme Shelter”. Ondanks de prille ambitie dertig jaar geleden om uit te groeien tot de Vlaamse Clash zullen The Scabs eerder de annalen ingaan als onze lokale Stones. Niets verrassends dus dat Guy Swinnen en Willy Willy heel wat speelminuten kregen toebedeeld. Grote indruk maakten ze niet maar de liefde voor het werk van Jagger en Richards was in kilo’s voelbaar tijdens “Dead flowers” en “Wild horses”. Stijn Meuris mikte met “Miss you” vooral op de heupen van het Rivierenhof terwijl Johannes Verschaeve van The Van Jets eerder gedurfd koos voor “Sister Morphine”. Voor “Jumping Jack Flash” ging ie niet alleen vocaal té hard te keer maar miste hij ook de schwung van een zelfzekere frontman om dit nummer nog dichter bij het publiek te brengen. Dat Arno enthousiast werd onthaald hoefde niet te verbazen, zijn “Mothers little helper” was dan ook een onbetwist hoogtepunt. Het nummer was zelfs méér Arno dan Stones. Misschien wel de revelatie van de avond was Reena Riot, dochter van oud Scabs bassist Fons Symons. Haar “Beast of burden” kon zich moeiteloos meten met de versie die Bette Midler in de jaren ’80 tot een hit wist te maken. Qua présence en stem hoefde debutante Riot overigens ook allerminst onder te doen voor de vele gevestigde waarden waarmee ze de affiche deelde in Antwerpen. Helmut Lotti legt het de jongste tijd nogal aan met muzikanten die hem aan een nieuw imago kunnen helpen. Dat het al lang een rocker in zijn hart (maar te weinig in zijn entourage) was is als een open deur intrappen. Een gelegenheid als deze, met overtuigende versies van “Undercover of the night” en “Paint it black”, zullen hopelijk daartoe hun steentje hebben bijgedragen. Voor de finale werd ingezet op collectief groepswerk. Alle namen verzamelden broederlijk op het grote podium voor een knap “Sympathy for the devil”. In de bissen mochten de Scabs nog eens de koppositie innemen om over de klok van elven het Rivierenhof tot het Stones verzadigingspunt te brengen met een wild meegebruld “Satisfaction”.
Conclusie: 50 jaar Stones kon zonder noemenswaardige heiligschennis in 40 jaar Belpop.
No comments:
Post a Comment