Wat hebben we geleerd Piet uit de stream van Pinkpop?

Wie dacht dat Piet 'S.O.S' Huysentruyt slechts tot drie kon tellen is er met zijn laatste mediatransfer aan voor de moeite. Weldra kijkt hij ons vanop 'Vier' in de ogen. Gisteren zaten we urenlang aan onze computer en, later op de avond, aan de buis gekluisterd voor de verslaggeving van het Nederlandse Pinkpop festival, een festival dat we gebeurlijk ook in onze eigen agenda hadden durven aankruisen ware het niet dat de voor ons belangrijke namen ook op Rock Werchter zullen aantreden. In alombekende Piet-stijl trokken we alvast 3 lessen uit de Pinkpop beeldgaring:
1. Queens of The Stone Age vielen dit jaar naast de Werchter affiche en daar kan alleen de Hollandse 'Schuer' Jan Smeets en zijn publiek nu hartelijk om lachen. Om onbegrijpelijke redenen is men er in Werchter niet in geslaagd de meest toonaangevende groep van het moment een plek op de affiche te geven. Zit de vroegboekkorting voor Editors, Kings Of Leon, Rammstein en Green Day hier voor iets tussen of heeft men ten kantore Schueremans fout gegokt over de smaakmakers van dit jaar? Dat de Queens, zoals in het verleden wel eens vaker het geval was, ditmaal geen genoegen zouden nemen met een derde rangsrol - achter pakweg Volbeat - vinden we niet meer dan gerechtvaardigd voor dé groep die zopas één van de platen van het jaar heeft gelost en zowat als sterkste uit het Pinkpop weekend komt.
2. "Die domme Belgen doen het weer..." Triggerfinger kwam, zag en overwon, zij het jammer genoeg maar vanop het tweede en dus kleinere openluchtpodium. Het "accidentje" van "I follow rivers" buiten beschouwing gelaten was dit wederom een uurtje onversneden rock'n'roll zoals inmiddels alleen het trio Block, Goossens en Monsieur Paul dat kunnen aanbieden. De brede grijns van Block sprak boekdelen... "dit Hollands varkentje zou wel eens flink gewassen worden" zag je hem zo denken. Toch een klein puntje van kritiek: is de set na ruim 2 jaar niet aan wat vernieuwing toe?
3. Toegegeven: we hebben een zwak voor de madammen, en al zeker als ze kunnen zingen en beschikken over sterk songmateriaal. Laat al deze elementen - ja, zéér zeker ook de madammen factor - verenigd zitten in de persoon van Lianne La Havas, een 23-jarige Britse met half Grieks half Jamaicaans bloed. Vorig jaar was ze al opgemerkt op de "latere-" zomerfestivals (Pukkelpop, Lowlands) en dit jaar speelt ze terecht een reprise in de eerste ronde. In de Pinkpop tent legde ze een paar duizend aanwezigen het zwijgen op met een glashelder stemgeluid en een ontwapende podiumprésence. Wie applaus krijgt voor een hoestje (in het slotakkoord van "Lost and found") moet een hele grote zijn. Bij deze kan de twijfel tussen haar gaan zien op Rock Werchter, of Two Door Cinema Club, een aanvang nemen.
Wat het geworden is leest u later elders maar van een zelfde Wouter.